Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Daremność


Rekomendowane odpowiedzi

Nie ulecimy na skrzydłach motyla
Daremne trudy, naiwne marzenia...
Z kartami wierszy, co wiatr je nadyma
Nie mając nawet już nic do stracenia

Patrz to są ludzie w źdźbła traw przemienieni
Uważaj na nich, gdy po świecie błądzisz,
W górę wpatrzeni - w ziemi hełm niebieski
w którym się roi od lodowych łodzi.
One nie spłyną, choć bez celu krążą
Choć wodospady z widnokręgów [w dół] ciągną.

Nie ulecimy na skrzydłach motyla
Daremne trudy, naiwne marzenia...
Z kartami wierszy, co wiatr je nadyma
Nie mając nawet już nic do stracenia

I tak czekamy i chyba korzenie
Dla nas za ciężkie, by wznieść się ku górze
Ponad tę łąkę, ponad lasów cienie
spojrzeć od nowa i znów świat zrozumieć
I jak liść drzewa, urwany z korony
Lecieć nad ziemią: zbierać roślin modły.

Nie ulecimy na skrzydłach motyla
Daremne trudy, naiwne marzenia...
Z kartami wierszy, co wiatr je nadyma
Nie mając nawet już nic do stracenia

Lecz my za słabi , pióra są za wiotkie
Jak im udźwignąć, podnieść świata duszę?
Jak tuszem obmyć, przyćmić jasne Słońce,
Jak świat zasadzić nie w glebie, a chmurze?
I chyba tylko zlać wiersze w miecz nagi
Trzeba by wygrać, by ludzkość s n e m zbawić

Nie ulecimy na skrzydłach motyla
Daremne trudy, naiwne marzenia...
Z kartami wierszy, co wiatr je nadyma
Nie mając nawet już nic do stracenia

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


E tam, ja nie mam takich problemów ;) W końcu człowiek był nawet na księżycu, a motyle nie.
I to jest dopiero temat!
Pozdrawiam

a skąd wiesz ;) Może wyewoluowały jakieś motyle znoszące warunki próżni (temp, brak ciśnienia) i sobie teraz po księżycu latają ;) Boski człowieku małej wiary ;) Pozatym niue deprecjonuj mi tutaj wagi problemu poruszonego w wierszu ;))

A tak ps. ponoć woda na Wenus, lód był na Marsie, to kiedy kosmicznego motyla znjadą.

A i ps.2 motyl musi być bo jest wtedy ładny rym i basta! Ty niszczycielu rymów;)



Przypadkowa zbiezność, albo Boski wykrada mojeściśle strzeżone notatki :) Dzięki za wgląd ;)

pozdr.

ps3. Może i cżłowiek był na księżycu, ale bardzo prawdopodobne że sopadnei z niegi i znów wrócimy do pałek i kości o ile wogóle nie rozwalimy świata ;) A tak ps. nawet coś ostatnio pisałem o końvcu świata, ale mi się niechciało rozwijać:


"Pean na kres ludzkości"

A więc stało się, w końcu zmarł ostatni
chociaż w powietrzu głos wciąż jego wisi
jeszcze sentyment w figurce splątany
gdzieś tam ślady są, ale kto je widzi?

Jak?

Sam nie wiem: jakże, rzecz ta stać się mogła
nic nie widziałem, po drzewie błyskawic
wtedy [się] wspinałem, do chmur, aż do Boga
o końca chwilę, był tam ktoś cieakwy.

Żal roślin, drzew, skał - bo one przecież
wraz z nami duszę jedną też dzieliły
że jak nas nie ma, kazano na świecie
żyć bez nadzieji...
jakby już nie żyły.
---------------------------------------------------
i tlyko tyle bo to jakiś zamyśł bł nigdy nei skończony :)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Kojarzy sie z Asnykiem, może dlatego, że też wiersz i też o motylach. Jak to było?

Daremne żale, Próżny trud,
Motyle złorzeczenia!
Zużytych skrzydeł żaden cud
Nie skłoni do wzniesienia.

Pozdrawiam :)

BOSKI :))))) Wypraszam sobie
a) wziąłem w kursywę aluzję do Asnyka
b) Co maszdo moich motylków ;)

pozdr.
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


A propos tych dusz - słyszałeś, że niektórzy ludzie nie żyją?
Brak im biopola charakterystycznego dla wszystkich żywych organizmów
o czym od dawna alarmowali radiesteci. Nie tylko się z tym zgadzam,
ale doszedłem do wniosku, że na Ziemi jest tylko jeden
naprawdę żywy człowiek. Reszta to makiety, zaprogramowane
żeby stłumić moje człowieczeństwo, zanieczyścić Wisłę kupopodobnymi
produktami i obrzydzić mi życie wieczne.
Pozdrawiam ;)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


A propos tych dusz - słyszałeś, że niektórzy ludzie nie żyją?
Brak im biopola charakterystycznego dla wszystkich żywych organizmów
o czym od dawna alarmowali radiesteci. Nie tylko się z tym zgadzam,
ale doszedłem do wniosku, że na Ziemi jest tylko jeden
naprawdę żywy człowiek. Reszta to makiety, zaprogramowane
żeby stłumić moje człowieczeństwo, zanieczyścić Wisłę kupopodobnymi
produktami i obrzydzić mi życie wieczne.
Pozdrawiam ;)

widzisz Boski odkryłeś, że peelem w wierszu jesteś ty sam :)))
a tak ps. zastanawiałeś się kiedyś, jaki tłko będzie w niebie ? ;p
I ciekawe, czy będą motylki :P

pozdrr
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Takich rzeczy się nie wie, tylko doświadcza:


Altered States

Poszczuć ciało chłodem.
Pokryć je skórką wody
jak gęś natłuszcza swoją,
aż staw się w niej wykrzywi.

