Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

wiem, że mało czasu, ale jeśli ktoś miałby ochotę spróbować to ja też,
czekam w tym wątku na wiersze, któe spróbuję umuzycznić, może
brzmi to górnolotnie, ale przynajmniej postaram się wyjrzesać melodię

już tu w trakcie watku będę przekazywał co mi sie udało, co jeszcze podlega
obróbce, nie muszą to być wiersze rymowane, ale niech opowiadają jakąś
historyjkę

bardzo proszę i zapraszam
MN

ps. prawdopodobnie do Srebrnej Góry przybędę z Jackiem Suchowiczem
pod koniec trwania imprezy

Opublikowano

Afrodyty

Afrodyty w pianie z morza tańczą walca
cały szereg w mokrym piasku ćwiczy kroki
tylko słońcu dają widzieć swoje wdzięki
z mglących tiulów z ciemnych wirów w suchość biegną

kamień nieład wznieca spokój tafli łamiąc
długim rzędem sunie oddział morskich panien
żaglą rzęsy niosąc oczom szybką ulgę
wodne trzpiotki ciągle słyszą z Wiednia dźwięki

w białych muszlach wicher śpiewa raźnym tonem
jedną falą ścieli nisko morskie trawy
w długie grzywy czesze miałkie ziarnka piasku
sypie ostro niszcząc bogiń drobne ślady


Marlett oraz Sosna

Opublikowano

romans

wieczorami włóczysz się za mną jak cygan
grając na harmonijce smętne melodie
niespodzianie drogę zachodzisz złodzieju
w czapce rozwianych włosów na głowie

nie ostrzegła mnie ziemia i nagle pęka
w szczelinę wpadam - nieostrożna dziewczyna
w wirze lecimy razem przekornie w niebo
straciłam oddech - więc nasz romans ma klimat

spotykamy w drodze cygańskie tabory
przyszłość stara cyganka wróży mi z ręki
''twe uczucia chłopak ci ukradł bo złodziej
zostaniesz samotna bez serca na wieki''

nie uwierzę słowom starej cyganichy
złotawe iskry w oczach chłopca migają
rozbijemy nad piękną rzeką nasz obóz
fale pieszczą brzeg a marzenia zostaną

ta nocna opowieść niewiele jest warta
co mocno kochasz jest ważniejsze od życia
dla nauki jedno tajemnie wam powiem
widzicie: romans to jest cygańskie dziecię

Marlett i Sosna

Opublikowano

nie będzie mnie bo kasy brak na codzienną higiene a co dopiero na wyjazd.

a żałuje szczerze bo jakby nie było rok temu było fajnie. choć mało pamiętam.

grałeś kozacko - co do tekstów już mówiłem :p

bawcie się dobrze.

tera

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



tak, Rosołowski dalej tworzy
może przesłać następne mptróje
MN

do angello

gdzie Ty to znalazłeś Andrzej:) ?
szukałam tego kiedyś pół dnia
i faktycznie, to miłe uczucie, że ktoś mnie wraz z Rosołowskim przywraca do życia ...
a uczucie jest dziwne, bo słowa do tej muzyki, to jeden z moim pierwszych w życiu tekstów :)

ale jajaaaaa
Opublikowano

Cześć ;) Jestem tu calkiem nowy... i musze powiedzieć że ten dzial mi sie bardzo podoba... dodaje coś od siebie... ;-) www.bej.pl/wiersze/pokazwiersz.php?wierszid=1338522238

www.wrzuta.pl/audio/k1G3yuFO6Q/dobranocka

Pozdrawiam i slonecznego dnia!!!

Opublikowano

to też się zgłaszam


Kwiaty I Ciernie

Rozstąpiła się ziemia kiedy konał na krzyżu.
Myśmy byli tak blisko... A przynajmniej w pobliżu.

Zewsząd liście opadły. Wyłysiało powietrze.
Nikt nie supłał rozdarty zastrzeloną przestrzeń.

A pod dachem młyn jakiś podniecony niezmiernie
wciąż przykładał do rany jak nie kwiaty to ciernie.

A do taktu przygrywał stary kwartet Wunderlich,
wypełniając po brzegi szare światło i kielich.

I pamiętam, że biegłaś obawiając się zdrady.
A on wisiał rozpięty taki drobny i blady.

Że chwyciłaś źdźbło czasu, by potrzymać je w dłoni.
A on patrzał i patrzał i miał ciernie na skroni.

Że utknęłaś w rumiankach i że potem płakałaś,
że pragnęłaś miłości, której więcej nie miałaś.



kapitan Sparrow,

( szanty alkoholowa )



Bawimy się pod Burzą,
lecz dobrze nam nie wróżą
kapitan Sparrow, dobry człek,
postawił nam kielicha.
Trzy razy go cuciłem,
trzy razy: aj di, o !
i z knajpy wynosiłem,
trzy razy: aj di, o !
Aż krzykłem tak: " Do diabła z nim,
do beczki pełnych śledzi,
gdy wytrzeźwieje powiem mu
kto w knajpie jeszcze siedzi.

