Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano
dla........
zachować czwartą część siebie
choć miejsca nie znajdziesz tu

jak krzyże jedno
drugie przez
naucz mnie kochać- to zrobić coś dla
lecz nie jak w odcinkach
których nie można posplatać

kuchenne bywają milczące
pourywane myśl

kącik parasola
ostatni listek zanurza
powietrze lżejsze
do mnie ty płyniesz
na krawędzi stoję

poistniały czerwienie

...................
dla.....dopisze
Opublikowano

Judytko!
Tak mi się ułożyło:)

jak krzyże jedno
przez drugie naucz mnie kochać
to zrobić coś
nie jak w odcinkach
których nie można posplatać

bywają milczące kuchenne
pourywane myśl

Słoneczka.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


:)
dalej mnie korci, ale nie mam jeszcze pomysła
cie-płoniaście!

ano ciepłoniaście b. pchełko droga,
a to niech korci- psze bardzo
jak się zrodzi dawaj
dzięki z serca za wdepnięcie:)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



mm no może i lepiej,
dzięki za słoneczko i za wdepnięcie Marlett
może i lepiej, chodziło o wytrwałość też,
chyba nic nie zmienię powyżej, powyżej
mmm....a..dobrze podpowiadasz też,
ciepłoniaście, dziękuję
Opublikowano

Oczyma duszy widzę młodą, przyszłą mamę, która szarą jesienią
siedząc w ciepłej kuchni - robi na drutach jakiś maleńki kaftanik,
albo czapeczkę. Myśli - jak życie - ma takie różne, przeplatają się jak oczka
na drutach.
Pewnie każdy widzi co innego, to i dobrze. Tak myślę.
Serdecznosci
- baba

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Babo Izbo dzięki Ci serdeczne za obecność
dzięki za b.sympatyczną interpretację (no i dobrze,
że każdy widzi coś innego )
chociaż to raczej trudny tekst
(może na taki nie wygląda)
fajne te oczy duszy,
Babo stajesz się wiernym czytelnikiem?albo jesteś;
a i tak nie wiadomo czy kiedykolwiek dla.....
przeczytają,
:)Wzajemnie kosz cały
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


:) szachrajko ano dolepia się samo
a to ci szachraj dopiero
trop trop trop i mów co się udało
pozytywnie
dzięki za wdepnięcie:)ciepłoniaście

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Migrena Nie jest, tylko mało spałam. Wiesz, moje myśli na noc ubierają szpilki, takie z metalowymi końcówkami i ganiają się. Nigdy nie zakładają kapci, zegar też nie - ale zegar jest do wytrzymania. Teraz piję kawę, dam radę, a jak nie, to zasnę na klawiaturze :)
    • @Alicja_Wysocka niech Ci nie będzie smutno :) Proszę.
    • @Migrena Ależ nie gniewam się, Czasem jest mi smutno i przykro, ale gniewać się nie potrafię, no może godzinę, dwie... Dobrego dnia :)
    • Złota klatka nie tylko dla ducha.
    • Mają po pięćdziesiąt lat i czarne dziury w oczach – nie patrzą, tylko wciągają rzeczywistość jak ssąca rana po niedokończonej modlitwie. Ich dłonie – puste łuski po chlebie powszednim, ich kręgosłupy – barykady z kości, po których przejechały wszystkie reformy jak czołgi bez hamulców. Mieszkają w sarkofagach z kredytu, gdzie wilgoć skrapla się jak wstyd, a lodówki milczą jak świadkowie koronni biedy. W kuchni – Jezus spuszcza wzrok. Nie potrafi zapłacić za gaz. Ich świętość – to odmówienie obiadu, herosizm – to czekanie w kolejce do kardiologa dłużej niż Mojżesz czekał na deszcz. Są rżnięci – bez znieczulenia, przez państwo, co ma twarz mównicy i ręce kata. Z każdej ich rany wypływa formularz. Krew zamienia się w akta. Marzenia – wywożone są na wysypisko razem z obietnicami z ulotek wyborczych. Ich oczy – śmietniki reklamy, na ekranach telewizorów bez dźwięku leci kabaret – posłowie śmieją się z własnych podwyżek. Ich kolana – klęczą pod ciężarem zakupów, gdzie margaryna kosztuje więcej niż godność. Miłość? To kanapka bez szynki, cisza między dwojgiem ludzi, którzy nie mają siły mówić. Ich ciała – mapy skreśleń i guzów. Ich dusze – grzyby po Czarnobylu, niby żyją, ale do niczego się nie nadają. Rząd ich nie widzi – rząd liczy. Kościół zbiera na dach, a Bóg kąpie się w ciszy i nie odbiera. Listonosz przynosi tylko mandaty. Listy umarły. Marzenia zdechły na poczcie. Ich dzieci – wyemigrowały do snów, gdzie lekarka mówi „dzień dobry”, a nie przelicza człowieka na ryczałt. Tu – trzeba umierać według grafiku, bez bólu, bo nie ma już morfiny. Bez świadków, bo pielęgniarki płaczą w kiblu między dyżurami. Ich serca biją jak młotki sędziowskie w sprawach o zaległości czynszowe. Ich wolność – to przerwa na fajkę między tyraniem a zdychaniem. Ich nadzieja – konsystencja oleju silnikowego. Zgęstniała. Lepi się do palców. A mimo to – idą. Z oddechem jak para z ust zimą, z kieszeniami pełnymi paragonów napisanych krwią portfela. Idą po chodnikach z gówna i betonu, po Polsce, która udaje, że jest państwem. Ich skóra – atlas zmarszczek po wszystkich rządach. Ich języki – zapomniały słowa "godność". Zostało tylko: „proszę”, „błagam”, „czekam”. Ale czasem, w ciemnym lusterku tramwaju, za warstwą kurzu, żółci i łez, widać coś – nikły błysk, iskra pod popiołem. Jakby ktoś tam w środku jeszcze miał zęby. I trzymał je – na potem.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...