Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Uciekłem znowu do SANU
Moja kochana ZŁOTA
Służyłem innemu panu
Zamknięto przede mną wrota
Uciekam ciągle myślami
Tam gdzie wolności promienie
Dzisiaj zamknięty kratami
W żałobie pływa sumienie
Może się jeszcze odwróci
Ziemia i Słońce i gwiazdy
Może i ciebie porzuci
Może zapłakać z was każdy
Wczoraj za kraty przyleciał
Gołąb w wzorzystej szacie
I rychło w górę odleciał
Gdy ujrzał mój smutek w komnacie
Dzisiaj znowu siadł za kratami
Z ręki mej porwał kruch chleba
Zatrzepał ptasimi skrzydłami
I umknął w kierunku nieba
Jeszcze ulecę za kraty
Kiedy się niebo rozchmurzy
Spojrzę na ZIEMIE i kwiaty
Dziś ZŁOTA wolność mi wróży
Jeszcze ulecę w przestworza
Jak orzeł wolny z piórami
Jeszcze obudzi mnie zorza
A kraty zostaną za nami
Modlitwa pisana z za kraty
Rzemieniem wiązana nocami
Rozpala i niebo i światy
I tylko ptak gołąb nad nami
Modlitwa z łez nocy utkana
Do Boga leci i płynie
A z głębi rozpaczy wyrwana
Pisana cierpieniem nie zginie
Gdy skruszą się grube kraty
A słońce odkryje niebo
Łzy zwilżą i Boga i kwiaty
Dla grobu kwiat jedną potrzebą
pątnik

Opublikowano

I ja się zgodzę - P, to dobre miejsce, a dlaczego? Dlatego, że np.: częstochowa, wytarte do bólu porównania, nieudolne powtórzenia, cieniusie metafory i w ogóle bardziej to się nadaje na jakąś piosenkę boleśnie kościółkową niż na Poezję. Sorry.
Słońca!

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Marek.zak1 Dla mnie podobnie, jeśli wiersz bez rymów, to żaden zagmatwaniec, żadna hermetyczność. Zgadywać o kim, o czym nie cierpię i co, mam jeszcze wzbudzać w sobie poczucie winy i zostać z pytaniem, dlaczego inni wiedzą o czym, a ja nie.   @JWF Ja tak nie chcę, ale to rzeczy, których nie chciałam - wydarzyło się.  
    • @Marek.zak1 Fajnie, że porównujesz Polskę do Węgier i Słowacji, szkoda tylko, że nie do ludzi, którzy tu naprawdę żyją. Bo widzisz – ten wiersz nie jest raportem ekonomicznym ani zestawieniem statystyk PKB. To nie tekst o fabrykach, tylko o ludziach, którzy tych fabryk nigdy nie zobaczyli na oczy. Bo nie każdy ma willę, fotowoltaikę i plany na urlop w Toskanii. Piszesz, że "nigdy nie było lepiej". Z perspektywy kogo? Może Twojej? Gratuluję. Ale to, że jedni siedzą przy stole, nie znaczy, że nie ma głodnych za drzwiami. I nie, to że „na Węgrzech gorzej”, nie oznacza, że mamy siedzieć cicho i dziękować za ochłapy. Czy jak sąsiadowi spłonął dom, to ja mam się cieszyć, że mnie tylko zalewają fekalia z kanalizacji. Wiersz, który komentujesz, mówi o Polsce z paragonu, z przychodni, z kolejki do zawału, nie z przemówień premiera. I to, że ktoś to zauważył i opisał – nie jest „pompowaniem złych wiadomości”, tylko oddaniem głosu tym, których nikt nie chce słuchać. A jeśli Twoim jedynym kontrargumentem jest to, że Robert Lewandowski strzela gole, to naprawdę współczuję – bo nawet Jezus z kuchennego obrazka w tym wierszu by na to spuścił wzrok. Nie pisz więc, że "jest lepiej niż było", bo dla wielu nie jest. I mają prawo o tym mówić. Bo milczenie nie rozwiązuje problemu. Ono go tylko konserwuje – jak margarynę za 12 zł.   Tym razem nie załączę tradycyjnych wyrazów na pożegnanie.  
    • @Waldemar_Talar_Talar cała miłość
    • Urodziłeś się w trzydziestym pierwszym roku.   Myślę sobie tak dawno, ale po czasie dociera kiedy. Okres międzywojenny, burzliwy. Ludzie wciąż przerażeni wojną. Wszędzie strach, nieufność, bieda, ból.   Poznajesz świat, uczysz się chodzić, jeść, biegasz za piłką, kule znowu świszczą.   Zamiast beztrosko grać, cieszysz się, że wciąż żyjesz. Całe dzieciństwo.   Dorastasz pomiędzy dramatu nadzieją. Inaczej niż dzisiaj. Doceniasz każdą wyciągniętą dłoń. Pomagasz innym. Wokoło widzisz mundury, ciężkie buty, ciężki czas. W zanadrzu skrywasz wiele przeżyć, może tajemnic. Dorastasz z końcem wojny, żyjesz, lat jednak nikt nie wróci.   05.02.2025 r.
    • Przyjemny wiersz. Kiedyś miałem dryg do rymów, ale jakoś mi przeszło.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...