Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Ruletka

Marek_Stasiuk
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Marek_Stasiuk

Marek_Stasiuk

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Ze swymi transcedentnymi pomysłami Moondek przychodził do mnie codziennie. Stało się to niemal rodzinną tradycją i wreszcie moi rodzice zaczęli traktować M jak syna. Dla mnie w to graj. Pomysły M działały na mnie jak narkotyk. A Moondek łeb miał nie od parady. Jego przewaga nad innymi z paczki polegała na natychmiastowej trafności spostrzeżeń i na bardzo przenikliwej ocenie rzeczywistości. Jego indywidualizm był dla nas tak rozległy jak horyzont moondkowych zaiteresowań i pewnie to pchnęło go by zatrudnić się jako kelner w miejscowej knajpie. To kelnerowanie szło mu całkiem dobrze. Sam mówił, że czuje się jak postać do złudzenia przypominająca tę z chorego umysłu głównego bohatera "Lśnienia" - uśmiechnięty i mroczny barman, witający gości lokalu widmo. Moondek tak strasznie przejął się robotą, że po zamiarze podjęcia studiów pozostało tylko wspomnienie.
- Have you a drink? - zapyta Moondek obieżyświata.
- Yes I have - odpowie tamten i gdyby nie podejście M, praca ta nie różniła by się wiele od zamiatania ulic. Pewnego dnia, gdy przechodziliśmy obok nieznanej knajpki, M wszedł do środka i siedzącym przy stolikach palącym klientom wymienił stare popielniczki na nowe. Muszę przyznać, że wykonywał swoją pracę solidnie.
Przychodziłem po Moondka zaraz po tym, jak zamykali jego ukochaną knajpę i zazwyczaj włóczyliśmy się po innych lokalach, szukając tematów do moondkowej powieści i grając w bilard w "Arkadii". Graliśmy tam o fajki, o fajki i o fajki, aż wreszcie stawka podskoczyła niebotycznie - mięliśmy zagrać o dziewczynę. Nie muszę nadmieniać, że do gry o tak wysoką stawkę Moondek przystąpił w swoim najlepszym kelnerskim uniformie i w czapce z daszkiem z napisem USMarines.
W pewnym momencie do M podszedł jakiś wcięty gość i zamówił kolejkę dla współtowarzyszy. M odpowiedział, że oczywiście zaraz przyniesie i graliśmy dalej. Klient nie wytrzymał i przyszedł kolejny raz, ale już wyraźnie zirytowany. M wziął od niego pieniądze i sam złożył zamówienie, po czym dostarczył je do wskazanego stolika pobierając napiwek.
O Annę zagraliśmy trzy partyjki. Wygrałem i wtedy Moondek zażądał dla siebie butelki burbona, żeby było tak jak w filmie, jak w "Psach" Pasikowskiego. Kupiłem i już za chwilę wyszliśmy śmiejąc się i klnąc siarczyście dowcip o sztywnych statystycznych kelnerach. Dziwnym trafem droga zawiodła do Geparda, naszego best frienda. W progu przywitał nas duży kartoflany nos i szelmowski uśmieszek G jako zwiastun kolejnej świetnej imprezy. To tu spędzaliśmy większość czasu z naszej "zielonej przechadzki". Moondek zapowiedział, że ma dla nas coś ekstra. Rozsiedliśmy się jak zawsze na partyjke "fajki pokoju", ale tym razem dało się wyczuć jakieś podniecenie, jakąś wyjątkowość chwili. Coś wisiało w powietrzu i miało wkrótce spaść na nasze głowy. I rzeczywiście, po trzeciej rundce Moondek wyciągnął z wewnętrznej kieszeni swojego kiurowskiego płaszcza srebrną sześciostrzałówkę.
Tak...cholera, miał rewolwer. Do tej chwili zawsze wiedziałem, że M jest świrem, ale, że jest durnym świrem (znam wielu świrów nieszkodliwych) to zobaczyłem na własne oczy dopiero teraz. Blady strach padł na mnie i na Geparda a że byliśmy już po gramie, broń nabierała dziwnie wielkich rozmiarów. Wyglądała jak żywcem wyjęta z "Casablanki" Curtiza. M zakręcił bębenkiem....
- Zagramy w rosyjską ruletkę panowie - powiedział, zarzucając kosmykiem czarnych włosów, postawionych jak zwykle na krem, lub lemoniadę. G schował się pod stół. Każdy by się schował będąc twarzą w twarz z sześciostrzałową "błękita panienką" - tak ją ochrzcił Moondek, i do dziś nikt nie wie dlaczego.
Największe szaleństwo miało dopiero nastąpić. Sześciostrzałowa niebieska panienka prezentowała się świetnie i pasowała do dłoni jak hirurgiczna rękawiczka. I nagle świat zaczął poruszać się w kierunku okręcanego bębenka. Kolejny na liście byłem ja. Gepard zacisnął kciuk na rękojeści rewoleru. Wycelował we mnie i rył ze śmiechu jak chowałem sie pod stół. Spociłem się w sekundę, kiedy zobaczyłem wlot lufy i Geparda psychopatę śliniącego się w swoim pijanym zwidzie zemsty na Marasie, który zawsze natrząsał się z niego i jego dużego nosa.
