Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

zakończyłbym na: "bo jest";
bo jest życie po życiu (w domyśle);
i ten "ostry jasny wzrok" rzuca mistyczne światło na życie duchowe w wieczności;
trudny tekst, nie do przyjęcia przez materialistów, obojętny dla ateistów;
tym bardziej akceptuję jako odważne wyznanie wiary;
jako literacki wyraz poezji - mam wątpliwości, zwłaszcza dotyczące strony obrazowej, artystycznej;
"głuchym dźwiękiem" ...mam dziwne przekonanie, że i Chopin i Bach - tam -brzmią równie czysto i zachwycająco; no i niekonsekwentnie: "skoro jasny ostry wzrok" - to dlaczego nie ma się czerwienić jaskrawo mak w tym łanie....
J.S

Opublikowano

Juz sam tytul stwarza klimat, ktory konsekwetnie utrzymuje sie do konca tego pieknego i wieloznacznego wiersza. Bo wielu mogloby wydobyc wspomnienia, i spojrzec:
„już bez strachu

ostrym wzrokiem
nie ślepym
nie ślepym
ostrym jasnym wzrokiem

bo jest
nadzieja

powtarzajace sie wersy w trzeciej strofce sa bardzo waznym akcentem.

pozdr. G

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Cieszę się Jacku, że zajrzałeś do tego wiersza i zobaczyłeś w nim tak wiele ;) Zdaję sobie sprawę , że dla wielu czytelników tekst może się wydawać słaby, zakrawający o patos (zwłaszcza w końcówce) i niekonsekwentny. Ten jednak jest kierowany do konkretnego czytelnika, takiego któremu życie przestało smakować, którego zawodzą zmysły. Wiersz musi go poprowadzić w prosty sposób do końcowego wniosku, dać mu nadzieję i siłę na przetrwanie trudności, oswojenie strachu. Mam prawie pewność ;) że Bach, Chopin i MOZART
jeszcze bardziej czysto i zachwycająco brzmią po " tamtej stronie". Mak ma się czerwienić w łanie, choć kromka chleba jest bez smaku... Może kiedyś uda mi się ten temat przedstawić bardziej profesjonalnie. Twoje wskazówki zabieram do notatnika :) Jesteś tu zawsze mile widziany. Pozdrawiam.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Piękne ciało  Morze wspomnień    Ostatni pocałunek  Chłód jesieni    Jej nagie piersi  Prezent od Boga     
    • @Kwiatuszek ostatnio sypiam na podłodze i tak mi dobrze, kołderka nie to, co koc.
    • Pamiętasz to moje nocne misterium? Wtedy, kiedy płonące świece wzniecały poblask jaskrawy. Skrzydlate momenty na suficie, na płaszczyznach porzuconych rzeczy. Teraz już wiem, że ta moja próba przejścia przez ścianę miała na celu dosięgnąć gwiazdy, kiedy stałem w kącie pokoju, przywierając ustami do zimnego tynku.   Szeptałem. Recytowałem słowa tajemne.   Wtedy. I wtedy…   Za oknami szeleściły liście oschłej topoli, kasztanu… Za oknami otwartymi na przestrzał. W ogromnym przeciągu, co się wspinał z krzykiem po ornamentach tapet..   I byłem blisko zrozumienia. I byłem blisko… Blask olśniewał mnie coraz większy. Ten migoczący blask nieznanej natury.   Wiesz... Nie. Nic nie wiesz.   Bo i co masz wiedzieć? Wtedy, kiedy czekałaś długo na nic. Na dworcu, tuż po odjeździe ostatniego pociągu. Czekałaś na mnie. Wiatr zakręcał i gwizdał. I tak jak teraz tarmosił poluzowanymi blachami parapetów. Zacinały ostre krople deszczu…   Z megafonów płynęły enigmatyczne dźwięki jakiejś nadawanej nie wiadomo skąd transmisji.   To nadaje wciąż sygnał. To wysyła w eter zaszyfrowaną wiadomość, której sensu nie sposób zrozumieć. Wtedy i teraz. Tylko, że wtedy nie przyszło nam to do głowy. Nam? Przecież nie ma nas. I chyba nigdy nie było…   A jeśli byliśmy, to tylko we śnie. Razem, gdzieś trzymając się za ręce. Raz. Jeden, jedyny. Albo i niezliczoną ilość razy.   Wiatr szeleści liśćmi topoli. Teraz, kiedy jest bardzo zimno. Skrzypią konary. A więc to już tak późno? Nocne obrazy jak dym z łęciny płyną…   Nie. To już przecież było poprzednim razem. W innym życiu, w innym wierszu… Bądź w innym...   A teraz?   Co z nami będzie? Jeśli w ogóle cokolwiek było.   Światłość wiekuista przemierza otchłań czasu. Wieczność całą. I wywija się z gałęzi topoli księżycowym sierpem.   I ten szelest skrzydlaty wznieca kurz, ten śpiew słowiczy. Aż wzrusza czarną sadzę w kominie, przysiadając na krawędziach pustych krzeseł jak jakiś zbłąkany kaznodzieja. Jak ten blask na dębowych klepkach podłogi. Na fornirze szafy. Na lakierze...   Na jawie? We śnie? Coś pomiędzy…   Coś jak kształt jakiś spętany cieniem mojej własnej ręki, kiedy się przebudzam, otwierając zlepione maligną oczy, próbując to pochwycić w jakimś nagłym przypływie zadziwienia.   Nie. Nie przebudzam się wcale. Przecież ja nie śpię. Spójrz! Mam otwarte oczy!   I nigdy nie spałem. Podczas gdy ty, śpisz snem twardym jak przydrożny kamień. Omszony...   Jeśli w ogóle tu jesteś. Jeśli w ogóle tu kiedykolwiek byłaś.   Co z nami będzie?   Albowiem pęd ten rozwiewa włosy. Czyni bruzdy w skibach mokrej ziemi.   Widzisz?   Jaskółki wznoszą się do nieba. Wychodzą naprzeciw tej łunie coraz większej.   Jeśli uderzy w nas świetlista rozpacz zapomnienia, czy będziemy jeszcze?   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-08-27)        
    • @poezje_krzyczane Dziękuję za pamięć. Tylko tutaj niczego nie ma. Po prawej stronie Twojego postu masz trzy kropki - kliknij tam - następnie w 'usuń' Ja tego nie mogę zrobić, bo to Twój post.
    • Leśmian - Oczy w niebiosach" width="200" data-embed-src="https://www.youtube-nocookie.com/embed/lRCa7uo021U?feature=oembed"> https: //youtu.be/lRCa7uo021U
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...