Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Egzideologia

Akster
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Akster

Akster

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Potrzebuję fascynacji,
jak życia o poranku manifestacji.
Potrzbuję idealizacji,
jak wieczornej egzystencji celebracji.

Pragnę finezji pasji,
jak posiadania niepodwarzalnej racji.
Pragnę do pustki awersji,
jak przed lustrem autorefleksji.


Żądam wirtuozerii nudy aberracji,
jak jesienią melanholji adoracji.
Żądam w życiu Boga narracji,
jak Twojej absencji frustracji.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • wierszyki
      Gapy (gawrony)

      Przez wierszyki · Opublikowano

      Gdybyż tak gawronom spod śnieżnego nieba kolorowe dzioby mogły świecić teraz —   kwant energii z gapy, który bez koloru siedzi na gałęzi nie wiadomo komu —    odkryłby kolibra. Siedzi więc pod chmurką. Śnieżne gwiazdki łapie, uszlachetnia tylko   je w królewskie barwy rodząc się z promykiem. Co ma zrobić? Patrzy. Bez jasności — znikam.      
    • Berenika97
      Drzazga

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Whisper of loves rainBardzo dziękuję! Bohaterka nadal walczy - tym razem o świadomość i sumienia.  @LeszczymBardzo dziękuję za czytanie, to jest najważniejsze. :))) 
    • viola arvensis
      Ostatni obrońca

      Przez viola arvensis · Opublikowano

      @huzarc nie istniał, nie istnieje i nie zaistnieje  "ostatni obrońca Imienia Boga i murów kosciola" . Chodzi o slowo "ostatni".   Dopóki istnieją ludzie, świat- dopóty Imię Boże,  kościół będą bronione/chronione.    
    • Simon Tracy
      Zaniesiony do grobu

