stary daimonion

[Maciej_Satkiewicz]

daimonione mój
czemuś mnie opuścił
jak spadający owoc otworzyłeś mi oczy
jak jesień

zostawiłeś mnie rozebranego
w lustrzaną maskę uładzonego życiorysu
wychodząc przebiłeś szlachetne organy
otwarłeś romantyczne drogi
pępowinę lepkiego śmiechu

pozwoliłeś by usta wypełniły się
udręczonymi kikutami by leksykalne koło tortury
raniło bębny bębny wrzask
zielonej skóry jak szalone pnącza
umazane bielą nieskończoności

czekam na ciebie daimonionie
nasz opłatek ścieka z czwartej świecy
podzielimy się oczami
żółta tęczówka w twoim odbija się księżyc

znowu wejdziemy na drzewo
dumni wyprężymy grzbiet
i będziemy sami

[kasiaballou]

Strasznie wymyślny, aż zanadto (jak zwykla prawić moja babcia) a cały zachód dla celnej pointy, którą zabieram.

pozdrówki :)
kasia