Burza

[Justyna Kosikowska]

Na krańcu świata tańcząc bezgłośnie,
w rytm nam nieznany krople cierpienia
mgnęły spadając wzdłuż nieboskłonu
tak samobójczym końcem istnienia.

Za nimi pięknym światła przebłyskiem
biegły gorące fale przejrzyste,
i głośnym szeptem wznosiły krzyki
by pohamować emocje rwiste.

I puste drzewa poczuły uścisk,
nieśmiałe listki zadrżały z trwogi,
bijąc do ziemi pokłony sile
która nie miała, ni reki, nogi.

Nagle ten taniec w miejscu przytanął,
i dzikią ciszą powietrze spowił,
szal barw jesieni zawisł nad trawą,
którą wilgotną mgiełką ozdobił.

W środku tak pięknej ciszy zadumy,
szloch się unosił ponad ziołami,
gdzie mały żuczek klęcząc na ziemi,
płakał nad domem i nad stratami.

[ula]

jakoś nie przepadam za takimi wierszami, a ten mi się podoba nawet, jest zgrabny..
pozdrawiam, Ulka;)

[Justyna Kosikowska]

Dziękuję bardzo za komentarz:)

[Baba_Izba]

"bijąc do ziemi pokłony sile
która nie miała, ni reki, nogi." - no i "cuś" tu nie gra! (ręki, ni nogi?),
ale ta noga i ręka to jak by na siłę do rymu z "trwogi".
Pomyśl jeszcze nad tym, bo psuje wrażenie.
W czwartej zwrotce - 1 wers - literówka (przystanął),
w drugi czwartej też (dziką), cisza - dzika? a może jest taka, wszystko możliwe
w poezji. W ostatniej zwrotce znowu występuje "cisza", - trochę jej za dużo
i za blisko do pierwszej "ciszy".
Lubię opisy przyrody, wiersz podoba mi się, ale może być
jeszcze lepiej.
Serdeczności
- baba

[Justyna Kosikowska]

Tak jest:) Przypatrzę się, przypatrzę. Dziękuję za wskazówki:)