Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

słowo do słowa jest podobne
tylko się w kształtach różni liściem
więc w gąszczu liter pobłądziłam
wśród twoich wierszy oczywiście

ale mi drogi do rozumu
nie podpowiadaj śpią lamenty
i żal pobudzić miejże litość
w drożynkach myśli w wers zaklętych

na krawężniki sennych powiek
poślepłą nocą spada brokat
ktoś po mnie przyjdzie ktoś odejdzie
daj boże by cię bardziej

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




zmęczonym oczom nie dość nigdy
zatrzymać oddech na poezji
i nigdy nie dość łez uronić
jeśli są świadkiem pięknych igrzysk
między poetką a poetą
zmęczonym oczom nie dość wierszy
wyczarowanych magią dłoni
i serca które wierzy ślepo
w powystrajane słowa rymem
sennych niespełnień i przywidzeń
zmęczonym oczom nie dość nigdy
piórem pogubić się wśród myśli

witam nocnie :)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


och amehobie, w którą stronę
bym nie spojrzała to tęsknota,
już nie wiem czym mam ją nakarmić,
żeby gdzieś indziej sobie poszła

i ciągle szwęda się przy piórze,
jak małe dziecię przy spódnicy
ni własnych myśli poukładać,
ani nonsensów się doliczyć

nic jej nie daję i nie karmię,
a ona rośnie, prawie zeschłam,
trzymam się płotu przy obsesji,
nie wiesz przypadkiem skąd się wzięła?


witam Cię ślicznie :)
Opublikowano

Alicjo, urokliwy Twój wiersz zachęca, by dalej ciagnąć strofy,
boć przecie tęsknota nie ma granic, im bardzej, tym więcej,
spragniony człowiek szuka milości.
Bardzo, bardzo...
:)
Serdecznie pozdrawiam
-teresa

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



a mnie się zdaje wiem na pewno
słowo do słowa niepodobne
jak niepodobne drzewo drzewu
i szept do szeptu w chórze wspomnień

jak niepodbne obie dłonie
co chlebem karmią jedne usta
ale tym słowom nigdy koniec
niech wiatr je w liściach myśli huśta


;-)
Wiersz oczywiście piękny Alicjo, stąd riposta. A swoją drogą i ja myślałam, że Ci się gdzieś urwało słowo z ostatniego wersu. :)) Anna
Opublikowano

słowo do słowa niepodobne
to taka prawda oczywista
wrażenia różne można odnieść
bo to zależy kto wiersz czyta

i też zależy od nastroju
chwili, co jakże jest ulotną
czasami myśli twoja koi
albo rozdrażni bardzo mocno

miły Twój wiersz
pozdrawiam Jacek

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Luiso - pominięcie słowa jest celowe.
Można kogoś bardziej spotkać?

Pozdrawiam :)


spotkać po to, żebyś na chwilę przystanął
spotkać po to, żeby na siebie popatrzeć
spotkać po to, żeby porozmawiać
spotkać i być ze sobą
-spotkać bardziej, efektowniej
a nie przejść obok siebie

tylko do tego się to miało odnieść ale chyba jednak nie pasuje, masz rację..
ja jeszcze nie taka kumata..:-)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



gdzieś z niepamięci tak uważam
żeby jej w sobie nie obudzić
spytałem kiedyś w beznadziei
skąd ma do serca tyle kluczy

że przepełnione też otworzy
wszystko zamarło gdy szeptała
coś na krawędzi ciężkich powiek
z ust wyczytałem tylko wiara

dobranoc:)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


żeby jej w sobie nie obudzić?
więc gdy pytałeś, spała jeszcze
przez sen z nią zatem rozmawiałeś
i taka mądra, wierzyć nie chce

i taka śpiąca drzwi otwiera,
zamknięte oczy znajdzie kluczyk,
wzruszyłam się troszeczkę jakby,
muszę pozbierać łez okruchy

dzień dobry :)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



gdyby zaklęcie ktoś wymyślił
i wszystkich ludzi zmienił w wiersze
lub gdyby można było wyśnić
życie do rymu z słowem "zostań"
byłabyś księżną w takim świecie
a wiersz by starczył za małżonka

gdyby poezja była ciałem
w najdoskonalszy tiul spowitym
nikt by nie szukał innych bajek
lecz żył miłością i spełnieniem
w rytm zakochanej w słowie ciszy

