Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano
oświadczyny

kocham cię kocham
powiem to sto razy
nie... sto tysięcy
tak długo mówić będę
aż wezmę w ramiona
zdobędę

wyrośnie wielkie drzewo
a na nim niebieskie liście
na każdym list do ciebie
piękny o kochaniu
ja napiszę je wszystkie

anioły tańczące nadlecą
szpalerem białym z kwiatami
przyklękną zachwycone
podarują nam dwie krople
złotego deszczu na szczęście

diabły czarne ogoniaste
całą zgrają się zjawią
grać i śpiewać będą do białego rana
czarci prezent nam dadzą
rozkosz i namiętność


to będzie anielsko - diabelskie weselisko
niebo piekło - życie
chcesz chcesz je mieć ze mną
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



- miłość łagodzi antagonizmy. a liryka, zdaniem autora, winna być oddana w wierszu
bardzo prosto, najprościej jak to jest możliwe, co łatwym nie jest.

- miłość jest banalnie prosta, banalnie powszechna ale mimo to niezwykła. :))) ukazywanie jej w wielkim filozoficznym lub intelektualnym zadęciu budzi zawsze moją nieufność i podejrzenie, czy aby piszący wie o czym pisze.

- dziękuję za opinie i odwiedziny. :))
Opublikowano
to będzie anielsko - diabelskie weselisko
niebo piekło - życie
chcesz chcesz je mieć ze mną


niebo co miało być rajem
w piekło zmieniło życie szare
nie chcę więc ni nieba ni piekła
- ot rzekłam
w zawieszeniu
między i pomiędzy bez
:)
chcesz takiego życia, chcesz?

Almare, dzięki za piękny wiersz, zabieram
cmoook
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Coś takiego! To ja mam całkiem przeciwne odczucia! Ani nie jest prosta - a wręcz bardzo trudna - ani nie jest powszechna - niewielu ludziom się przytrafia, a spośród tych szczęśliwców niewielu umie ją pielęgnować.

Zaś co do wiersza, już go komentowałam gdzie indziej. Tu tylko dodam, że cały urok twoich wierszy to ich spontaniczność, taka czysta, naiwna, niczym nie zmącona spontaniczność i entuzjazm dla życia.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Coś takiego! To ja mam całkiem przeciwne odczucia! Ani nie jest prosta - a wręcz bardzo trudna - ani nie jest powszechna - niewielu ludziom się przytrafia, a spośród tych szczęśliwców niewielu umie ją pielęgnować.

Zaś co do wiersza, już go komentowałam gdzie indziej. Tu tylko dodam, że cały urok twoich wierszy to ich spontaniczność, taka czysta, naiwna, niczym nie zmącona spontaniczność i entuzjazm dla życia.


-miłość jest prosta, tylko my komplikujemy sprawy; czasami już na samym początku np. poprzez zły wybór podmiotu lirycznego.:) komplikujemy, bo nie umiemy się porozumiewać. kogo winić za komplikację? ja wiem, ale nie powiem.

-oświadczyny bez entuzjazmu, pasji( wyobraźmy to sobie), oświadczyny bez naiwności( naiwnie wierzymy - nam się uda - razem do końca życia, wyobraźmy sobie, że tej wiary w nas nie ma), oświadczyny bez czystych intencji ( wyobraźmy to sobie).
Oświadczyny, to bardzo prosty przekaz do podmiotu lirycznego( tylko Ty i tylko z Tobą ), fakt, wypowiadany w trudnej pozycji( na kolanach), co w trosce o nie, winno nas skłaniać do złożenia przyrzeczenia : nie martwcie się( kolana )jeszcze chwila, robię tylko raz! :)

- pozdrawiam, dziękuję za wizytę, całusy wygibusy ślę!
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Czyżby miłość była czymś poza nami? To nie jest kawałek nas? Nie my cali przypadkiem?
Jak miłość może być prosta, skoro ludzie są tak skomplikowani, a tym bardziej relacje między nimi?
A kogo winisz za niemożność porozumienia się? Bardzo ciekawe.

