... ostatni raz!

[Luna Mi]

Marcin rozmasował moje zmęczenie. Kolistymi ruchami zdejmował ból z moich pleców.
„Jeszcze kilka ucisków i poczujesz nieporównywalną ulgę.”
Poczułam, rozgrzana skóra promieniowała ciepłem do rąk i nóg, serce równomiernie pompowało energię do wszystkich komórek. Marcin zręcznymi dłońmi przyciskał odpowiednie miejsca uwalniając napięcie niczym powietrze ze zbyt mocno napompowanej piłki. Tego mi było potrzeba, szczególnie teraz, kiedy jest tyle dźwigania, schylania wbijania i wiercenia. Remont kuchni potrwa jeszcze kilka dni. W zasadzie jest już prawie gotowa, szafki dopasowane i zamontowane, blaty przycięte i dokręcone, ale zostało jeszcze mnóstwo małych rzeczy takich, których nie widzi się na pierwszy rzut oka i których najbardziej nienawidzę. Ja w ogóle nienawidzę takich robót, cały czas zaciskam zęby żeby nie wybuchnąć, przystaw to, przekręć tu, odkręć tam. To zajęcie dla facetów. No dobrze może i czegoś się nauczyłam, może następnym razem dałabym radę zrobić więcej i lepiej. Ciągle słyszę, że sama tego chciałam, że to wszystko dla mnie, że jemu nie przeszkadzała poprzednia kuchnia. Więc skoro tak się dla mnie poświęca to będę dalej zaciskać te zęby, może się nie zorientuje, że zaczynam go nienawidzić za każdy zgrzyt wiertła i każdy stuk młotka, do którego mnie zmusza.
W drodze do domu zaczęliśmy rozmawiać o pieniądzach, kiepski temat, wzbudza we mnie poczucie winy i bezradności, że nie umiem oszczędzać. Coś ciężkiego wisiało w powietrzu, a może to po tym masażu upiłam się zbyt dużą ilością powietrza. Czułam się otumaniona ulgą, jaką przyniósł mi dotyk obcych rąk. Inny niż ten, który znam, taki, który niczego się nie dopomina tylko chce jak najwięcej dać. Bardzo nie chciałam wywoływać niewygodnych rozmów, nie dzisiaj. Chciałam pozwolić sobie na odpoczynek od gwoździ, desek i pyłu. Ciepło wciąż krążyło po mojej skórze, czułam jak kąciki ust odchylają się w spokojnym rozprężeniu.
„Rozumiem, że tych pieniędzy pożyczonych na masaż też nie zamierzasz mi oddać”
„Jak to? No akurat teraz nie miałam, ale jak tylko wyjmę z bankomatu to ci oddam”
„Mhm, tak jak mi oddajesz, co miesiąc pieniądze za czynsz, i za Internet i za zakupy, które robię za dwa razy więcej niż ty…”
Ciepło zaczęło się powoli kurczyć i wycofywać z moich pleców, skóra napięła się a rozmasowane mięśnie stwardniały przywracając niedawno zapomniany ból.
„Przecież ja ci za wszystko płacę, jestem tylko miesiąc do tyłu, a jeśli decydujesz się mi pożyczać to później mi tego nie wypominaj.”
Zgrzytnął klucz w zamku, zapach piłowanego drewna i silikonu do zlewu przesiąkł już klatkę schodową. W mieszkanie zalanym wieczornym słońcem unosiły się smugi pyłu, który drapał w gardle. Czułam jak podnosi się ton mojego głosu, resztki spokoju rozproszyło jego złośliwe spojrzenie.
„Tak, tak, zawsze mi oddajesz, a te dwieście, które pożyczyłaś w zeszłym tygodniu? Ty przecież zarabiasz więcej niż ja i gdzie się to wszystko podziewa. Zobacz ja zarabiam mniej a zawsze mam i jeszcze odkładam. Tobie nigdy na nic nie wystarcza.”
Czułam się osaczona, nie miałam wytłumaczenia na jego zarzuty, po prostu nie miałam tych pieniędzy, nie miałam też siły i ochoty na tą rozmowę. Zaczynaliśmy na siebie krzyczeć, jego piskliwy głos wkręcał się mi w głowę jak połamane szkło. Nawet nie zauważyłam, kiedy zmienił temat i wypominał mi moje kolejne przewinienia.
„Z kotem było tak samo, mówiłaś oddam, oddam i tyle miesięcy musiałem się męczyć.”
„Ale oddałam, ciągle miałam nadzieję że go polubisz, że zrozumiesz jak bardzo jest mi bliski.”