gdyby wymyślił ktoś zaklęcie


dzień dobry :)
am.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @W_ita_M.   O, hecą żrące lecą rżące - ho.  
    • Gdy wieczorna jesienna mgła, Wszystko wkoło z wolna spowiła, Tłumiąc nikły gasnącego dnia blask, Niczym opuszczona na świat zasłona,   W ponurą jesienną słotę, Na starym z czerwonej cegły kominie, Przysiadł szary zziębnięty gołąbek, Między skrzydełka wtulając główkę,   Wtem spomiędzy matowej mgły, Dostrzegł widok ponury, W dole przed jego maleńkimi oczkami, Z wolna się zarysowujący…   Do rozrzuconych szeroko po obiedzie resztek, Na przemarzniętej trawie, Zleciały się licznie kruki posępne, Bezpardonową wszczynając walkę,   Zimna mokra trawa, Pierwszym jesiennym szronem pokryta, Areną się stała zaciekłych walk, Licznego kruczego stada,   Liczne kości z sutego obiadu, Rozrzucone bezładnie na polu, Miały być bitewnym trofeum, Dla najsilniejszych z kruczego stada osobników,   Głośne rozjuszonych kruków krakanie, Niczym wściekłych barbarzyńców okrzyki wojenne, Po spowitym gęstą mgłą krajobrazie, Cichym niosło się echem,   Pomiędzy wielkimi kretowiskami, Podobnymi do okopów na polach bitewnych, Niczym żołnierze w bojach zaprawieni, Zawzięte kruki toczyły swe walki…   Zakrzywionym dziobem swym ostrym, Próbował kruk stary kość przepołowić, Przez drugiego młodego przepędzany, Próbującego wydrzeć mu zdobycz,   Usiłując brzuchy nasycić, By dotkliwy głód zaspokoić, Nie zaprzestając zaciekłej walki, Wciąż wytężały swój spryt,   Wydziobując w skupieniu zaschnięty szpik Z porozrzucanych na około kości, Usilnie wczepiały w nie swe pazury, By dzioby w ich wnętrzach zagłębić,   Połykając łapczywie Każdy znalezionego pożywienia kęs, Wkoło tylko rozglądały się bacznie, Rozeznając możliwe zagrożenie,   A najprzezorniejszy z kruków siedząc na gałęzi, Na łakome kąski spoglądając z góry, Nagły z powietrza szturm przypuścił, Naraz odpędzając kilka innych,   Te szeroko rozpostarły swe skrzydła, Natarcie jego próbując zatrzymać, Lecz daremną była ta próba, Zmuszone były ustąpić mu pola,   Widząc posępne te kruki, Wyrywające sobie wzajemnie zdobycz, Zmrużył oczy gołąbek skulony, Powiewem zimnego wiatru szturchnięty…   Wnet rzęsistego deszczu kurtyna, Spór pomiędzy kruczym stadem rozsądziła, Do rychłego szukania schronienia, Wszystkie bez wyjątku ptaki przymusiła,   Przed ulewnego deszczu strugami, Pierzchnęły wnet wszystkie posępne kruki, Chroniąc się pomiędzy krzewami, Bujnych drzew rozłożystymi gałęziami,   Ukrył się i gołąbek, Przed zimnym rzęsistym deszczem, Pod starego opuszczonego domu dachem, Przycupnąwszy cichutko w kącie.   A każda jesiennego deszczu kropla, Brudna, wstrętna i zimna, Dla maleńkiego suchej trawy źdźbła, Była niczym trzask bicza,   A deszczu kropel setki tysięcy Tworzące zwarte oddziały i zastępy, Wielki frontalny atak przypuściły, Na połacie zmarzniętej ziemi…   Patrząc tak zza szyby, Na pole zaciekłej między krukami bitwy, O jakże cenną dla nich zdobycz, Podłe z obiadu resztki,   Ponurym wieczorem jesiennym, Mgłą i deszczem zasnutym, Krzepiąc się łykiem z miodem herbaty, Próbując zebrać rozproszone swe myśli,   Z niewyspania półprzytomny, Przecierając dłonią klejące się oczy, Patrząc na ten krajobraz ponury, Takiej oto oddałem się refleksji…   Gdy widzę jak różni szemrani biznesmeni,  Zawzięcie walczą między sobą o wpływy, Dostrzegam jak bardzo w uporze swym ślepym, Posępnym tym krukom bywają podobni.   Gdy otyli szemrani biznesmeni, Przesiadując wieczorami w knajpach zadymionych, Paląc cygara i popijając whisky, Rozplanowują kolejne swe finansowe przekręty,   Niczym dla dzikiego ptactwa, Zalegająca w rowie cuchnąca padlina, Tak zwęszona tylko korupcji okazja, Staje się łupem dla mafijno-biznesowego półświatka,   Pobłyskiwanie sztucznych złotych zębów, Fałsz wylewnych uśmiechów, Towarzyszące zawieraniu szemranych umów, Przy ruskiej wódki kieliszku,   Często bywają zarzewiem, Biednienia lokalnych społeczeństw, Gdy szemrani biznesmeni nabijając swą kabzę, Skazują maluczkich na zubożenie…   Huczne wystawne bankiety, Gdzie alkohol leje się strumieniami, Dzwonią pełne wódki kieliszki, A z ochrypłych gardeł padają kolejne toasty,   Gdzie szalona zabawa niepodzielnie króluje I rozsadzają ściany z głośników decybele, Dzwonią szklane butelki w kredensie, A strumieniami leją się drogie alkohole,   Gdzie w ochrypłych gardłach przepastnych Lokalnych biznesmenów szemranych, Kieliszki pełne gorzałki Znikają jeden po drugim   Gdzie niezliczone sprośnie dowcipy, Padają okraszone rubasznymi przyśpiewkami, A pijaków podkrążone oczy i czerwone nosy, Tłumaczy ich bełkot łamliwy,   Często będące zwieńczeniem, Podpisania umowy wielomilionowej, Z lekceważonego prawa nagięciem, Gdzie łapówki główną odgrywają rolę,   Czasem tak bardzo bywają podobne, Posępnych kruków wieczornej uczcie, Gdzie wielki zatęchłego mięsa kęs, Wyrywają tylko osobniki najsilniejsze…   Na płynnych niejasnych pograniczach Biznesowego i mafijnego świata, Utarta między gangsterami hierarchia, Przypomina tę z kruczego stada,   Gdzie kolejny szemrany kontrakt, Niczym podły padliny ochłap, Jest jak w krwawej walce nagroda Dla osobnika o najprymitywniejszych instynktach…   I ten wielki świat nowoczesnością pijany, Do ubogich odwrócony plecami, Gdzie tylko silne osobniki, Wyrywają najlepsze kęsy,   Czasem tak bardzo przypomina, Pomimo upływu tysięcy lat, Wielką ucztę dzikiego ptactwa, Na truchle dzikiego zwierza…  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • I nagłówki, a laik; wół gani.    
    • Ukradli konia ino: kil, Darku. Dar koi, no - koniokrady        
    • Wiersz krótki ale naprawdę znakomity... Pozdrawiam Najserdeczniej!
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...