Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

księżycowa noc

Boskie Kalosze
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

jasna

jasna

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Witaj :-)
Niewątpliwe są dwa odczyty Twego haiku.
1.
W księżycową noc zobaczyłeś jeszcze ślepe kocięta,
które są najprawdopodobniej w domu. Świadczy o tym wiklinowy koszyk.
I jest do tego haiku ilustracja.
Obrazek jakich wiele, a że małe zwierzęta wzbudzają sympatię, to i miło się czyta. :-)
2.
Ponieważ ilustracja jest mało czytelna, albo inaczej - nie jest jednoznaczna,
i wiedząc, że zdjęcie, grafika, ilustracja, itp. jest zazwyczaj uzupełnieniem haiku,
to całość nie jest już sympatyczna.
Ale! :-))
Kocięta są w koszyku. Bez matki piszczą strasznie.
Jest więc nadzieja, że znajdą się w rękach np. nocnego wędkarza.


Nie chcę, aby Twoje haiku było tak wstrząsające,
jak wiersz S.Jesienina "Pieśń o suce":

Rankiem pod żytnim brogiem,
Gdzie się złocą rogoże w rząd,
Oszczeniła się suka siedmiorgiem,
Siedmiorgiem rudych psiąt.

Do wieczora czule je pieściła,
Przygładzała językiem im sierść,
I spod brzucha ciepłego spływał
Podtajały, ogrzany śnieg.

Wieczorem zaś, kędy kury
Siadają na grzędę w sznur,
Wyszedł gospodarz ponury,
wszystkie siedem powsadzał w wór

Po zaspach suka biegała
I śpieszyła tuż za nim w ślad,
I tak długo, tak długo drżała
Wody niezmarzłej gładź.

A gdy ledwo się wlokła z powrotem,
Zlizując z boków swych pot,
Wydał jej się miesiąc za płotem,
Jednym z siedmiorga psiąt.

Dźwięcznie niebiosom sinym
Skowycząc zwierzała ból,
A księżyc - młodzian płynął,
Skrył się za pagór wśród pól.

I głucho, jak w datku żebraczym,
Gdy rzucą mu kamień na śmiech
Potoczyły się oczy sobacze
Złocistymi gwiazdami w śnieg.

Uff!

Pozdrawiam Cię,
jasna :-))
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
Boskie Kalosze

Boskie Kalosze

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Witaj :-)
Niewątpliwe są dwa odczyty Twego haiku.
1.
W księżycową noc zobaczyłeś jeszcze ślepe kocięta,
które są najprawdopodobniej w domu. Świadczy o tym wiklinowy koszyk.
I jest do tego haiku ilustracja.
Obrazek jakich wiele, a że małe zwierzęta wzbudzają sympatię, to i miło się czyta. :-)
2.
Ponieważ ilustracja jest mało czytelna, albo inaczej - nie jest jednoznaczna,
i wiedząc, że zdjęcie, grafika, ilustracja, itp. jest zazwyczaj uzupełnieniem haiku,
to całość nie jest już sympatyczna.
Ale! :-))
Kocięta są w koszyku. Bez matki piszczą strasznie.
Jest więc nadzieja, że znajdą się w rękach np. nocnego wędkarza.
3. Wiklinowy kosz, czyli coś przewiewnego, przepuszczającego światło.
Dziurawego niczym chmurki w księżycową noc
a skoro o niej mowa, księżyc jest czymś, czego nie widziały jeszcze ślepe kocięta.

4. Dobranoc na dzisiaj, zrobiło się straaasznie późno :))
Pozdrawiam.
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
Boskie Kalosze

Boskie Kalosze

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


5.


Pieśń psa

To był koniec, mój pies zdychał.
W śnieg zapadł łapami i wyciągnął jęzor
(wyglądał jak łódź, gdy trze burtą o przystań
lecz wiatr za żeglarza wyprawę już podjął)
i pierwszy raz - Bóg mi świadkiem! -
per "przyjacielu" zwróciłem się do psa:
"Chcę z żalu zawyć nad twoim przypadkiem,
więc z etykietą skończmy jeden raz..."
I smutno wyłem cały wieczór, bardziej
do siebie, psa wyłem, niż do księżyca.
Jak człek pies zdychał, jak pies wyłem ja
(wiatr łódkę w przepaść morza spychał).
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
jasna

jasna

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


5.