Wyobrażam sobie jak najbardziej. Takie oświadczyny "na zimno", z rozsądku lub nawet wyrachowania, zdarzają się bardzo często.
Ale to nie ma tu nic do rzeczy. Chodziło mi raczej o to, że Ty - Twoja osobowość - jest bardzo wylewna, spontaniczna i pełna euforii dla życia. Nie każdy taki jest, nawet jeśli oświadcza się z miłości.
A co do naiwności, to - nie gniewaj się - chodziło mi nie o fakt oświadczenia się komuś, ale o Twoją poezję, o jej styl i sposób wypowiadania się w niej. Ma to swój urok. :-)
Pozdrawiam również.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Czyżby miłość była czymś poza nami? To nie jest kawałek nas? Nie my cali przypadkiem?
Jak miłość może być prosta, skoro ludzie są tak skomplikowani, a tym bardziej relacje między nimi?
A kogo winisz za niemożność porozumienia się? Bardzo ciekawe.

Wyobrażam sobie jak najbardziej. Takie oświadczyny "na zimno", z rozsądku lub nawet wyrachowania, zdarzają się bardzo często.
Ale to nie ma tu nic do rzeczy. Chodziło mi raczej o to, że Ty - Twoja osobowość - jest bardzo wylewna, spontaniczna i pełna euforii dla życia. Nie każdy taki jest, nawet jeśli oświadcza się z miłości.
A co do naiwności, to - nie gniewaj się - chodziło mi nie o fakt oświadczenia się komuś, ale o Twoją poezję, o jej styl i sposób wypowiadania się w niej. Ma to swój urok. :-)
Pozdrawiam również.

Oxyvio, przekaz w wierszu nie jest tożsamy z tym co autor myśli o miłości w życiu realnym.
Autor wie, że miłość bywa bardzo bolesna i trudna, co uwidacznia się w wierszach na wszystkich forach poetyckich, ale robić wiwisekcję i obnażać się opisując swoje problemy - nie!

Miłość jest magiczna, tajemnicza; wiadomo z badań dlaczego ludzie przyjaźnią się ze sobą, ale dlaczego zakochują - nie wiadomo. :)

Oświadczyny na zimno, wykalulowane, nie nadają się do opisu w wierszu, same w sobie są okropne, trupizm mnie nie interesuje.:))

Jeżeli wierszyki, jak mówisz, mają swój urok, to ja się bardzo cieszę. Pamiętaj jednak, recytujący je peel wie, czego chce, śmiało dąży do celu i jego spojrzenie nie jest bezradne, co świadczyłoby o naiwności i zagubieniu, wprost przeciwnie! :)))

Kto jest winien w braku porozumienia? Powtórzę, wiem, ale nie powiem.:))))
Opublikowano

Nie wierzę, że wiesz Almare!
Odpowiedzi jest tyle, ile ludzi na świecie,
a wiersz jest świetny, taki ognisto - świetlany!

"oświadczyny

kocham cię kocham
powiem to sto razy
nie sto tysięcy
tak długo mówić będę
aż wezmę w ramiona
zdobędę"

Może, tylko słowo "nie" w oddzielnym wersie?
Pozdrawiam, serdeczności
- baba

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



masz rację z "nie" - dałem wielokropek jeszcze lepiej. :)))

w sprawie wiedzy

to dobrze, że nie wiemy lub prawie wiemy, albo wydaje się nam, że wiemy;lepiej szukać, niż mieć skwantyfikowaną miłość w testach psychologicznych i uporządkowanych naukowych opracowaniach. element niepewności, ryzyka dodaje miłości wiele blasku. ale kto, u diabła, jest odpowiedzialny za brak dialogu?
Opublikowano