      Przez Simon Tracy · Opublikowano

      Już nie miałem sił otworzyć oczu. Przedśmiertna gorączka  trawiła mnie od środka. Leżałem na wznak.  Jak cichy trup, którym to rychło  za kilka godzin się stanę. Starałem się myśleć nie o pewnej śmierci  a o dawnym życiu. Szczęściu i beztrosce. Żyłem długo. Widziałem wiele.  Grzechu i miłości. Dostatku opartego na sławie  wybitnego artysty. Ciemnych intryg wrogów ale i przyjaciół, których głosy ściszone  dobiegały teraz do mnie. Modlili się o mój rychły zgon. Czekali z nieutęsknioną nadzieją  na zatrzymanie ruchów mej piersi. By po wszystkim rzucić się na majątek. By rozkraść, sprzeniewierzyć i zatracić, pracę całego rodu. Dzielcie i rządźcie.  Tak im powiedziałem z łoża śmierci. Nie żałuję Wam doczesnych skarbów  bo zabraknie dla nas wszystkich  skarbów w niebiosach. Lecz proszę tylko  by me ciało spoczęło w grobowcu,  który kazałem wybudować  w zachodnim skrzydle zamku. Co noc wraca do mnie jej pieśń. Jej prośba i marzenie. Bym już połączył się z jej duszą. Zabierzecie co swoje i wyjedziecie by pilnować swych interesów i sprawunków. Zostawicie nasze trumny w podziemiach. W martwocie mroku. W ciężkim zaduchu,  osiadłym na zbrojach rycerzy  i kamiennych aniołach, strzegących ruin tego domostwa. Z klątwą tego miejsca nie pogrywajcie. Zostawcie zamek takim jaki jest  w godzinie mego zgonu. Niczego nie zmieniajcie. Nie szukajcie kupców ani najemców. Niech będzie przeklęty po wieki. Jak nasz ród. Niech plugastwo zostanie utopione  w samym sobie. Nawet w świetle letniego, pogodnego dnia, te posępne mury będą przestrogą  dla poszukiwaczy przygód. Czas sprawiedliwy skruszy kamień  i ciśnie go w dolinę. A szczątki nasze rozwieje wiatr. Odmówiłem przyjęcia sakramentów. Zresztą żaden ksiądz ani zakonnik  i tak nie przekroczyłby wrót  tej siedziby Diabła. Spowiadam się tylko Waszej zmarłej matce. Nieraz do późna w noc, klęczałem nad katafalkiem  z trumną u szczytu. Tuliłem ją, śmiałem się i radziłem się. Płakałem czasem, bijąc pięściami stalową powłokę sarkofagu, wiedząc i czując wręcz, że jej umorusane w płynach rozkładu ciało, wyrywa się ku moim pragnieniom, ujrzenia jej twarzy i wiosennie zielonych oczu. Porwania jej w ramiona  i spędzenia w nich wieczności. W chorobliwym szaleństwie miłości. Błagając jej trupa o łaskę i wybaczenie. Teraz słyszę jak w pokoju obok alkowy, śmieją się diabelskie siły. Z mojej niemocy. Bezsilności członków lecz nie umysłu. Mimo tego, że pragną bym umarł  i zabrał tajemnicę do grobu.  Otworzyłem ogarnięte obłędem oczy. Wiodłem nimi po zebranych  u wezgłowia i nóg łoża. Są wszyscy Ci,  którzy nie zasługują na  nic więcej ponad prawdę. Najstarszy syn szybko ukląkł przy mnie  i otarł mi bawełnianą chustą  pot z bladej twarzy. Ledwo mogłem unieść prawicę, z trudem wskazałem palcem na srebrny dzban z wodą i poprosiłem choć o łyk. Córka, napełniła czarkę  i podchyliła mi ją do ust. Ledwie zwilżyłem wargi. Krystalicznie zimna woda  paliła me gardło i trzewia jak ogień. Lecz pozwoliła też mówić.  Rozkasłałem się i w konwulsjach pozwoliłem sobie na wyrzucenie tylko kilku słów. Lecz jakże okrutnych. Zabiłem ją… to ja zabiłem Waszą matkę… Syn odskoczył ode mnie a jego wzrok  przemienił się z udawanej troski  w głęboką pogardę. Zdać by się mogło, że chciałby mnie rozerwać na strzępy gdyby nie mój stan i wedle jego oceny bredzenie starca w malignie. Córka zaniosła się płaczem straszliwym, uciekła całą sobą w objęcia swej ciotki  a mej młodszej siostry. Była tylko moja. Mi przeznaczona i oddana. Dlatego nie mogłem jej stracić. Nie mogłem dopuścić  do jej zdrady lub odejścia. Była mi wierna i kochała mnie. Ale bałem się rozłąki. Nie mogłem jej stracić. A teraz jest tam w krypcie na zawsze ze mną Pewnego wieczoru  dodałem trucizny do jej napoju. Odeszła we śnie. Wtulona w moje ciało. Czułem jak stygnie i tężeje. Jak scala się ze mną po wieczność. Do świtu leżałem przy niej. Potem wstałem  i ogłosiłem służbie że pani nie żyje. Resztę historii znacie. Zapadła cisza. Przerywana jedynie  przepalaniem się knotów świec  i skrzypieniem desek łóżka  pod moim ciężarem. Lecz po chwili  otworzyły się na oścież drzwi do alkowy. Dziwne to było. Bo okna były zamknięte na głucho  i nie mogło być mowy o przeciągu. W drzwiach początkowo nie stanął nikt. Zaraz jednak dało się posłyszeć  jakby szuranie malutkich łap  na kamiennej posadzce. W progu stanął  duży, lśniący i pięknie utrzymany kruk. Osobliwe było to,  że miał u prawej nóżki uczepioną, ludzką, ślubną złotą obrączkę  a na ptasiej piersi  spoczywała pogrzebowa srebrna kolia, wysadzana turmalinami i czarnymi agatami. I dzieci i mąż poznały w kruku postać tej, która powinna spoczywać  w podziemnym sarkofagu. Cicha i martwa. Kruk był jednak żądny zemsty i krwi. Wzbił się w powietrze  i wylądował lekko na piersi swego zabójcy. Spojrzał mu w oczy  i wbił ostry jak sztylet dziób  wprost w serce i wyrwał je  jeszcze ciepłe i bijące z ciała nieszczęśnika.
    • Berenika97
      Niechcący

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Leszczym Masz wiele racji co do tej ludzkiej natury – łatwiej nam zapamiętać czyjeś potknięcie niż lata świetności. To smutny mechanizm. Ale wiesz, ja mam ten luksus, że jestem tutaj tylko dla własnej przyjemności. Nie czuję się częścią rynku, o którym piszesz, więc presja "powrotów" mnie na szczęście nie dotyczy. Piszę, kiedy mam ochotę, a milczę, kiedy chcę. I chyba ta amatorska wolność jest dla mnie najcenniejsza. Ale radę, by nie oceniać innych przez pryzmat upadków, biorę sobie do serca. Będę też uważać, jak radzisz, ale głównie na to, żeby nie stracić z tego frajdy. Bo kiedy znika radość, a pojawia się presja wyniku, to chyba wtedy naprawdę się przegrywa. Pozdrawiam.:)

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...