Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Kurwa, jaki jestem zmęczony..." pomyslał. Głowa małej bezwładnie opierała się na jego ramieniu." Pieprzone miasto pieprzone korki...żeby tylko w szpitalu trafić na normanych". Pogłaskał małą po zimnym policzku, pomimo już od wjazdu na chatę wezbranej złości i niechęci. "nie zasypiaj kurwa! Papierosa?! zapalisz se jak cię wypuszczą z detoksu, najwcześniej jutro" nie mógł uniknąć złośliwości."Wszystko sie pierdoli....w sumie to powinieneś już przywyknąć" z gorzką ironią zaśmiał się w duchu do siebie.Ciągnący się rozwód, oskarżenie przez ex o znęcanie, przesłuchiwanie córeczki na wniosek prokuratora, policja, sądy, psychiatrzy terapeuci...błędne koło.Nawet dawniej, jak potrąciłeś z kumplem człowieka to dziadka narzeczonej, jak sam przywaliłeś autem, to w radiowóz. Co, znów sobie powiesz że jesteś przechujem , bo mimo to nie pijesz? podratujesz ego? no nie pijesz...to 9 miesiąc od ostatniego cugu.tylko czyje były diazepaminy, którymi naćpała się mała? he? coś za coś, jedno lecz drugim, jak mawiał witkacy...zeżarła całą blaszkę,całą blaszkę pieprzonych TWOICH TABLETEK. A dopiero co byłeś po receptę. I co, powiesz magikowi "przepisz pan jeszcze raz, bo powiedziałem małej spierdalaj i łyknęła wszystko łącznie z witaminą C?". Że jedną wariatkę podszkoliłeś jak być twardym i z uśmiechem kopać po pysku,a teraz kończy cię na zimno, druga napatrzyła się jak odreagowujesz dupcząc co popadnie i nie wierzy w to, że teraz tylko ona? że POTRZEBUJESZ TYCH TABLETEK bo boisz sie że nie wytrzymasz, że komuś łeb w końcu upierdolisz? nigdy nie ufaj glinom i psychiatrom, jak mawiał Freud. Nie, nie ma mowy o szczerości. "Nie śpij kurwa! dojeżdżamy..."znów detoks, tylko w jakże odmiennym charakterze...byle nie ta cipa którą od pavulonów 2 lata temu zwyzywałeś wyrywając welflony z żył. "pana nie przyjmiemy, pan stoi na nogach" kurwa... Na spokojnie, tejked izzi, twardy kurwa jesteś...agresja w kieszeń, wypocisz na sali. pamiętasz maleńka jak, mówiłem "tylko sie nie zakochaj, bo ja zły człowiek jestem". nie wierzyłaś, ja też do końca nie . Naprawdę jestem zmęczony...Nie spij mała, kurwa nie spij... wysiadamy....

Opublikowano

momentami za dużo mięsa nawet jak na subiektywną narrację...
początek zamieszany, momentami nie po polsku, ale biorąc pod uwagę związek formy z treścią - pośpiech, napięta sytuacja - to nie zarzut. Dobry tekst, a może raczej ciekawy
zdrówko
Jimmy

Opublikowano

No, no....niezłe. Krótkie ale treściwe. Zastanawiałem się czy można wymyśleć taki kawałek ....bez żadnego doświadczenia życiowego w tym temacie. Wyszło mi, że można. Jak ktoś ma wyobraźnie, to...wszystko można. Pozdrawiam autora.

Opublikowano

jest niezwykle prawdziwe, a to dobrze wróży. rzeczywiście od cholery mięsa, w niektórych miejscach, szczególnie na końcu, gdzie stężenie jest największe, wygląda śmiesznie. usunęłabym chociaż część wylgaryzmów. następny zarzut to dziwnie stosowana interpunkcja, np. spacja przed przecinkiem. trzeba upolszczyć.