Kochałem pewną Mary
co dźgała nożem w nery
kapitan Jack, uczciwy chłop,
też lubił Krwawą Mary.
Trzy razy go cuciłem,
trzy razy: aj, di, o !
i z knajpy wynosiłem,
trzy razy: aj di, o !
Aż krzykłem tak: " Do diabła z nim,
do beczki pełnych śledzi,
gdy wytrzeźwieje powiem mu
kto ze mną w knajpie siedzi."

Bawimy się pod Burzą,
lecz dobrze nam nie wróżą
kapitan Sparrow, dobry człek,
postawił nam kielicha.
Trzy razy nas cucili,
trzy razy: aj di, o !
i z knajpy wynosili,
trzy razy: aj di, o !
Aż krzyknął rozzłoszczony
do beczki pełnych śledzi:
" Gdy wytrzeźwieją powiem im
kto w knajpie jeszcze siedzi."

Opublikowano

kiedy tęsknisz

tej kawiarni tak naprawdę
przecież nie ma
między zwrotki wmurowałam
cztery ściany
gdy deszcz pada albo zimnem
liżą mrozy
to gdzieś spotkać przecież trzeba
się z kochanym

w artystycznej klimat iście
poetycki
tam kanapę ściska w cieniu
mały kątek
jest cieplutka i pluszowa
jak twe ręce
my wtuleni do dwudziestej
chyba piątej

kiedykolwiek nam jest zawsze
tam po drodze
starczy stęsknić zaraz jesteś
właśnie wchodzisz
w oczach niebo w sercu kocham
i nikt nie wie
takie szczęście nie do wiary
jacy młodzi

tej kawiarni tak naprawdę
przecież nie ma
między zwrotki wmurowałam
cztery ściany
gdy deszcz pada albo zimnem
liżą mrozy
to gdzieś spotkać przecież trzeba
się z kochanym

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Relsom @Berenika97 @Roma Bardzo dziękuję za tak ciepłe komentarze:):)
    • @MIROSŁAW C.Bardzo dziękuję! Wiatr, odwieczny hulaka.  Nie zna drzwi ani zaproszenia, Wpada zawsze bez pozdrowienia Raz poetą, raz psotnikiem, Głośnym jest osobnikiem! @Jacek_SuchowiczBardzo dziękuję!    Wiatr figlarz choć nie ma rąk uwodzi sukienki, pranie rozwiewa i nagle ... zwiewa.   @violettaŚmieszek i urwis jakich mało! Bardzo dziękuję!  @RomaBardzo dziękuję! Pachniało burzą i ogrodem, gdy zawitał ten urwis z ogromną energią, narozrabiał nieźle :) Pozdrawiam.   @Annna2Bardzo dziękuję!  @RelsomBardzo dziękuję!   Też go czuję, jakby niósł coś więcej niż powietrze — tchnienie siły, zapach wolności, puls natury. To niesamowite, jak potrafi poruszyć nie tylko firany, ale i duszę. @MigrenaBardzo dziękuję! @Migrena Cisza — Twoja ulubiona, a taka potężna. Nie potrzebuje krzyku, by poruszyć. Wystarczy jedno zdanie, jeden szept między wersami  i nagle w duszy robi się przestrzeń. To w niej dzieją się prawdziwe cuda.
    • @Roma Ależ mnie zaskoczyłaś! :))) Nie spodziewałam się, że taka prosta czynność, jak wspólne czytanie wierszy, dostarczy tak pięknych słów. Mój luby był i jest pierwszym czytelnikiem tego, co napiszę. Już dawno zwolniłam go ze stanowiska recenzenta (był i jest kompletnie nieobiektywny!). Dlatego "męczę go" wierszami innych autorów, tych, których sama cenię.:)) Ale "jego męka" i moja przyjemność z czytania, połączyły się w fajną formę wspólnego spędzania czasu. I to tylko tyle. Natomiast cieszę się, że Ty się cieszysz jako autorka niebanalnego i nieoczywistego utworu, który wywołał tyle fantastycznych emocji. Pozdrawiam ps. To już nie pierwszy Twój wiersz, który wspólnie podziwialiśmy. Mój małżonek najbardziej zapamiętał "a niech mnie" , nawet powtarza teraz "kurde blaszka!" A ja zastanawiam się, czy nadał mi nowe imię - blaszka.
    • I nastała szaruga przyćmiona jak ból głowy dach dudni w deszczu strugach dnia jednakie połowy   Czas godziny przeżuwa skazany na ściskoszczęk kukułka się wykluwa a w głosie słychać obrzęk   To z wiersza: cóż po chlebie kiedy nie smarowany – w jednym wersie pisany ten cytat tam był – niebem  
    • Cisza nie krzyczy — tylko tnie, gdy ból się gnieździ tam, gdzie nikt nie chce. Nie widać krwi na myślach dnia, choć serce pęka raz po raz.   Ostrze to lustro — odbija lęk, ten, co się czai w środku mnie. To nie o śmierć tu chodzi, wiesz — to próba, by poczuć coś jeszcze.   Skóra pamięta, choć rana się zasklepi, a noc, jak matka, tuli do ciemności. Nikt nie rozumie… lecz może ktoś spyta: „Czy boli cię dusza?” — choć raz, choć coś.   Nie chcę cię straszyć, nie chcę cię żegnać, tylko usiąść obok — nie oceniać. Bo nawet w szramach bywa sens, choć prawdziwe ukojenie ma inny kres.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...