Przemo

chcesz mi dać co w tobie najlepsze kiedy ja tanim draniem jestem pociąga mnie ulotne co ciągle woła jeszcze rozmija się twój zapał i moja kwaśna mina jak mówię a gdyby myślisz że to kpina chcesz wyrzucić że nie doceniam ja tylko myślę że niegodny pocieszę się lekkością dla ducha ja nie podły

Przyjdzie- się będę martwił. Tymczasem może nogą ster zaasekuruję i ryj na słońce. Dziękuje wszystkim za komentarze. Pozdrawiam Przemek

Puszczam puszczam. I tak nie wieje :P

trzymam ster wreszcie czekam na wiatr w żagle trzymam ster od tygodni cisza trzymam ster na nieodgadniony horyzont trzymam ster puszczam

No wiem.. mnie też drażni, ale chwilowo nie miałem pomysłu na nic lepszego.

Złościmy bogów śmiertelnością Ziemę delikatnością maszyny wolnością My zazdrościmy wszechmocy bogom że skałą Ziemi precyzyji maszynom i jeszcze nam mało

Pani Kasiu- przepraszam za pannę, bo świadom nie byłem. Owszem można Przemo. NIe chodzi o krytykę samą w sobie. Otwrty tu jestem. Jednak forma i istotna jest. Dzięki niej odróżnić można krytykę od krytykanctwa. Panie HAYQ. Ja własnie uważam że człowiek wyszedł i kary wcale nie ma. Taka interpretacja dość przedpotopowa mi się wydaje i dlatego z innej strony na zagadnienie spojżeć chciałem. Pozdrawiam Przemo

Przeoczenie to nie ort był, interpunkcja nie jest nieprzemyślana. O czyśćcu nic nie ma, bo być nie miało. Tu jest zbyt oczywiste by je tłumaczyć. A stwierdzenie o myślnikach- czysto podwórkowe i takaż jego wartość. Więcej pokory panno Katarzyno i smacznego.

Nie przeceniajmy znaczenia grzechu pierworodnego- w zmyślności założenia, tak być miało. Nie spoglądaj bykiem Adamie na Ewę. Wcale to jej wina, a jeśli, to winnyś za ten kwaśny owoc tak samo. Wygnanie z Raju tym dla duszy w istocie było co wycieczka po raz pierwszy do szkoły. Chwalmy Pana za grzech pierworodny- w zmyślności założenia, tak być miało. Zamknięty umysł dar ten za karę wziąć może. Będzie złorzeczyć na życie i wzdrygać się na śmierci kosę. Istnienie takie tyle wnieść może do świata co gorzkniak do smaku zupy grzybowej. Otwórzmy się zatem na zew wszechmądrości. Doceńmy dziś grzech pierworodny. Ożywczy i pouczający jest fizyczny byt. Piekło tu zgotowaliśmy sobie sami.

Lat miał wtedy trzynaście i wielkie pragnienie, by wszystko co dostrzegł na cały świat wierszem wyrazić. Pisał jak lubił, od formy uwolniony zupełnie. Myśl poezją była i nic więcej, by poezją być nie potrzebowała. Jak dziennik pisał... pisał dużo... pisał codziennie i po dwa i po trzy... wszystko bowiem ważnym być się wydawało niezmiennie. Uczył się też gdy miesiące i wiosny mijały. Miłości i filozofie- myśli formę przyjmować zaczęły. Wolaował, składał- coraz piekniej pisał, a im piekniej tym rzadziej. Wreszcie całkiem pięknie się nauczył, że nawet z zewnątrz krytyczne oko pozna, że poezja. Miał lat dwadzieścia i trzy i pisać przestał. Mysli już w wersy nie rozbijał, czasem tylko gdy zapomniał się odrobinę, odkrycia nowe w zdaniach prostych wykładał. A ja pytam sam siebie- może jednak bardziej o myśli i prostą radość chodzi, niż o formy wykwintne smaki? O to, że choć może kiedyś ktoś już, przed nami czasu szmat, albo przed nami tylko sekundę, powiedzieć coś zdołał, to miło świat samemu dla siebie na nowo odkrywać i formułować- choć tymi samymi, bo ograniczonymi przecież, słowy.

Nie myśl, że Stwórca jest w chmurach zaklety gdzieś. Nie mów, że nie wierzysz, że wiara to zabobon. Choć w słowa zaklęta, jest tylko symbolem- jak drzewo... Wystarczy, że powiesz, że Jest Ziemia, że Są ludzie, że Jest życie, że Jest... Lepszej deklaracji wiary nie trzeba.