ogólne wrażenie jest dobre, w tekście siedzi prawda, dziwnie niepodważalna.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @FaLcorN   FaLcorN …:) wiem, wiem;) mam taki wrodzony …talent ;)    lubię Ciebie:) !!!       
    • @KOBIETA Na Wenus? To nawet lepiej. Większa odległość to mniejsza pokusa, którą roztaczasz.
    • Pozostawiłam na chwilę własne myśli, stawiając przy taksówce od strony bagażnika walizki i informując chowającego je kierowcę, na którą ulicę zamiawiam kurs. Gdy wsiadłam i zamknęłam za sobą drzwi, zdecydowałam się do nich wrócić. A tym samym do naszej rozmowy.     - Jak to, co masz ze mną zrobić? - popatrzyłam na niego zaniepokojona. Do treści pytania, będącego w oczywisty sposób uzewnętrznieniem wątpliwości, doszedł jeszcze podkreślający je ton. Pierwsze pytanie wypowiedziałam zwykłym tempem. Drugie już znacznie szybciej - jak zwykle wtedy, kiedy coś mnie rozemocjonowało. - Chyba nie rozważasz odejścia ode mnie? Nie! No coś ty! Powiedz, że nie! - moje spojrzenie stało się o wiele bardziej niespokojne, podążając za zawartą w wypowiadanych słowach emocją.     - Nie! - powtórzyłam, ściskając mu dłonie. - Ty nie mógłbyś, prawda?! Nie po tych wszystkich twoich deklaracjach i zapewnieniach! Powiedz, że... - zgubiłam się na chwilę wśród swoich myśloemocji, przestając nadążać za słowami - że nie powiedziałeś tego i że ja tego nie usłyszałam - pokonałam na moment swoje zdenerwowanie.     - Prawda jest taka, że rozważyłem - odpowiedział wolno na moje pytanie. - Rozważyłem, ponieważ twoje postępowanie pokazuje, że nie jesteś gotowa na ten związek. Unikasz rozmów o istotnych kwestiach, zapowiadając "pogadamy", ale nie wracasz do nich. Ta sytuacja z koleżanką - wiesz, o której mówię. Test, co zdecyduję i jak się zachowam, dobitnie wskazał na twój brak zaufania pomimo, że o nim zapewniasz. Wreszcie ten wyjazd. Wiesz, że jego uzasadnienie stanowi sprzeczność z twoją obietnicą, że nie planujesz zniknąć? Robisz dokładnie to: zaplanowałaś zniknąć na półtora tygodnia. Skoro tak szanujesz swoje słowa, jak mam być pewien, że za jakiś czas nie znikniesz na miesiąc uzasadniając to potrzebą wakacyjnego wyjazdu?     Nie wiedziałam, co mu wtedy odpowiedzieć. Zrobiło mi głupio przed nim i przed sobą do tego stopnia, że mojemu umysłowi zabrakło słów.     - Słuchaj... muszę iść... - tylko tyle zdołałam wykrztusić.     Tak samo jak w tamtej chwili, poczułam spływające po twarzy łzy. Na szczęście wewnątrz taksówki było ciemno. Kierowca zwolnił, skręciwszy z głównej ulicy i wjeżdżając osiedlową drogą pomiędzy budynki, wreszcie zatrzymując samochód pod znajomo wyglądającym domem. Na szczęście dla siebie zdążyłam szybko otrzeć policzki.    - Jesteśmy na miejscu, proszę pani - oznajmił. - Pięćdziesiąt dwa złote. Będzie gotówką czy kartą?    - Gotówką - odparłam szybko, zaklinając go myślami, aby nie zapalał światła.                     *     *     *      Wszedłszy do domu i zmusiwszy się do jak najbardziej uczciwie i szczerze wyglądającego przywitania z mamą, posiedziałam z nią około godziny. Po czym oznajmiłam, że pójdę już się położyć.    - Tak szybko? Ledwie przyjechałaś... - mama była naprawdę zawiedziona.    - Muszę, mamo. Ja... Przepraszam - objęłam ją i przytuliłam. - Dobranoc.    Idąc po schodach, prowadzących na piętro i zaraz potem do swojej sypialni, wróciłam myślami do niego. Do nas i naszej skomplikowanej sytuacji.    - Czemu znowu to ja wszystko psuję?! - zezłościłam się na siebie. - I czemu on jest uczciwy, solidny i przejrzysty?! Musi taki być? I tak się starać, do cholery?! - zaklęłam. - Gdyby chociaż raz mnie okłamał albo zrobił coś nie fair, byłoby mi łatwiej go zostawić! Uznać, że nie jest dla mnie dość dobry! A tak tylko szarpię się pomiędzy miłością doń a obawami przede wspólną przyszłością! Pomiędzy tym, co czuję a tym, czego chcę!     Rozpłakałam się ze złości na siebie, na niego, na swoje uczucia i na swoje lęki.     - Gdybyś był chociaż mniej wytrwały...       Rzeszów, 27. Grudnia 2025 
    • @Leszczym ostatnio słyszałem tezę że ciężko jest być facetem i nie nosić masek co zdaje się potwierdzać Twój wiersz. Ja robiłem to zawsze instynktownie(co nie zawsze było słuszne) jak w jednym z pierwszych moich tekstów    
    • @Krzysic4 czarno bialym fajne:)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...