Zaufaj Mu

[halcia]

Jak ptak zraniony jak ptak bez skrzydeł
bezsilnie zrywasz się do odlotu
w klatce ze złota pełnej straszydeł
w ramionach nocy bez powrotu

Myśli jak czarne kruki szybują
rozkrakały już nawet sumienie
w nałogach pokus czarci ucztują
w bagnie chcąc topić twe ocalenie

Ocknij się proszę biedny tułaczu
słuchaj co mówi nam głos anioła
on ci osuszy oczy od płaczu
w chwili zwątpienia ciebie zawoła

Jak brudna plama zniknie cierpienie
a los oblicze swoje odmieni
zwróć się w modlitwie o uwolnienie
porzuć na zawsze kraine cieni

Bo słowo Pana do dzisiaj żyje
wystarczy tylko troszeczkę chęci
gorąco pragnij a sam odkryjesz
że ty też godzien jesteś pamięci

Bóg nie odtrąca słabych cierpiących
a nieustannie w upadku podnosi
zwróć się do Niego w myślach gorących
a da ci wszystko o co poprosisz

On wie najlepiej, czego nam trzeba
On nas jak owce swoje prowadzi
kiedy zaufasz dając mu serce
On cię pokocha nigdy nie zdradzi

[Drax]

Nawet mi się podobał przez dwie pierwsze strofy. Nie jest nic wielkiego, ale na początek nie najgorzej. Jest tu jakaś próba odejścia od dosłowności przekazu, mamy porównania, metafory - niezupełnie może oryginalne, ale od czegoś trzeba zacząć. Jest postęp w porównaniu z pierwszym dziełem.

Ale dalej jest już gorzej. Po tym opisie sytuacji następuje ordynarne nawoływanie do nawrócenia. Jeśli pojawiają się tu jakieś środki stylistyczne, to żywcem wyciągnięte już to z Ewangelii, już to z nauk Ojców Kościoła. Wszystko znane i powtarzane do przejedzenia. Do ludzi współczesnych nie przemawia już ani kaznodziejski ton (który czuć tu wyraźnie), ani te stare środki. Żeby przedstawić Boga współczesnemu człowiekowi trzeba czegoś nowego; innego spojrzenia, innych środków wyrazu. Żadnej takiej oryginalności tu nie ma i to sprawia, że dzieło jest nie tylko marne literacko, ale i nie ma szans na spełnienie swego celu.

Mimo tego, jak się rzekło, w pierwszych dwóch strofach widać pewien postęp, którego gratuluję. Życzę dalszych sukcesów.

Pozdrawiam,
Drax

[halcia]

A ja dziekuje za szczerosc gdybym mogla serce otworzyc i opisac swoje przejscia ,ale nawet nie probuje bo jestesmy narodem niedowiarkow i jak ktos nie przezyje cudu na wlasnej skorze to nie wierzy ja przezylam ten cud i gleboko wierze i staram sie poprzez swoja poezje dac rade ludziom a nie na sile nawracac ,pozdrawiam

[teresa943]

ja ciebie rozumiem, ale to ja, bo doświadczyłam /
jednak zrozum, nie wszyscy to przyjmą w takiej formie /
jeśli mogłabym coś doradzić, to więcej zyskasz pisząc nie wprost niż tak;
ciekawość rozbudza się, gdy człowiek chce dociekać, natomiast jeśli przeczyta gotową instrukcję, w zasadzie więcej nie wraca / trzeba zainteresować subtelnie i dyskretnie /
szczególnie wiara tego wymaga / piszę także i religijne wiersze /
zrobisz jak zechcesz, ale proszę, nie obrażaj się za moją szczerość /
:))
serdecznie pozdrawiam
-teresa

[Judyt]

jednak zrozum, nie wszyscy to przyjmą w takiej formie
-zgadzam się, choć treść piękna, ciepłoniaście

[halcia]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Serdecznie dziekuje za rady pozdrawiam i zajrze do ciebie:)

[halcia]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

dziekuje postaram sie zrozumiec ,pozdrawiam i dziekuje za koment.

[Judyt]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

dziekuje postaram sie zrozumiec ,pozdrawiam i dziekuje za koment.

nie ma za co, chociaż nie wiem czy bym się starała;)

[halcia]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

dziekuje postaram sie zrozumiec ,pozdrawiam i dziekuje za koment.

nie ma za co, chociaż nie wiem czy bym się starała;)

Zawstydzilas mnie bo ja tak naprawde nie umiem co innego pisac a to co pisze kocham i juz od dawna pomimo krytyk robie to samo poprzez zmiane komputera stracilam swoj stary nik i dalej robie to samo pod innym nickiem pozdrawiam i dziekuje za twoje slowa bo to nastepna zyciowa nauczka zeby byc szczerym ,pozdrawiam

[Rachel_Grass]

być może nie jestem do końca obiektywna przez mój stosunek do wiary (nie chrześcijan, gwoli ścisłości), a może to dodaje mi obiektywności i pozwala ocenić w normalnych kategoriach.
otóż od wiersza religijnego oczekuje się, że porwie nawet ateistę - może nie przekona go do treści, ale każe się zastanowić. aby taki wiersz zachwycił, potrzeba idealnego warsztatu.
wiersz religijny może albo wzruszyć, albo rozśmieszyć. innych możliwości nie ma.

czytając tytuł, przez następne kilka strof nie byłam w stanie skupić się na treści, czekając tylko na słowo kluczowe 'Bóg' lub 'Pan'. toteż nie udało się mnie porwać tą konstrukcją.

swój komentarz odbieram jako całkiem życzliwy ;))

pozdrawiam.

[Judyt]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

nie ma za co, chociaż nie wiem czy bym się starała;)

Zawstydzilas mnie bo ja tak naprawde nie umiem co innego pisac a to co pisze kocham i juz od dawna pomimo krytyk robie to samo poprzez zmiane komputera stracilam swoj stary nik i dalej robie to samo pod innym nickiem pozdrawiam i dziekuje za twoje slowa bo to nastepna zyciowa nauczka zeby byc szczerym ,pozdrawiam

więc pisz- bo głupie to nie jest, tylko trza trochę tam pomyśleć, żeby mogli brać wszyscy
najlepiej, marta sawicka zdaje się na tym forum tak pisała, proszę Cię bardzo, uważam, że
katastroficzne jakieś to nie jest, ten nie wymaga zbyt wiele jakiś tam nadepnięć, bo w formie
wiele nie trzeba:)(tyle co widziałam- nabazgrałam:) ciepłoniaście

[seweryna żuryńska]

jak powiedzieć bogu ... jesteś omylny
jak powiedzieć bogu ... jesteś niesprawiedliwy
jak powiedzieć bogu ... nie ufam ci już
jak ....
wyrastamy z naiwnej wiary, jak z dziecięcego ubranka
kto dociera do bezgranicznego zaufania, jest najszcześliwszym na ziemi
a jeśli z kolejnego upadku nie sposób się podnieść
pozostaje podziw dla swiata tego
i prosta nauka
kochaj ludzi, choć ułomnościa namaszczeni
trudny temat
niezwykle
rzekłabym egzystencjalny
a wiersz chyba zbyt podręcznikowy
początek ciekawy, ale potem, to już czysty pean
a to za mało na przestrzeń do zadumy

pozdrawiam
seweryna