Na smierć Jana Lechonia cz.I

[adolf]

I

W jakim nas smutku zamknąłeś Lechoniu
gdy przekroczyłeś żywota granicę
którą przypadkiem wyznaczył na oknie
człowiek chcąc wstawić klatkę nieba – szybę

W dziwnym pośpiechu tam szedłeś gdzie trzeba
gdy ci z kieszeni świat cały wypadał
zegara liście czas skracał do zera
i po twym życiu resztki szmerów zmiatał.

I karząc duszy odnaleźć się w oku
Otwarłeś ciała przeklętą przyłbicę
I niczym balon wierszami spęczniały
Zrzuciłeś balast - rzecz błahą – swe ciało

świst upadania skruszył szyby w oknach
tylko jednego nie tknąwszy – twojego
Potem napiszą zginął jakiś Polak
Wszystkich zamknąwszy, prócz siebie samego

Że Leciał w górę, a światy spadały
I ujrzał Polskę tak dziwnie jaskrawą
Tylko łez wianek i wiersze zostały
A ciało znikło – i wszystko upadło

Jakby Ikara z wosku włosie złote
Które spadając się w światło stopiło
I poleciało w świat po życie nowe –
Tak ty ruszyłeś zebrać to, co było.

Mówią, że człowiek w domach się z a m y k a
Może na odwrót: ścianą niebo grodzi
I tylko czasem ktoś się doń przemyka
Wpierw w miejsce wplótłszy fantom swój - strzęp nocy

[ireneusz paprocki]

mogę, tylko powiedzieć ,to jest Poezja!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

pozdrawiam

lulek

[złamane skrzydło]

adolfie, jesteś zdplnym facetem
tak rymować nie każdy potrafi!
gratuluję