Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Spodziewałem się raczej wersów na połowę strony, a tu małe zaskoczenie;) Standardowo w takich formach można byłoby napisać, że za mało zaskakujące:D Ale ja tego nie napiszę, bo samo to, że coś takiego napisałeś zaskoczyło mnie;) Zgrabne, ale nie wiem, czy coś poza tym. Pozdrawiam

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Utwór ciekawy, ale czy zachwycający?
Może powinien zachwyhcać?
Troszke motyw maski nudny,
ale wiersz nie jesyt zły, dobry, pue nta przypadłą do gustu

pozdr.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Utwór ciekawy, ale czy zachwycający?
Może powinien zachwyhcać?
Troszke motyw maski nudny,
ale wiersz nie jesyt zły, dobry, pue nta przypadłą do gustu

pozdr.

utwór składa się ze słów te coś znaczą i to coś co znaczą określają o jakości tego, czy wiersz jest dobry czy nie (do tego dochodzą inne "drobnostki" jak wykonanie, brak powtarzalności itp...)
ja tutaj wbrew jękom obra zonych nie będe się z niczego tłumaczył - albo wiersz jest dobry albo nie niech to bedzie moje subiektywne podejscie do rzeczy. Ten jest dobry i to mi wystarczy. kto chce niech pisze sobie 10 000 zdan, ja nie chce.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Utwór ciekawy, ale czy zachwycający?
Może powinien zachwyhcać?
Troszke motyw maski nudny,
ale wiersz nie jesyt zły, dobry, pue nta przypadłą do gustu

pozdr.

utwór składa się ze słów te coś znaczą i to coś co znaczą określają o jakości tego, czy wiersz jest dobry czy nie (do tego dochodzą inne "drobnostki" jak wykonanie, brak powtarzalności itp...)
ja tutaj wbrew jękom obra zonych nie będe się z niczego tłumaczył - albo wiersz jest dobry albo nie niech to bedzie moje subiektywne podejscie do rzeczy. Ten jest dobry i to mi wystarczy. kto chce niech pisze sobie 10 000 zdan, ja nie chce.

są różne gusta, różne zdania.. co panu wzbrania - sumienie? orzecież nic panu nie zarzucam - proszesie nie burzyć tak ;p
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



utwór składa się ze słów te coś znaczą i to coś co znaczą określają o jakości tego, czy wiersz jest dobry czy nie (do tego dochodzą inne "drobnostki" jak wykonanie, brak powtarzalności itp...)
ja tutaj wbrew jękom obra zonych nie będe się z niczego tłumaczył - albo wiersz jest dobry albo nie niech to bedzie moje subiektywne podejscie do rzeczy. Ten jest dobry i to mi wystarczy. kto chce niech pisze sobie 10 000 zdan, ja nie chce.

są różne gusta, różne zdania.. co panu wzbrania - sumienie? orzecież nic panu nie zarzucam - proszesie nie burzyć tak ;p

sprawiacie wrażenie obrazalskich - jak wam się napisze że fajne, to kleicie sie do krytyka i dziekujecie, a jak sie napisze ze niefajne, to wtedy jesteście poobrażani i wyzywacie ludzi. ale ja to rozumiem, sam jestem młody (i w dodatku obleśnie bogaty ale to nie moja wina.)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



są różne gusta, różne zdania.. co panu wzbrania - sumienie? orzecież nic panu nie zarzucam - proszesie nie burzyć tak ;p

sprawiacie wrażenie obrazalskich - jak wam się napisze że fajne, to kleicie sie do krytyka i dziekujecie, a jak sie napisze ze niefajne, to wtedy jesteście poobrażani i wyzywacie ludzi. ale ja to rozumiem, sam jestem młody (i w dodatku obleśnie bogaty ale to nie moja wina.)

Na nic pieniądze... ststysrtycznie częśc musi byc bogatych inna nie..
Ale tylko nieliczni są predestynowani do wielkich rzeczy ;p
pzodr.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Somalija siemasz, Aga...
    • Ona: Daj! Dopijaj! I podjadano
    • Iwo, i cukru turkuciowi?   I cukru, Turku, ci?   Ano, Turku, cukru tona
    • @huzarc Cześć, dziękuję

