Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Czasem wpadasz w nastrój pochmurny,
Coś ruszy Twoje serce niczym wieko trumny,
Byś czuł się gorzej, a może najgorzej,
Jak w wannie więzione, wzburzone... morze.

Ruszysz się, by bieg rzeki poruszyć,
Nadając strukturę atomom swej duszy,
Staniesz nad przepaścią, patrząc się za siebie,
Może jakiś uśmiech popchnie Cię... do siebie

...

Gdy się narodziłeś, wpadłeś w trzy wymiary,
Jak w tryby maszyny, między trące się skały,
Tyle chwil minęło, tyle lat za Tobą,
A Ty ciągle jesteś... ciągle jesteś sobą.


Piosenkę skomponowałem o 3 w nocy, ale nie 1 stycznia, lecz 2 na fali ataku znanej przypadłości zwanej noworoczną refleksją.

kzm.org.pl/luken/piosenka.mp3 - a to moje wykonanie, zupełnie nie potrafię śpiewać, gram też średnio, ale może ktoś inny zdoła nadać tej piosence skrzydeł. ;)

Akordy to: eCGD


Pozdrawiam i proszę o ocenę!

Opublikowano

a propos tytułu skojarzyłam, co robiłam o 3 rano. cóż, słuchałam piosenki Teardrop, chyba zinterpretuję ją sobie w kontekście nowiuśkiego, wypastowanego i dopiero co oddanego do użytku roku. i jeszcze oglądałam House'a, ale to inter nie wymaga :P

dobra, koniec prywatnego marudzenia. nie wiem, co to za cholera, ta noworoczna refleksja, ale spróbuję ocenić tekst. zdaje mi się, że w obecnych czasach niewiele wymaga się od tekstu (Doda chociażby na poparcie tezy, ona jest nieobalalna :P). ja się jednak będę trzymać nieistniejącego znaku jakości i powiem wprost - najlepsza melodia nie uratuje tekstu. refleksja wygląda na nieświadomą, utwór wydaje się nieco przypadkowy. ale chyba można go śpiewać na rodzinnych obiadkach ;)

pozdrówki.

Opublikowano

A ja lubię Dodę, bo jest ładna :))
Nieładnych też lubię i mam nawiet więcej cierpliwości do ich słuchania, ponieważ bardziej się skupiam - to znaczy; nie łypię oczami, co by tu ... podpatrzeć, zmałpować i czego popozazdrościć :P

Przyjemny, lekki tekst, ale przeBOYa to ja tu nie widzę, ale przecież nie o to chodzi, zwłaszcza, że nie czuję się na DZIESIĘĆ w temacie do oceny piosenki, więc spokojnie :)
Życzę powodzenia.

kasia

Opublikowano

słowa piosenki o 3 nad ranem nowego roku - jest już w ulubionych, chciałem jeszcze nawiasem dodać że mamy bardzo podobne głosy, w niebie musisz być chyba Cherubinem z harfą!

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Migrena jestem święta, żyje dla Boga, nawet w płaczu i bólu śpiewam mu:)
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Dziękuję

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Moi rodzice byli przyjezdnymi z Małopolski. A moje miasto to były kiedyś dwa, które dzieliła rzeka Biała jak przypaść między zaborami. Ja jeszcze należałabym do Galicji i ten cmentarzyk z Bielska-Białej także. W Galicji wszystko małe i biedne (z wyjątkiem ratusza) ;) Miłego dnia.      
    • W sali sto siedemnaście pachnie nocą, plastikiem, metalem i chemikaliami gnijącego życia. Woda w kubku drży przy każdym twoim oddechu, tak cienkim, że boję się patrzeć, żeby go nie roztrzaskać jak szkło. Twoje ciało jest listem spalonym na krawędziach - kartki powykrzywiane, litery wyblakłe, mięśnie wiotkie, skóra chłodna i lepka, a kości pod palcami skrzypią jak stare drewno. Trzymam je w dłoniach, a one rozsypują się w pył, w kurz szpitalnego powietrza, w zapach dezynfekcji i krwi. Twoje dłonie są lekkie jak słowa, które mówiłeś w kuchni, a teraz pachną krwią, potem, kurzem i strachem, którego nie mogę wyrzucić z gardła. Oczy masz zamknięte, ale wiem, że tam jesteś -  w jakimś rogu ciszy, może w śnie, może w miejscu, gdzie nie ma bólu, ale jest zimno metalu, plastik, i ślad Twojej nieobecności. Aparatura mruga jak gwiazda, której nikt nie widzi. Monitor pika rytm zapaści, sinusoida spłaszcza się jak rozdeptane ciało w łóżku. Pielęgniarka kalibruje pompę infuzyjną, jej ręce suche od płynów i alkoholu -  jedyny dźwięk w tym betonowym świecie, jedyna modlitwa, która jeszcze jest możliwa. Pielęgniarka poprawia prześcieradło, nie patrzy na mnie -  wie, że słowa już nie wystarczą. Moje serce stoi przy tobie jak pies pod drzwiami, które nigdy się nie otworzą. Chciałbym wsunąć w ciebie powietrze jak dawne wspomnienia, nakarmić dniami, które mogliśmy mieć, ale życie nie daje się dokarmić -  odchodzi cicho, pozostawiając krwawe ślady na poduszce, włosy w wodzie, echo wbite w żebra jak nóż. Chciałem powiedzieć: nie odchodź, ale słowa ugrzęzły w gardle   jak stwardniały chleb w gardle dziecka. Trzymam cię za rekę i wiem, że to już nie twoja ręka, tylko ciepło, które odpłynie, cień, który pamięta dotyk, i mięso, które jest już tylko wspomnieniem napięcia w palcach. Sala siedemnaście zamienia się w morze -  morze ciał, zapachu leków, krwi, metalicznej wody i betonu, a ja stoję przy twoim łóżku jak na brzegu, widząc, jak odpływasz, bez łodzi, bez powrotu. Twoje oczy przestają patrzeć, twoje ciało chłodzi się jak stara stal, a moje serce krwawi w rytm pikającego monitora. I kiedy aparatura milknie, światło gaśnie jak oczy, które przestały mnie widzieć – zostaje tylko cisza, ciężka, jak mokre poduszki, jak łóżko, które już nie trzyma życia. Ale ta cisza to ty. Już nie w sali. Już nie w bólu. W ciszy, która oddycha we mnie, jakbyś wciąż była -  twarda, brutalna, bezwzględna, jak życie, którego nie udało się oswoić.      
    • Ślepe drogi powinni zaznaczyć, zawiłe też.  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...