Pieśń psa

To był koniec, mój pies zdychał.
W śnieg zapadł łapami i wyciągnął jęzor
(wyglądał jak łódź, gdy trze burtą o przystań
lecz wiatr za żeglarza wyprawę już podjął)
i pierwszy raz - Bóg mi świadkiem! -
per "przyjacielu" zwróciłem się do psa:
"Chcę z żalu zawyć nad twoim przypadkiem,
więc z etykietą skończmy jeden raz..."
I smutno wyłem cały wieczór, bardziej
do siebie, psa wyłem, niż do księżyca.
Jak człek pies zdychał, jak pies wyłem ja
(wiatr łódkę w przepaść morza spychał).

Azę też żegnałam "per przyjacielu". Tylko wiersza nie umiałam napisać.
Twoim kociętom też nie udało się :-(
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
Jerz

Jerz

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Pewnie, że pozwolę: wpisujcie, Panie Jerzu, jak najwięcej takich pięknych re.
A może: "pełna ciepła"? Nawiązywałoby zarazem do pełnego brzucha, nasycenia się (wreszcie).
Pozdrawiam.


E tam, Boskie Kalosze! ;-)

Co do zaproponowanej, przez Was, "zamianki" to - nie!
Byłaby to MZ o czymś innym.

Poza tym poinformuję Was, że moja "wklejka" była_jest
autentyczną listopadową_2005 "fotką".
Dlatego tak zaakcentowałem "kontrastowość" mojego wpisu.

Pozdrawiam i uciekam. :-)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
Boskie Kalosze

Boskie Kalosze

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Pewnie, że pozwolę: wpisujcie, Panie Jerzu, jak najwięcej takich pięknych re.
A może: "pełna ciepła"? Nawiązywałoby zarazem do pełnego brzucha, nasycenia się (wreszcie).
Pozdrawiam.


E tam, Boskie Kalosze! ;-)

Co do zaproponowanej, przez Was, "zamianki" to - nie!
Byłaby to MZ o czymś innym.

Poza tym poinformuję Was, że moja "wklejka" była_jest
autentyczną listopadową_2005 "fotką".
Dlatego tak zaakcentowałem "kontrastowość" mojego wpisu.

Pozdrawiam i uciekam. :-)
Zaraz, zaraz... najpierw wytłumacz, dlaczego ciepła śmierć nie jest odautorska? :))
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
Jerz

Jerz

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




E tam, Boskie Kalosze! ;-)

Co do zaproponowanej, przez Was, "zamianki" to - nie!
Byłaby to MZ o czymś innym.

Poza tym poinformuję Was, że moja "wklejka" była_jest
autentyczną listopadową_2005 "fotką".
Dlatego tak zaakcentowałem "kontrastowość" mojego wpisu.

Pozdrawiam i uciekam. :-)
Zaraz, zaraz... najpierw wytłumacz, dlaczego ciepła śmierć nie jest odautorska? :))

Nie wierzę, Boskie Kalosze, że tego nie czujecie, nie wiecie...

Znależlście kiedyś swojego_podopiecznego_podwórkowego
zwierzaczka, po dłuższych poszukiwaniach, o kilka chwil za póżno?
Leżała bidulka w ciemnicy, w swoim piwnicznym posłanku.
Jeszcze ciepły kłębuszek, a już "po drugiej stronie".

Dlatego.

Chyba wystarczy? Hę?

Uciekam na dobre! :-)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Dekaos Dondi
      Zbudzone Dziewczę

      Przez Dekaos Dondi · Opublikowano

      Piosenka     zbudziłaś się dziewczę zanucę ci śpiewkę bo przecież to chyba już rano   los w tyłek cię kopnie na deszczu znów zmokniesz a krople duszę ci zranią   ~ spozieraj z uśmiechem co daje pociechę lecz nie wiem czy to ci pomoże   bądź silna gdy płaczesz podumaj inaczej że zawsze może być gorzej   ~ nie łatwo jest tobie gdyż bunt masz ty w sobie los ciebie nieźle pogonił   i może tyś przez to tak słodką dzieweczką choć z sercem także na dłoni   ~ szkatułką poszybuj wśród kwiatów i przygód wirując w niebieskich migdałach   świetlistym promieniem pomaluj ty ziemię w myślach go przecież zabrałaś   ~ nie przejmuj się jednak tyś moja choć wredna gdy zaśniesz niech znów ci się przyśni   że jesteś aniołem nie jakimś potworem pomarzyć można o wszystkim          
    • cura
      Miejsce chorych inaczej

      Przez cura · Opublikowano

      Głęboki oddech i hydrę noszę w torebce, ale notes z ołówkiem bardziej się przydaje. I słuchawki.   Pozdrawiam
    • Dagmara Gądek
      Hejt

