Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

nie musisz sam stawiać
przedostatniego kroku
klękniemy razem
kiedy przyjdzie czas

nie dla oklasków
smakować piasek
z tobą łatwiej
poznawać świeży smak

z kamieni piasek
sypać naszym stopom
nie da odpocząć woda
zmywając ostatni ślad

w ubraniu dziury
nie są straszne trawy
kołyszą koniec lata
nasz nowy świat

Opublikowano

super... a teraz zaprzeczenie, chwila nie będzie sztuczie skrocana, a cżłowiek dla kariery i chwili oklasków nie będzie musiał się poświecać

peel nie ścina dźwięku przez co chwila trwa wiecznie - takie wołanie: carpe diem? ja tak to widzę ;)

fajny w kontekscie swojego anty-wiersza ;))

pozdr.

Opublikowano

Marlettko fajnie, a cos chyba mi się obiło już
o uszy część tego wiersza, to chyba jakieś
zaprzeczenie teraz, mm no dobra mykam, jakoś
nie umiem się wypowiadać:))ciepłoniaście

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Judyt!
Już wyjaśniam.
Wiersz był w W.ale szybko spadł z pierwszej strony
ponieważ ktoś umieścił kilkanaście wierszy na raz.
Do pełnego zrozumienia można przeczytać wiersz ''staccato''.
PozdrawiaM.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Wyzwala chwile zadumy, podoba mi się klimat.
Pozdrówki:)

kasia.
Kasiu!
A jakieś zmiany Twoim zdaniem ?
PozdrawiaM.

Bez zmian, Marlett, od Ciebie można się uczyć, jak pisać romantycznie, jak wytworzyć klimat.

Miłego wieczoru :)
kasia.
Opublikowano
nie musisz sam stawiać
przedostatniego kroku
klękniemy razem
kiedy przyjdzie czas


Ileż tu nadziei, pocieszenia, wsparcia...
Wiersz bardzo typowy dla Ciebie.
Romantyczny, ciepły klimat.
Bardzo lubię takie.
:)))

Serdeczności
-Krystyna

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Robert Witold Gorzkowski   Dokładnie tak, Robert. Dziękuję Ci za ten przykład - z tą sztuką kubistyczną to w punkt. Widz często widzi tylko efekt końcowy, ale nie dostrzega drogi, która do niego prowadziła - lat ćwiczeń, prób, opanowania klasycznych form.   Picasso, zanim namalował Guernikę, potrafił narysować końską głowę jak z anatomicznego podręcznika  - czyli miał i znał podstawy. Był świadomy. I właśnie dzięki tej świadomości mógł tworzyć rzeczy, które burzyły formę z sensem, nie przypadkiem. Tak samo jest z poezją – zanim coś rozbijemy, warto wiedzieć, co dokładnie rozbijamy. To trochę tak, jak z latarnią morską - nie chodzi o to, żeby przesunąć ją z miejsca, (ona musi być), Warto zrozumieć, jak działa i jak pomaga statkom bezpiecznie przepłynąć. Bez tego światło traci sens. A po co latarnie? Niech wszystko co napisane, będzie poezją   Dzięki Ci za ten głos - dodaje odwagi do dalszego dzielenia się, bo widać, że rozmowa nie idzie w próżnię:)  
    • @Alicja_Wysocka dziękuję Alicjo za wspaniałe słowa. Z pełnym szacunkiem dla Ciebie.
    • dwa miliony lat temu  wtedy człowiek wyszedł z Afryki  entropia Europy przez kilka  gatunków istot ludzkich  życie nie jest łatwe    potem mrozy  cmentarzyska fosylia  i skamieniałe żebro    rzucona dzida leci wysoko  najlepiej celować w mamuci bok drony na osiedla i szpital dziecięcy  dobrze zeszklony koniec łatwiej przebija zwierzę    jar północny pali już ognie  praca daje spokój duszom przodków  pierwsza lekcja to wyjazd z hangaru  w pracy zbroi przeciwlotnicze  pociski rakietowe    z tej ciszy pierwszego miliona lat po upadku Asteroidy wyszły ssaki ryjące  życie nie jest łatwe    jadły popiół           
    • @Berenika97  delikatnie bardzo. Pięknie aż żal czasem się obudzić
    • @Jacek_Suchowicz  Inspiracją jest Cyprian Kamil Norwid- dałam w tagu a dokładnie"  Moja piosnka 2" fragm.   Do kraju tego, gdzie kruszynę chleba Podnoszą z ziemi przez uszanowanie Dla darów nieba, Tęskno mi, Panie.    Do kraju tego, gdzie winą jest dużą Popsować gniazdo na gruszy bocianie, Bo wszystkim służą, Tęskno mi, Panie.    Do kraju tego, gdzie pierwsze ukłony Są jak odwieczne Chrystusa wyznanie: „Bądź pochwalony!” Tęskno mi, Panie.       
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...