płaczka

[Maciej_Satkiewicz]

zawieszona pod ziemią idzie nieruchoma
przez daty między imionami a ciałem

pochylona głowa i czarny strój to wbrew
powiekom najprawdziwszy smutek

zawsze stara się być
miła i umywa
ludziom stopy

namiętnie uczy się słów czyta obrazy
zamknięte drzewami jak śniegiem wiosennym

zastygła lawa
kamień
na dalszym planie mikroelementy nowej układanki

gdyby Platon zerwał pęczek idei i posadził je nisko w ziemi Heraklita
mógłby spokojnie z gałązką winogron patrzeć
na zachód słońca czyli odcinek w pamięci

gdzie twoja kosa jaka kosa to biała laska rozpaczy

nostalgia piramid

milenijny wysiłek sarkofagów

[kasiaballou]

Pierwszy wers nielogiczny - jak może iść zawieszona?

Szósta strofa genialna!!!

Pomiędzy nieco przegadane, wymaga jeszcze finezyjnych redukcji - tak odczytelniczo, sorki, ale zbyt rozwlekasz.

Pozdrawiam, kasia.

[Maciej_Satkiewicz]

hm, pomyślę, chociaż wiersz ma już swoje lata.. ;P odnaleziony dziś

[Katarzyna Leoniewska]

Tak czytam, czytam... i powoli sobie 'dorozumiewam' i 'doodczuwam'. :)
Szósta strofa owszem, też, ale mi chyba najbardziej to, co przed nią.

[Maciej_Satkiewicz]

ciekawe, czy ktoś zauważył przecinek, hihi... ;)

[Magda_Tara]

Kasia ma rację, szósta genialna.
:))