sąd ostateczny

[castus]

( nie uciekam
nauczony trwogą
wszechobecności )


wyjdę zza wachlarzy czasu
stanę nagi

wstyd skryję za strachem

spłonę tęczą siwizny

wyznam grzechy

kleknę po raz pierwszy
obok kromki
gdzie pleśń rozlała niebieskość

ujrzę sens
ziemi czasu życia


nie sądzę abym zrozumiał...

[Konopia z Filipin]

Ja też.. nie sądzę , abym zrozumiała :)
mmm ładnie, szczególnie druga połowa - aż sobie jeszcze raz przeczytam ..
POZDRAWIAM

[Marek_Stasiuk]

Ciekawe metafory.
Wiersz, który czytając, się myśli.

szacun

[Waldemar Talar]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Bardzo ciekawy wiersz Castusie - zmusza do głębszego
zastanowienia.

A fragment o wstydzie skrytym za strachem i płonącą
tęcza siwizną bardzo Waldkowi przypadły jak i cały wiersz.
pozd.

[Tomasz_Piekło]

"zza wachlarzy czasu" liczba mnoga dodaje więcej patosu, moim zdaniem "zza wachlarza czasu" byłoby znośniejsze.

"kleknę po raz pierwszy
obok kromki
gdzie pleśń rozlała niebieskość" a to jest ciekawe.

[bestia be]

Dużo daje do myślenia, czyli dobry wiersz
pozdrawiam
bestia

[a._mrozinski]

Ładne to i zakończenie dobre... coś mi jednak nie pasuje. Niezbyt mnie zaciekawiło i nie zapamiętam na długo. Choć jest myśl, jest temat, to wygląda jak zlepek różnych małych pomysłów.

Arek

[Wilcza Jagoda]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

właśnie, jeden z niewielu tutaj
ahoj