Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

wieczerza mistrzów


Rekomendowane odpowiedzi

przez bramy starorzecza
brudnopis nieba
lepki od rąk stokrotnych

mistrzowie przechodzili
z mgły w mgłę

dla mnie
cierpliwe zbieranie ciszy
po ucztach mistrzów
na nocy zmywaku

Wydaje mi się,że tak lepiej brzmi.Zmywak trochę szeleści,ale myślałam i nie wiem jakim słowem można go zastąpić.Wychodzi na to,że chyba trzeba tak zostawić.Dobrze piszesz doktorku;)Buziam.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

wieczerza mistrzów kojarzy mi się z ucztą bogów na olimpie
"bramy starorzecza nieba brudnopis" - świetne,
"akcja" toczy się gdzieś między niebem a ziemią
na granicy światów, a więc p.l. ma możność 'podglądania' tych, którzy
wchodzą i wychodzą z mgły, która może symbolizować śmierć itp itd
wiersz skonstruowany na zasadzie kontrastu
- pierwsza strofa bohaterowie (bogowie?), jednostki niezwykłe
- druga strofa - niemi świadkowie historii, dla których pozostają tylko okruchy...
bardzo mi się podoba, tak odczytuję ten utwór. amen.
;o) pozdrawiam, angie

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

- a gdyby do słowa klucza dodać literkę m, to można by odczytać wiersz jeszcze inaczej.
w cierpliwej ciszy, cisza jest samotna, na nocnej zmianie aby nie sfiksować, rozmyślamy, marzymy i piszemy wiersze...nadając inny sens pracy na nocnym zmywaku.

pyk

- po zniknięciu Wstrentnego, co konstatuje z żalem, w twoich kawałkach odnajduję nuty, które lubię.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • każde dno ma drugie dno każda choroba jest chora każde lustro odbiciem każdy brat ma brata każda racja racją   ale nie każdy może być szczęśliwym  nie może ziścić swych marzeń bo życie go nauczyło o nie się potykać 
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Witam - kościół powinien świecić skromnością - dzięki za czytanie -                                                                                                 Pzdr.serdecznie. @violetta - @Jacek_Suchowicz - @Marek.zak1 - @Łukasz Jasiński wszystkim wam dziękuję za komentarze - 
    • Ona nie wie czy dalej kocha, nie wie co czuję, kiedyś cieszyła, dziś w serce mnie kłuje, nie wiem co z tym zrobić, gdyż nadal ją kocham, chciałbym umrzeć spłonąć odpłynąć gdzieś w otchłań, w pustkę się zmienić, owa w mym sercu teraz gości, nie ma w nim już ani krztyny szczęścia czy radości, chcę umrzeć zniknąć lecz śmierci się boję, co mam robić? - nie wiem  we własnych łzach tonę.
    • @Ajar41 - @Rafael Marius - @helenoir - dzięki - 
    • Rachael * Znalazłam w niepamięci mały okruch czasu, Lecz boję się go dotknąć i dokładnie zbadać.  Zrobiłeś to specjalnie? Powiedz mi od razu… Dlaczego wątpliwości mam odczuwać nadal?   Wiesz dobrze, czemu światłem skrzy się bursztynowym, Bo przecież, tak naprawdę wiemy to oboje. Uciekłam - będą szukać. Co mam teraz zrobić? Powtarzasz, że wspomnienia nie są nawet moje.   Widziałeś je, nieprawdaż? Mów, i nie udawaj, Jak gdybyś miał tajemnic nie zobaczyć nigdy. Czy teraz, gdy przed tobą stoję całkiem naga, Wciąż pragniesz, bez wahania, ścigać mnie, jak inni?   Chcesz milczeć? Więc dlaczego, gdy rozpinam włosy, Odczuwasz, na nadgarstkach, sto tysięcy muśnięć? Przemienię cię za chwilę w najprawdziwszy dotyk, A kiedy będziesz gotów, zmienię siebie również.   I będę, wręcz na przekór, delikatne dłonie, Przeplatać przez rozgrzane opuszkami ciało. Impulsy, tuż pod skórą, iskrzą pobudzone; Nie znałam tego wcześniej. Powiedz, co się stało?   Zaufać mam wspomnieniom? Wybacz, nie potrafię, I coraz bardziej przez to siebie nie rozumiem. Ciekawość tak bezczelnie sny obraca w jawę; “Pocałuj mnie” - do ucha ciągle podszeptuje…   I działa, jakby była nieskończoną siłą, Na którą całe życie, dotąd miałam czekać. Pod skórą, jakże blisko - pozwól - niechaj płyną! Pocałuj mnie, dotykaj. Zrób to proszę, Deckard.   ---   * - replikantka, w której zakochuje się, z wzajemnością, główny bohater filmu Blade Runner, Rick Deckard.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...