- No Maras...hihi, wskakuj na szafę. Buuueheehee...srasz w gacie co?
Srałem naprawdę, bo cholera wie co tam do bębenka włożył Moondek. Tego nidgy nie mogłem być pewien. A Gepard był skłonny by zemścić się na mnie za wszystkie swoje bóle i kpiny wyrażane na forum całej naszej hałastry.
- Strzelaj pierdoło! - wołał Moondek a ja czułem, że mam poważną awarię zwieracza. I wiecie co wcale nie grałenm na brudnego Harryego bo życie mi miłe, jak Boga kocham. Wiałem po całym pokoju w nadzieii, że kula mnie nie pierdolnie i nie zdechnę śmiercią niedorozwiniętego poety włuczęgi.
Wreszcie moim mękom nadszedł kres i gepard nacisnął spust. I... I nic. Pstyk...Cyngiel odpuścił na rzecz mojego żywota. Ale, ha! Teraz kolej na mnie. Teraz ja byłem tu szefem. Ja rozdawałem karty życia i śmierci. Trzymałem panienkę w ręku jak największy atut swoich racji a oni truchleli.
- No to braciaszkowie skrzydlaci zobaczymy czy potraficie latać?
Otworzyłem okno. Wysoko nie było, ale to zawsze czwarte piętro. I zapraszałem ruchem lufy w stronę rozciągającej się za oknem przestrzeni. Zielsko i moje władcze idee rozpieprzały mi mózg. Byłem jak dyktator, jak anioł śmierci. Dzierżyłem klucze i mogłem otworzyć przejście. Lubieżne to było i miało w sobie smak potęgi. Zupełnie jak w „Star Wars” - inwazjam mocy.
- Skacz Moondek. Ty zawsze sprzeniewierzałeś się stereotypowym grawitacjom. Teraz to przetestujemy. Umrzesz młodo. Coś tam napisałes. Stary, świat o Tobie napisze. Ja wydam książkę i zarobie fortunę. A Gepard zlicytuje koszule, którą zdejmiemy z ciebie jak już se walniesz na ulice.
Moondek zaniemówił. Robił się siny i trupio-blady na zmianę. Myślałem, że wybuchnie, ale kolta nie zdjąłem z jego skroni. A Moondek pęczniał w oczach. Jak popcorn w oknie mikrofalówki. Wiem, że mogłem mieć na sumieniu poetę stuleci i to właśnie napędzało mój instynkt zabójcy. Bo o kim świat chuczy i biją pianę gazety. O świętych i seryjnych mordercach. Nie wiem która z tych dwóch dróg jest trudniejsza bo mimo wszystko palec odmówił mi posłuszeństwa. A Moondek, nie wybuchł, przeciwnie, wlazł na parapet i niczym akrobata znalazł się po zewnetrznej stronie parapetu okna i pierszy raz zobaczyłem przeźroczystośc w jego oczach.
- Czarny afgan urwał mu dupę! - wydusił z siebie Gepard. Nacisnąłem spust by pozbawić Moondka ewentualnych menczarni związanych z przykrym lądowaniem a tu nic...pstryk i cisza.
- Ja pierdole Gepard! Nie wystrzelił! Ratuj go! Łap!
Rzuciłem panienką w stronę okna. Nie wiem co chciałem tym zyskać. Przeleciała Moondkowi nad głową. A ten ubawiony po pachy darł mordę.
- Nie podchodźcie do mnie!
Zastygliśmy jak w grze figury figury bo cholera wie, ten czub gotów skoczyć. Co tam rosyjska róletka jak nasz przyjaciel Moondek był w śmiertelnym niebezpieczeństwie. Dobrze, że oglądałem film "Negocjator" bo wiedziałem przynajmniej, że nie wolno na terrorystach wywierać presji.
- Nie ruszajcie się! Bo skoczę! Co mi z tego życia zostało!?
- Moondek spokojnie. Zobacz wypieprzyłem panienkę. Pójdziemy teraz na miasto, zjemy po snikersie. Będzie czad, zobaczysz.
Moondek zastygł zawieszony na ramie okiennnej jak nietoperz. Chwila wahania. Kamienna twarz pokerzysty. Moondek trzymał nas w napięciu
i pomyśałem, że skoczy, że już nigdy nie będziemy stawiać włosów na krem do golenia.
- Dobra...Przekonaliście mnie.
Zlazł z okna i poszedł do przedpokoju po kurtkę. A my za nim jak owce za swoim paterzem. Chyba byliśmy w szoku bo ja załozyłem kurtę Geparda a on dwa inne buty.
- Idzeiemy szybko bo niebieska panienka jest sama. Rzucił zatroskany Moondek.
Zeszliśmy na dół ruchami skoczka i prawie na czterech szukaliśmy panienki na pobliskich trawnikach. Okazałem się szczęśliwym znalazcą. I nie mogłem odmówić sobie satysfakcji wystrzelania pozostałości bębenka. Wycelowałem w osiedlowy śmietnik. Pstyk i tylko wrzask wron i bicie skrzydeł w powietrzu. Huk i dym jak w weesternie a śmietnik nietknięty.
- Ty Moondek, co to za szajs?
- To? To niebieska panienka. Na ostre też może być.
Okazało się, że tym gnatem mogliśmy tylko płoszyć gołębie.

