Zgłoś

Człowiek od tysięcy lat patrzy w ogień —
mami go ciepło i język płomienia,
którego mowy nie zna.
Człowiek od tysięcy lat grzebie drugiego człowieka,
jakby sadził go w ziemi na nowo.
Pije wodę, która płynie przez jego własne ciało,
i modli się, by go nie zatruła.
Człowiek krzyczy, gdy go boli,
a potrafi milczeć, gdy boli okrutnie.
Od tysięcy lat kocha,
choć czasami miłość sama całą robotę za niego odwala.

Wstaje rano, żeby coś złapać,
dotknąć, polizać, obrócić, schować i uciec,
albo wszystko naraz — żeby nie zwariować.
I jeszcze robi głupie miny.
Człowiek od tysięcy lat pisze wiersze,
więc i ja piszę.
Chociaż wiem, że ten wiersz już kiedyś był
i w „chmurze” nad jaskinią się mienił…
i choć się bardzo starał…
…nikomu, on k…, życia nie zmienił.

Krzemo Gorai H+Ai