Królestwo z łabędziami w herbie

[Sindbad żeglarz]

Widziałem za oknem,
Jak na gałęzi przystał,
Sędziwy wróbel samotnik…
Wróbel idealista.

Począł snuć setki baśni,
O pięknych,
Nieznanych z dzieciństwa
Królestwach gdzie kwitnie jaśmin.
I o zaklętych
W łabędzie księżniczkach.

Łabędzie – kapryśne i pyszne stworzenia,
Ilekroć zjawiały się nad królewskim stawem
Dostały od dworzan pełne kosze chleba,
I syte znikały, gdy śnieg spowijał trawę.

Wróble niezmiennie trwały na dziedzińcu,
Widząc jak jaśmin więdnie i zakwita,
Po śmierci króla, przysiadły na wieńcu,
Patrząc jak zakrywa go grobowa płyta.

Nastała zaraza, nadeszły lata chude,
Tak chude, że wszystkie ptaki pozdychały,
Na środku dziedzińca pozostał tylko wróbel,
Bo śnieżne łabędzie biedotę omijały.

Minęła zaraza, wróciły dobre czasy,
Zakwitła wiosna i zakwitł jaśmin wszędzie,
Nowy król zburzył dziedziniec i tarasy,
A w herbie państwa umieścił łabędzie.

Ów herb szafirowy na cześć odlatujących,
Tych, którym śpiewa się hymny i ody,
Nie dla wróbelków w kraju zdychających,
Choć im z ojczyzną obce są rozwody.

Gawędą tą wróbel ukłuł mnie w serce,
Aż biały sweter zrosiła krew czerwona.
Idealiści lubią kłuć właśnie w to miejsce,
Bo wyobraźnia jest tam najlepiej ukrwiona.

[Wiesław J.K.]

Podoba mi się ten wiersz!
Pozdrawiam.

[LadyC]

Płynie, czyta się
ale są lepsze i gorsze momenty
Sprawia wrażenie przegadanego mimo wszystko

Zarzutem jest też, że utrwala stereotypy
łabędź ten dumny
wróbel - szara poczciwa kreaturka
- nie lubię utartych schematów a tym został zbudowany wiersz

"Nastała zaraza, nadeszły lata chude,
Tak chude, że wszystkie ptaki pozdychały,
Na środku dziedzińca pozostał tylko wróbel,
Bo śnieżne łabędzie biedotę omijały" - tę bym zupełnie wycięła lub zmieniła

I puenta ... znów stereotypami zieje

Wielkie litery na początku każdego wersu raczej niepotrzebne

Przepraszam za zamieszanie
PO prostu piszę jak mi się jawi wiersz
Może nawet nie mam racji

Pozdrawiam