  • 2 tygodnie później...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Alicja_Wysocka
      Poezja w cieniu (i w cieniu poezji)

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @Berenika97 :)
    • Berenika97
      Wizyta na plebanii cz.4

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      Karolina rozglądała się po obszernym pomieszczeniu zastawionym ciężkimi, dębowymi regałami pełnymi woluminów. Wszystkie księgi były oprawione w skórę i wyglądały jakby zostały żywcem przeniesione z zamku angielskiego lorda epoki wiktoriańskiej. Niektóre starodruki były zabezpieczone i znajdowały się na kilku regałach za szkłem. Studentka była oszołomiona tym bogatym i cennym księgozbiorem. „Muszę wreszcie zobaczyć moje materiały”, pomyślała. Usiadła przy dębowym stole usytuowanym po środku biblioteki. Leżały na nim przedwojenne egzemplarze czasopisma „Głos Ewangelii”, wydawanego przez Mazurów w języku polskim. Ucieszyła się, bo wiedziała, że jeszcze o tych gazetach nikt w Polsce nie pisał. Brała każdy egzemplarz delikatnie do ręki i sporządzała notatki z ich zawartości. W pewnym momencie do pomieszczenia wszedł pastor Kocki. Był mężczyzną dawno już po pięćdziesiątce, średniego wzrostu, o lśniących, brązowych oczach i łagodnej twarzy. Serdecznie przywitał się i zapytał, czy Karolina czegoś jeszcze nie potrzebuje. Usiadł przy stole. Dziewczyna podziękowała, chciała pochwalić zasoby biblioteczne, ale wówczas jej wzrok padł na portret młodego mężczyzny. Wcześniej obrazu nie zauważyła. Rama była przewiązana czarną wstążką. Spojrzała na gospodarza. Pastor zobaczył jej pytające oczy. - To mój syn, Henryk. Zginął rok temu w wypadku samochodowym, w drodze na obronę swojej pracy doktorskiej - wyjaśnił spokojnie. - O mój Boże, dlaczego?! - wyrwało się Karolinie. - Proszę nie mieszać w to Boga. To nie była jego decyzja. To pewien człowiek, mieszkający zresztą dwie ulice dalej, dokonał złego wyboru. Po alkoholu wsiadł do samochodu - powiedział smutno.
    • Berenika97
      Przygoda z moją idealną żoną (I)

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @UtratabezStraty Z dużym zainteresowaniem przeczytałam Twoje opowiadanie i pojawiło się mnóstwo pytań. Wizja przyszłości naszego państwa czyli postępujący autarkizm, porzucenie zglobalizowanego kapitalizmu, obraz niemalże apokaliptyczny może nie przeraża, ale niesie pewną refleksję. Natomiast sfera relacji między małżonkami i sfera psychologiczna nie przekonuje mnie. Czy zmieniający się system, warunki życia zmieniają uczucia, relacje? Marek chce wychowywać żonę i zapewnia, że "nie w stylu naszego małżeństwa, żeby dbać o siebie nawzajem". No tak, przecież są małżeństwa, które łączą różne sprawy, tylko nie tzw, miłość. Beztroska obu małżonków, gdy Agnieszka jest w więzieniu, wrażenie, że jej się tam podoba,nie rozpacza też mąż - jakoś do mnie nie trafia. No i drobny wniosek, komfort życia w więzieniu jest o wiele większy niż w klasztorze (obecnie się zgadza), ale w tej wizji już tak nie jest. :)
    • Berenika97
      Sinéad

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Annna2Cudny tekst - subtelny i melancholijny, przypomina epitafium, wyzwala ukojenie, zadumę i próbę pogodzenia się z odejściemwspaniałej artystki.  Piekne metafory: "Strąciłaś noc, sięgnęłaś gwiazd" . I jeszcze ta muzyka! Aż brak mi słów. 
    • Berenika97
      coś tam

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @GosławaWiersz - obraz, przemawia spokojem i zostawia ... niepokój. Jest to coś, co porusza. Gdy mgła "penetruje okoliczne rowy" ktoś mi bliski bierze aparat foto. i "wyrusza na żer" . Wiersz piękny!

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...