Choć tyle czasu odeszło ciągle pachną twoje listy i myśli o tobie jak wyznanie miłości A przecież niepodobna każdy z kim innym już życie ułożył Wieczorami mocniej czuje serce snami cię gonię i odszukać nie mogę choć wciąż mi się kryjesz za plecami Może prawdy oblicze ropne tym samym co po mnie w tobie zostało milczeniem skryte

Nie specjalnie rozumiem problemu z "idzie" w tytule. Wydaje mi się że tytuł jest dobry. Przecież nie zawsze trzeba się posługiwać słownikowym jęsykiem. Można użyc kolokwializm kiedy jest na miejscu i tu mi się on jak najbardziej na miejscu wydaje. Nie rozumiem też propozycji Białoszewskiego? Wiersz jest utrzymany w koncepcji lingwistycznej, bo taki był koncept... ale ta propozycja.. czy to żę za mało baiłoszewski czy za bardzo. Czy tez może propozycja żebym poznał tego autora? Jeśli to ostatie to Białoszewskigo już znam, nie tylko z jego poetyckich ale i prozatorskich dokonań. Jalis jednak to nie o poznanie autora chodzi, to prosżę mi wyjaśnić o co dokłądnie chodzi :) Pozdrawiam Panów PL

Dziękuję za komentarze :) Nie zastanawiałem się czy to mało odkrywcze :) Ja miałem niezłą zabawę przy pisaniu, jakąś myśl tu też zawarłem i cieszę się, że potrafi jednak i przy czytaniu radość sprawić :) Pozdrawiam PL

bezczynnie to tylko bezludnie jak ludnie to tylko czynnie ludnie bezczynnie obłędnie nadmyślne bezmyślnie obłudne czynnie bezludne genialnie pomyślne bezczynne bezludnie czynne zbawiennie ludnie bezmyślne

Oto ostatnia puki co miniaturka. Teraz spróbuję jednak coś dłuższego napisać. Czekam jedankowoż na sugestie. Szczególnie jeśli chodzi o pierwsze dwa wersy. Pozostałych dwóch raczej nie chcę zminiać. Pozdrawiam PL

W snach je widzisz w nienarodzonym błękicie To niezbywalna lekcja- za jego śmierć twoje życie

Dziękuję serdecznie za słowa uznania Panie Piotrze :) W kolejce na publikację czeka już kolejna miniaturka, mam nadzieję równie dobra jak poprzedniczki. Pozdrawiam PL

Dziękuję za komentarze :) PL

To zgodnie z obietnicami i ku uciesze, mam nadzieję, tych co czekali na więcej, oto następna miniaturka. Pozdrawiam PL

Gotowi rozpętać ją o prochy i pomnik nad mogiłą. Zapomnieli, że stoi tam, by jej więcej nie było.

Dziękuję Panie Piotrze za ślad :) Następne miniaturki w drodze. Czekam tylko na limit, żebym mógł nową miniaturkę tu umieścić :) Pozdrawiam PL

Obawiam się zę nie jasno się wyraziłem :) Moja wina ;P Nie chodziło mi, o to że ten wiersz jest próbą usprawiedliwiena. Chodziło mi o zaznaczenie, że tak jak i oskarżenie zawarte w tym wierszu, tak samo i usprawiedliwianie nie jest odpowiednim moim zdaniem podejściem do tematu. Jeśli faktycznie chce się do czegoś przekonać.. Jeśli chce się przekonać do niedokonywania aborcji, trzeba pozwolić odbiorcy tego "doświadczyć" na własnej skórze. Stać sie tak może, kiedy ukarze się dobrym wierszem sytuację osoby, która zdecydowała sie podjąć to jakże trudne brzemie. Warto by było w takim wierszu zawrzeć też kwestię ojca dziecka. Aborcja przecież nie działa tylko na kobietę. Na nią najbardziej, bo i fizycznie i psychicznie, ale przecież i ojciec niedoszły też ma swoją psychikę i swoją wrażliwość, zatem i dla niego może być to dramat. Niejednokrotnie też to właśnie mężczyzna namawia do aborcji. Ale nie zawsze. Kwestia jest naprawdę skomplikowana i nie można do niej podchodzić na "wydaje mi się" (nie jest to oczywiście przytyk do autorki). Chyba faktycznie trzeba by było najpierw niestety samemu doświadczyć by można było dać świadectwo poetyckie. Pozdrawiam PL

Dziękuje za sugestie. Faktycznie to powtórzenie jest zbędne- wyrzuciłem. Przyznam że zaskakuje mnie pozytywna opinia pana Krzywiaka :) Spodziewałem sie raczej łomotu z pana strony. Pozdrawiam PL

Nie wykluczam że popracuję jeszcze i rozwinę. Choć potoż umieściłem miniaturkę w tytule by odbiorca nie spodziewał się zbyt wiele. Myślę, że w tych kilku slowach i idea i obraz się zawarł, a jakie szczęście i w ogóle- to juz pozostawiam odbiorcy, niech pomyśli, pomarzy. Dziękuję za komentarz i liczę na pańską odpowiedź, co teraz o tym sądzi. Pozdrawiam. PL