Po-wstaniec (sonet)

[adolf]

Po-wstaniec

I ciało jego w tej ostatniej łodzi
pchają ku krańcom zrozpaczone lasy,
jak niema gwardia niosą kwiat paproci
trzymając w górze z drzew swych halabardy.

I choć widnokrąg ten mur niewzruszony,
co jak miecz ostry ziemi łany ścina,
chciałby się skruszyć i Niebo otworzyć
musi jak ściana ciało w grobie trzymać!

I światła strzały biją w ziemi pancerz -
Czemuż nie mogą świata sobą skruszyć?
By zamarł człowiek, jak w marmurze tancerz?

Z liści - tóg kwiatów, wysy-sam słów-słowa -
żyłką ich cienką marionetki ruszam
Chcąc je po-ruszyć nim urwie się rola.

[Nessa Isilra]

pompatyczny i pachnie Mickiewiczem, lub czymś podobnym ;|

[Gość]

Adolf w Słowackim się lubuję ;))

[adolf]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

:D A jak ;)
A szczerze: czasami napiszę w takim stylu bo lubię, ale tak to probuję osiągnąć coś nowego mieszając współczesny styl z tym arachicznym :) i takie "nowotworki wrzucamwtedy no. do zetki". Ale tego bym nigdy do Zetki nie wrzucił, fajnie może i się czyta, ale to bardziej obrazek na ścianę w sypialni niż dzieło do galeri :)

pozdr.