„Bliższy niż ja, wolałaś głaskać kota niż mnie.”
„Dlaczego tak mówisz?, przecież wcale tak nie… wiesz co, tak, wolałam! Jak do mnie przychodził kiedy cię nie było, przynajmniej nie musiałyśmy się bać że nas wygonisz!”
„Od początku wiedziałaś, że nienawidzę kotów, co z tego, że go oddałaś, już za późno, za długo się z nim męczyłem!”
„Jak możesz mnie karać za to, że dla ciebie poświęciłam mojego kota?!”
„Co ty poświeciłaś?!, nic nie poświęciłaś, trzeba go było w ogóle nie brać. Nie umiesz ponosić konsekwencji swoich czynów. Jesteś jak swoja matka, myślisz, że wszystko ci wolno, nie liczysz się z drugim człowiekiem.”
Zabrakło mi powietrza, zachłysnęłam się złością, rzuciłam się na niego z pięściami bezradna czułam, że słowami i tak nigdy się nie obronię. Chwycił mnie szybko za nadgarstki, przekręcił i odepchnął na ścianę. Mój kręgosłup był znowu żelaznym rozpalonym prętem, który przy każdym poruszeniu rozrywał mnie od środka.
Wycofałam się bez słowa, w głowie krzyczało mi tysiąc myśli, żal i złość paraliżowały mi krtań a łzy toczyły się bezwiednie jedna po drugiej. Chciałam by nie padło już żadne słowo, cisza obezwładniała mój umysł beznamiętnym spokojem. Szumiała jednostajnie zamazując uczucia niczym narkotyk. Tyłem wtoczyłam się do sypialni i dysząc trzasnęłam drzwiami.
Krzyczał, że nie będę jak zwykle uciekać, że ma mi właśnie teraz jeszcze dużo do powiedzenia i nie zamierza czekać aż mi przejdzie.
„Nie, proszę cię daj mi spokój, zostaw mnie, nie chcę. Nie chcę powiedzieć jednego słowa za dużo, bo będę tego żałować.”
Szum w uszach nie ustawał, chciałam zamknąć oczy i zniknąć. Chciałam przywołać ciepło dłoni, które masowały moje plecy, ale zamiast tego czułam, że pęka mi skóra a kręgosłup przebija się na zewnątrz.
„Zawsze to robisz, ja nie będę na nic czekał, będziemy rozmawiać teraz.”
„Proszę cię, ja nie mogę! pozwól mi się uspokoić, zostaw mnie w spokoju!”
Jego głos był jak dźwięk gongu na ringu oznajmiający następną rundę. Tylko, że przeciwnik miał znaczną przewagę a ja czułam, że słabnę w swoim narożniku.
„Ja nie będę twoim pieskiem, nie będę się słuchał ciebie potulnie tak jak twój beznadziejny ojciec słuchał się twojej mamy.”
Jego słowa szarpnęły mną jak nokaut, chciałam wybuchnąć szlochem, ale zamiast tego usłyszałam swój głos.
„Ty sukinsynu!” Przecedziłam przez zęby z zamierzoną nienawiścią.
Zamachnął się i uderzył mnie w policzek aż głowa odskoczyła mi na bok. Zabolało, ale nie tak bardzo jak myślałam. Szum w uszach ustał. Zamknęłam oczy żeby wycisnąć ostatnią łzę. Nagle ogarnął mnie dziwny spokój. Podniosłam głowę i spojrzałam mu w oczy.
„Wyjdź stąd, wyjdź stąd natychmiast!!!”
Odwrócił się na pięcie i trzasnął drzwiami bez słowa. Słyszałam jego kroki na schodach. Nie mogłam się ruszyć. Usiadłam na łóżku. Zaczęły trząść mi się ręce. Bardzo chciałam poczuć ulgę, ale w gardle ściskała mnie ogromna gula. Rzuciłam się do szafy i zaczęłam pakować rzeczy. Już tyle razy to robiłam, za każdym razem wpadał do pokoju łapał mnie za ręce i zabierał torbę. Za każdym razem, choć tego nie chciałam mnie powstrzymywał. Teraz w pokoju była cisza. Serce dudniło mi w skroniach, ale nie przestawałam się pakować. Pierwszy raz wrzuciłam na oślep rzeczy do torby i nie zawahałam się przy drzwiach. Pierwszy raz naprawdę mnie uderzył! Przekręciłam klucz w drzwiach, mój oddech odbijał się na klatce. Nic nie czułam, niczego nie widziałam, mechanicznie schodziłam po schodach. Dość! To był pierwszy i ostatni raz!!!

[Mickey Mouse]

dobrze się czyta, niezły styl :)