Narew

[ewalkuski]

Rzeko moja,wodo rozpluskana,
welonami rannej,białej mgły owiana,
roziskrzona promieniami,wschodzącego słońca,
z bystra falą,w ciągłen gonitwie pędząca.

Rzeko moja,meandrami płyniesz,
pomiędzy pagórkami,w szerokiej dolinie,
później sie wydostajesz na wolne przestworza
i wolniej,lecz rozlewniej podążasz do morza.

Rzeko moja,rozgadana wodo,
ileż mi naszeptałaś kiedy byłem młodym,
na twoim brzegu siadywać lubiłem,
starając się zrozumieć twą mowę zawiłą.

Wodo moja,urokliwa rzeko,
czy jeszcze na mnie,zbłąkanego czekasz?
czekaj,ja wrócę do ciebie przez morza,
aby,przed końcem,w tobie się zanurzyć.

Przepłynę ciebie z wioślarzem Charonem,
z mojego brzegu,na przeciwną stronę,
tylko się martwię,że już będziesz nie tą,
nie moją Narwią,tylko rzeką Letą.

[Stasia Jakimowska]

Czy aby rzeczywiście ten utwór pasuje do tego działu?