Po tylu komentarzach dodam tylko...miłość jest piękna i każdy, nawet gdy się nie przyznaje do tego, chce kochać i być kochany, i to w sposób spontaniczny, z euforią i najczulej jak tylko możliwe...a do ucha kochanej osoby szepce się słowa najprostsze, najbardziej banalne i żarliwe...
Bardzo mi się podoba Twój wiersz:)
Serdecznie pozdrawiam.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @KOBIETA Na Wenus? To nawet lepiej. Większa odległość to mniejsza pokusa, którą roztaczasz.
    • Pozostawiłam na chwilę własne myśli, stawiając przy taksówce od strony bagażnika walizki i informując chowającego je kierowcę, na którą ulicę zamiawiam kurs. Gdy wsiadłam i zamknęłam za sobą drzwi, zdecydowałam się do nich wrócić. A tym samym do naszej rozmowy.     - Jak to, co masz ze mną zrobić? - popatrzyłam na niego zaniepokojona. Do treści pytania, będącego w oczywisty sposób uzewnętrznieniem wątpliwości, doszedł jeszcze podkreślający je ton. Pierwsze pytanie wypowiedziałam zwykłym tempem. Drugie już znacznie szybciej - jak zwykle wtedy, kiedy coś mnie rozemocjonowało. - Chyba nie rozważasz odejścia ode mnie? Nie! No coś ty! Powiedz, że nie! - moje spojrzenie stało się o wiele bardziej niespokojne, podążając za zawartą w wypowiadanych słowach emocją.     - Nie! - powtórzyłam, ściskając mu dłonie. - Ty nie mógłbyś, prawda?! Nie po tych wszystkich twoich deklaracjach i zapewnieniach! Powiedz, że... - zgubiłam się na chwilę wśród swoich myśloemocji, przestając nadążać za słowami - że nie powiedziałeś tego i że ja tego nie usłyszałam - pokonałam na moment swoje zdenerwowanie.     - Prawda jest taka, że rozważyłem - odpowiedział wolno na moje pytanie. - Rozważyłem, ponieważ twoje postępowanie pokazuje, że nie jesteś gotowa na ten związek. Unikasz rozmów o istotnych kwestiach, zapowiadając "pogadamy", ale nie wracasz do nich. Ta sytuacja z koleżanką - wiesz, o której mówię. Test, co zdecyduję i jak się zachowam, dobitnie wskazał na twój brak zaufania pomimo, że o nim zapewniasz. Wreszcie ten wyjazd. Wiesz, że jego uzasadnienie stanowi sprzeczność z twoją obietnicą, że nie planujesz zniknąć? Robisz dokładnie to: zaplanowałaś zniknąć na półtora tygodnia. Skoro tak szanujesz swoje słowa, jak mam być pewien, że za jakiś czas nie znikniesz na miesiąc uzasadniając to potrzebą wakacyjnego wyjazdu?     Nie wiedziałam, co mu wtedy odpowiedzieć. Zrobiło mi głupio przed nim i przed sobą do tego stopnia, że mojemu umysłowi zabrakło słów.     - Słuchaj... muszę iść... - tylko tyle zdołałam wykrztusić.     Tak samo jak w tamtej chwili, poczułam spływające po twarzy łzy. Na szczęście wewnątrz taksówki było ciemno. Kierowca zwolnił, skręciwszy z głównej ulicy i wjeżdżając osiedlową drogą pomiędzy budynki, wreszcie zatrzymując samochód pod znajomo wyglądającym domem. Na szczęście dla siebie zdążyłam szybko otrzeć policzki.    - Jesteśmy na miejscu, proszę pani - oznajmił. - Pięćdziesiąt dwa złote. Będzie gotówką czy kartą?    - Gotówką - odparłam szybko, zaklinając go myślami, aby nie zapalał światła.                     *     *     *      Wszedłszy do domu i zmusiwszy się do jak najbardziej uczciwie i szczerze wyglądającego przywitania z mamą, posiedziałam z nią około godziny. Po czym oznajmiłam, że pójdę już się położyć.    - Tak szybko? Ledwie przyjechałaś... - mama była naprawdę zawiedziona.    - Muszę, mamo. Ja... Przepraszam - objęłam ją i przytuliłam. - Dobranoc.    Idąc po schodach, prowadzących na piętro i zaraz potem do swojej sypialni, wróciłam myślami do niego. Do nas i naszej skomplikowanej sytuacji.    - Czemu znowu to ja wszystko psuję?! - zezłościłam się na siebie. - I czemu on jest uczciwy, solidny i przejrzysty?! Musi taki być? I tak się starać, do cholery?! - zaklęłam. - Gdyby chociaż raz mnie okłamał albo zrobił coś nie fair, byłoby mi łatwiej go zostawić! Uznać, że nie jest dla mnie dość dobry! A tak tylko szarpię się pomiędzy miłością doń a obawami przede wspólną przyszłością! Pomiędzy tym, co czuję a tym, czego chcę!     Rozpłakałam się ze złości na siebie, na niego, na swoje uczucia i na swoje lęki.     - Gdybyś był chociaż mniej wytrwały...       Rzeszów, 27. Grudnia 2025 
    • @Leszczym ostatnio słyszałem tezę że ciężko jest być facetem i nie nosić masek co zdaje się potwierdzać Twój wiersz. Ja robiłem to zawsze instynktownie(co nie zawsze było słuszne) jak w jednym z pierwszych moich tekstów    
    • @Krzysic4 czarno bialym fajne:)
    • @KOBIETA no tak, odmładzam się:)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...