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @violetta O matko, jakie piękne...
    • Pewnego razu żył pewien drwal.   Miał dom i ogród, na którym rosły różne krzewy, kwiaty oraz warzywa. W zagrodzie były rózne sprzęty, którymi posługiwał się na codzień, starannie wykonując nimi meble, donice, wycinając deski pod dach chroniący go przed deszczem. Codziennie chodził do lasu pozyskując nowy materiał dla potrzeb wytwarzania kolejnych dóbr.   Tak mijał czas, a drwal i jego życie obfitowało.   Pewnego razu na jego posesję padło ziarno by po kilku dniach zakiełkować. Roślina niepostrzeżenie rosła, tworząc łodygę i puszczając liście.   W końcu została dostrzeżona przez właściciela, lecz nie wiedział on jaki jej gatunek.   Czas wciąż płynął, a roślina przybierała coraz to większych rozmiarów. Ze względu na to, że drwal miał wiele obowiązków i nie przywiązywał dużej wagi do wznoszącej się wśród innych - zieleniny - za każdym razem, kiedy odwiedział owe miejsce był bardzo zdziwiony tempem w jakim rosła.   Codziennie słońce rzucało promienie na usytuowane w kącie posesji drzewo, deszcz je podlewał, a noc przynosiła mu wytchnienie.   Było to silne drzewo - wichry i burze nie zrobiły mu krzywdy. Z każdym dniem w drwalu rosła ciekawość - co to za drzewo i czy w zależności od tego wyda jakieś owoce.   Mijały lata - ukazał się pień, wyrosły gałęzie, w cieniu drzewa można było zaznać ochłody. W końcu, jesienią pojawiły się i owoce - małe zielone kulki, jabłoń.   Dojrzały, a drwal z przyjemnością je zerwał i spożył, zadziwiony ich niezwykłą słodyczą.   Czynił tak co roku, rozkoszując się coraz to obfitszymi plonami. W końcu drzewo stało się na tyle duże, że pośród jego gałęzi ptaki uczyniły sobie gniazda, a w jego pniu wydrążyła sobie norkę wiewórka. Życie wokół drzewa obfitowało.   Drwal chętnie zbierał owoce, lecz brakowało mu motwyacji i czasu, by zbierać je wszystkie, dlatego zaprosił do pracy swoje dzieci i znajomych, darując im prawo by również je spożywały.   Gdy drzewo osiągnęło wielkich rozmiarów, zimą opadały z niego usychające gałęzie, którymi drwal palił w piecu w pokoju swojego domu grzejąc swoje ciało oraz oraz swoich najbliższych.   Przyszły jednak lata, kiedy deszcz padał coraz rzadziej i rzadziej. Plony były coraz mniej obfite, a nie podlewane przez nikogoo drzewo w końcu nie dało owoców. Zapuszczało jednak skromnie liście, gdy drwal zastanawiał się co z nim zrobić.   W końcu, po dłuższym namyśle, stwierdził ostatecznie, że drzewo należy ściąć. Decyzję tę podjął dużym trudem - bowiem jego pień był bardzo szeroki i silny, a samo drzewo na tyle wysokie, że ze strachem rozważał, gdzie upaść powinna jego korona, by nie uszkodzić znajdujących się w pobliżu: domu oraz sprzętów, a także ogrodzenia.   Nadszedł sądny dzień.   Drwal, po przyjemnej, kojącej nocy, wypoczęty i w pełni sił, wstał z łózka, spożył obfite śniadanie i z siekierą w ręce dumnie ruszył w kąt ogrodzenia.   Stając przed drzewem przyjrzał się jego pniowi, skrupulatnie oczami szukając miejsca, w które wbić ostrze. Dostrzegając odpowiednie miejsce, zatarł ręce, chwycił narzędzie i podszedł bliżej by zadać pierwszy cios. Aby wziąć zamach odchylił daleko ramiona, biorąc swoim siermiężnym nosem głęboki oddech.   Uderzył raz. Uderzył drugi raz. Uparcie uderzał z całych sił, bez tchu, bez żadnych wątpliwości, będąc zdeterminowanym by drzewo obalić. Błyskawiczna przerwa, szybka szklanka wody, zagrycha - uderza dalej, znów bez tchu i bez namysłu - drzewo musi zostać ścięte.   Walcząc aż do póżnego popołudnia, w końcu został tylko fragment pnia, który pozwalał na jego złamanie. "Teraz wystarczy wziąć linę, zarzucić poniżej korony i lekko pociągnąć, łatwa sprawa" - pomyślał. Szybko pobiegł do stodoły po sznur. Wrócił spokojnym i dostojnym krokiem, po czym rzucił grubą nicią, wydając przy tym odgłos wysiłku.   Lekko już zmęczony podszedł pod drugi koniec liny i zaczął ciągnąć. Pień, lekko już uschnięty łamał sie pod naporem niewielkiej siły. Odlatująca kora i fragmenty drewna wydawały pękający dźwięk. W końcu pękły ostatnie wrzeciona, odsłaniając wieloroczne słoje jabłoni, po czym drzewo ze świstem i hukiem, trzaskiem pękających gałęzi zostało obalone.   Zadowolony drwal tyłem odszedł kilka kroków aby spojrzeć na swoje drzewo. Nie było to dla niego nic szczególnego. Kątem oka jednak zwrócił uwagę na nadlatujące z zachodu chmury, a jego dłoń musnął powiew chłodnego, jesiennego wiatru. Był to okres zbiorów.   Jego twarz, z zadowolenia przemieniła się - nieco spoważniała i posmutniała. Po chwili, z nieba spadły krople deszczu, a drwal stojąc w bezruchu i spoglądając na wystający z ziemi, ściety pień gorzko zapłakał...
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...