I być: odtąd - do dna
jak księżyc wiekuiście,
co - pozostał - odkryty.


Jeśli oglądałeś film pod tym tytułem, to zrozumiesz o co chodzi z tą śmiercią kliniczną :)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • - Może nawet już znam tego właściwego... - rozpoczęłam reflektowanie, starając się na nim skoncentrować myśli, począwszy od chwili wyjścia z pracy.    Rozważałam. Mam tylu znajomych fajnych facetów: inteligentnych, konkretnych i zadbanych. Wielu z pasjami i zainteresowaniami. Przystojnych, dysponujących czasem i pieniędzmi. Kulturalnych i pozytywnych. A jednak, gdy zastanawiałam ich kolejno - twarz po twarzy, charakter po charakterze i portfel po portfelu - żaden mi "nie podszedł". Żaden nie pasował. I wcale nie chodziło o to, że "nie podszedłby" Milankowi, bo tego przecież nie wiedziałam. Mi nie pasował, a ja też jestem tu ważna. Ważna dla samej siebie. Mam i chcę - potrzebuję i to bez dwóch zdań - czuć się przy nim komfortowo. Poczynając od poczucia bezpieczeństwa wsktek - także! - możności długofalowego zaufania przez to, aby dotyk jego dłoni miał dla mnie to coś od razu akceptowalnego - i wcale nie mam tu na myśli umiejętności masażu - a kończąc na tym, aby dobrze wymieniało mi się z nim pocałunki. Zawartość portfela jest na końcu, gdyż sama dobrze zarabiam.    I Mały. Ze względu na Milanka musiałby być to ktoś,  kto zaakceptuje w pełni to, że część mojego serca jest już trwale oddana. Ktoś, kto naprawdę zrozumie, że mogę oddać mu tylko część siebie. Część mojego czasu i część mojej przestrzeni. Ktoś, kto odda więcej siebie za mniej mnie, chociaż przecież owo "mniej" stanowi tak naprawdę wszystko.     Oni wszyscy - kontynuowałam analizowanie, postanowiwszy zrobić sobie herbaciany przystanek w ulubionej kafejce - nadają się tylko na pewien czas. Krótszy lub dłuższy, a to przecież stanowczo za mało. Już widzę - zamieszałam łyżeczką, aby unieść opadły na dno szklanki wiśniowy syrop - jak nie dotrzymuje słowa i odchodzi ten... i ten... i tamten... - przed oczami mojej wyobraźni ponownie przedefilowały rysy twarzy kilku dobrych znajomych. - Przecież Milanek tego nie zniesie! Ja bynajmniej też nie chcę tego przeżywać, tamtego razu było dość! Ach...     Z całego szeregu przejrzanych znajomych twarzy został mi tylko jeden wizerunek. Gościa niedawno poznanego, z pewnym bagażem doświadczeń i wspomnień. Jest, to prawda, słowny, stały w zamierzeniach i w uczuciach. Spokojny i konkretny. Pasjonat. Ale... Ale czy będzie nas chciał? Chyba nie... Raczej nie - zasmuciłam się. - A może jednak?     - Gdybanie nic nie da - uznałam, upijając z rozkoszą kilka łyków. - Bóg wiedział co robi, gdy wymyślił i stworzył herbaciany krzew oraz drzewa owocowe: jabłoń i wiśnię. Pycha! - oblizałam wargi.    - Nie ma wyjścia - postanowiłam. - Trzeba będzie zdobyć się na odwagę i spytać go o to przy najbliższej okazji...       Warszawa, 26. Stycznia 2025 
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Wybacz, nie mam głowy do kombinowania z tym limerykiem teraz. Usunąłem jedno "przysiadł", ale reszta na razie zostaje. Zgoda? :) W ogóle mam wrażenie, że pogrzebałem potencjał tego pomysłu, patrz limeryk-komentarz @Ajar41. Lepszy od mojego. Dzięki za zainteresowanie :) Pozdrawiam :)       Świetny! Pozdrawiam :)       Dzięki :) Pozdrawiam
    • nie zawsze jestem silny nie zawsze wiem   gdzieś w oddali płyniesz pod prąd choć bliżej tęczy to zupełnie tak jakbyś wymyśliła lustro   zanim staniesz po drugiej stronie nauczę cię zamiatać po snach
    • @MIROSŁAW C. A dziękuję, kłaniam się.
    • @Rafael Marius Tak, wiem, zgadzam się z Tobą. Naprawdę dużo się zgadzam. I jestem Ci wdzięczny, że masz ochotę coś u mnie napisać. Naprawdę :) A czasem się sobie zaczynam dziwić, bo ja sporo tutaj nawypisywałem. I jak na siebie, no to mega odważnie. Ale kogo i czym tutaj nie / tak obraziłem, to ja nawet nie wiem. Bo mogą się na mnie obrażać.  @Rafael Marius Ale jest w tym wszystkim też paradoks. Bo bardzo zmieniło się podejście do materiału. Do drzewa również. Ojciec w tym kontekście o Francji mi opowiadał. Że ano dużo lepiej się tnie drzewa. Lepiej wykorzystuje. Mniej marnuje. Świat też rośnie w pozytywną stronę. Ale jak jest co do zasady światowej, a nawet tylko polskiej no to ja nie wiem, a nie sprawdzałem. 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...