      Przez Dagmara Gądek · Opublikowano

      @andreas …taka też jest konstatacja kilkunastu emigrantów, Polonusów, z jakimi rozmawiałam; przodujemy niestety w prymitywnej nienawiści…
    • Hiala
      Pory roku

      Przez Hiala · Opublikowano

      Teraz, to już nie wiadomo która jest, kiedy? -  Pierwszy promień słońca,  wystrzelił zza chmury.  Zima precz odeszła,  za lasy, za góry.  Słoneczko nam z góry.  Bardzo ładnie grzeje. Powróciła, wiosna? Cały świat się, śmieje. Rozśpiewane ptaki. Rośnie trawa, drzewa Czy słoneczko nasze, przecudnie przygrzewa? Wszystko rośnie w koło. Kwiatuszek za kwiatem. Nie wiesz już sam, kiedy? Spoglądać, za latem? Jak latem jest pytasz. Czy ciepło,czy ładnie? Letni czar nas, wabi. Aż pierwszy liść, spadnie? Po nim lecą, wszystkie? To jesień mój panie. One przecież lecą. Zimie, na spotkanie? Zima, pani biała? Łagodna, czy sroga? Puch biały, rozrzuca. Po polach i drogach. Czy zimą, jest mroźno? Każda twarz, radosna. Bo po zimie, zawsze. zawsze będzie, wiosna? Tak już jest, na świecie. Cztery pory, roku. Wciąż się, powtarzają. Co roku, co roku.   Z pozdrowieniami dla Krecika
    • Natuskaa
      (bohomaz...)

      Przez Natuskaa · Opublikowano

      Ten czarny kot ma białe znaczniki, cztery pionowe pasy na grzbiecie, cztery poziome na ogonie i trzy na nogach, pięć dolnych zębów, nos i obwódkę zbyt dużego oka, w środku czerwonego. Jeden wibrys z prawej, dwa z lewej. Oto całe jego białe wnętrze.   Dla widoku ludzkiego jest płaski. Ma dwie łapy: przednią i tylną. Wygląda tak, jakby kota ktoś sprasował wielkim, metrowym żelazkiem. Nad jego postacią wisi żółty księżyc, który jest w pierwszej kwadrze, ale możliwe też, że jest sierpem przybywającym. Ów kot, dla księżyca do towarzystwa dostał jeszcze kilka rozmazanych gwiazd, które się świecą tylko z barwy, bo z kształtu wyglądają na spadające komety.   Ale zaraz, zaraz.. kto powiedział, że to jest kot? Może to kotka, która w niebo, jak w sukienkę się ubiera, żeby się nie zamykać w czerni, bieli i czerwieni. Tak, kotka wampirzyca, która pożarła cztery istnienia ludzkie, czaszki ich jak trofea leżą obok niej i pod nią. Jest na cmentarzu, albo duchy przeszłości z nią wraz pozują. Chyba, że to obraz namalowany z inną myślą. Zwiastujący święto zmarłych. Kocie drogi zaprowadziły ją tam, gdzie nikt nie odważy się pójść ciemną nocą, nawet błękitną, bo to jednak noc, choć w błękitach... A może to kotka, która lata w kosmosie w towarzystwie Griwiusów - bolesnych generałów w ilości sztuk czterech? Tajemniczy, a przecież taki prosty obrazek. Jakby go nazwać?     Ktoś powiedział - bohomaz. Tym kimś byłam ja. Treść chciałam zmieścić w jednym słowie, ale nie dałam rady, wylała na boki. Teraz spod szafy spogląda, z kubka, z Internetu wypełza, z pamięci telefonu. Przeglądam raz jeszcze malowidło z galerii, zapisane pod nic nie wnoszącym numerem, bez nazwy, zupełnie nie rozumiejąc dlaczego owo słowo „bohomaz” zażyczyło sobie wyjaśnień. Nakrzywiłam się na te oczekiwania, naburmuszyłam, grzbiet wygięłam, ogon podniosłam, napuszyłam... A czemu nie skorzystać z etymologii? – pomyślałam nagle.   Bohomazami zwano ikony, które malował bogorysownik. Czy ten pan z dredami, który przesiaduje czasami na drewnianym krzesełku pod odrapanymi murami swojego małego królestwa farb i sztalug zwanym galerią, nim jest? A może ktoś inny zamyka obraz energii w kocim, marcowym klimacie głośnych nocy, a potem nakłada na niego listopadowe zdobniki wiecznej ciszy umarłych. Jakby nie patrzeć wyszła z tego lipcowa ciepła noc. Noc z bohomazem.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...