Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Kontynuując tema Pana Poety 2 teraz wyszczeglnie jeszcze jeden ciekawy aspekt - Apokalipsę.
Czy wierzycie w to że to MY jesteśmy ostatnim pokoleniem?
Czy wierzycie w to, że Antychryst zejdzie /tj będzie taki ktoś np. jakiś prezydent, dyktator/
Czy wierzycie w Armageddon?

Czy to jest możliwe? Wszak takich armageddonów mieliśmy w historii z tysiące przykładów, więc czy wogole ma sens mowić tu o Apokalispe ktora da sie interpretowac w neiskomnczony sposob.?

Jednak ciekawe że tyle proroctw dotyczy włąśnie naszyvh czasów. od azteków po Jana ?

Co sądzicie?

pozdr.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Ha! ;p
nie lae serio - tu chodzi o proroctow, nazywaj sovbiwe jak chcesz bestia, antychryst, czy wodz - czy wierszysz w to ze pojawi isę jakis przywodzdca ktory zrówna z ziemią wszystkie miasta, ale zarazem i kontrptrzywodzca ktory go pokona i zmieni sie wszystko ;p

pozdr.
Opublikowano

Zaskoczę pana, ja uważam że apokalipsa już nastąpiła, lub w czasie obecnym następuje. Jak powszechnie wiadomo Biblii nie należy tłumaczyć dosłownie, a szczególny kłopot może sprawić nam nie mała ilość zawiłych symboli w ostatnim rozdziale tej księgi.
Postawmy sobie pytanie, czy człowiek zdoła posunąć się dalej. Ja sobie postawiłem owe, nie otrzymałem odpowiedzi. Kain zabił Abla: przekroczyliśmy już wszelkie bariery człowieczeństwa, robimy to nadal. Wierzę w ludzki rozum, bo przecież to pan kazał nam stwarzać. Cieszyć się pomysłami. Ale kto wymyślił zło ? Czy zło jest dopełnieniem dobra ?

Opublikowano

"Apokalipsa św. Jana

Kontynuując tema Pana Poety 2 teraz wyszczeglnie jeszcze jeden ciekawy aspekt - Apokalipsę.
Czy wierzycie w to że to MY jesteśmy ostatnim pokoleniem?"
Nie
"Czy wierzycie w to, że Antychryst zejdzie /tj będzie taki ktoś np. jakiś prezydent, dyktator/
Czy wierzycie w Armageddon?"
Nie
"Czy to jest możliwe? Wszak takich armageddonów mieliśmy w historii z tysiące przykładów, więc czy wogole ma sens mowić tu o Apokalispe ktora da sie interpretowac w neiskomnczony sposob.? "
Po co sobie tym zawracać głowę? Apokalipsa byłaby zbyt prostym rozwiązaniem dla człowieczeństwa oraz świadectwem Boga a tego to być nie może.

"Jednak ciekawe że tyle proroctw dotyczy włąśnie naszyvh czasów. od azteków po Jana ?
Co sądzicie?"

Nie sądzę by ktokolwiek myślał o naszych czasach, to jedynie nasza interpretacja. 142 lata temu ludzie myśleli podobnie, no i końce świata są każdego stulecia nie wspominając o okrągłych tysiączkach, może kiedyś będą dekady? Do tego dodajmy jeszcze 666, 44 i cały stek bzdurnych pomysłów na ubarwienie naszego zabawnego życia.
Biblię pisali ludzie wcale nie mądrzejsi niż obecnie żyjący. Oczywiście za sprawą Ducha Świętego, no ale co nie jest za jego sprawą?

"Ale kto wymyślił zło ? Czy zło jest dopełnieniem dobra ?"

Zło jest pojęciem subiektywnym. To co złe dla mnie wcale nie musi być złe dla kogoś innego itd. Zło wymyślili ludzie, którzy chcieli mieć lepiej od innych a dobro ci, którzy też chcieli mieć lepiej tylko nie wiedzieli jak, no i tak sobie niby walczy to dobro ze złem stosując takie same metody co i tak do niczego mądrego nie prowadzi a jedynie do samozagłady.
Pod powyższym zdaniem się nie podpisuję bo to bzdury, ale jakoś mi tak do głowy przychodzą .... Hehehe

Opublikowano

Armagedon — katastrofalny koniec świata?

ARMAGEDON! Wzmianka o nim kojarzy się z nagłą, masową zagładą albo katastrofą kosmiczną? W wielu krajach ta biblijna nazwa weszła do codziennego języka. Zwykle pojawia się w opisach ponurej przyszłości. Przemysł rozrywkowy karmi wyobraźnię ludzi przerażającymi scenami nadciągającego „Armagedonu”. To tajemnicze słowo bywa błędnie rozumiane. Choć nie brak najróżniejszych interpretacji jego znaczenia, większość z nich zupełnie się nie pokrywa z tym, co w tej sprawie ma do powiedzenia Biblia — Księga, z której ono pochodzi.

Skoro Biblia wiąże Armagedon z „końcem świata”, to chyba przyznasz, że koniecznie trzeba dobrze rozumieć jego rzeczywiste znaczenie (Mateusza 24:3, Biblia Tysiąclecia). Czy wobec tego nie byłoby najrozsądniej zwrócić się do niezrównanego źródła prawdy, Słowa Bożego, by znaleźć wyjaśnienia na temat Armagedonu oraz jego wpływu na przyszłość zarówno twoją, jak i twoich bliskich?

Dzięki temu przekonasz się, że Armagedon to nie kataklizm kładący wszystkiemu kres, ale radosny początek dla ludzi, którzy tęsknią za życiem w sprawiedliwym nowym świecie.

Armagedon nie może być zwykłym konfliktem między narodami, ponieważ w Księdze Objawienia 16:14 czytamy, że „królowie całej zamieszkanej ziemi” jednoczą się „na wojnę wielkiego dnia Boga Wszechmocnego”.
Jeremiasz zapowiedział pod natchnieniem, iż „pobici przez Boga” będą leżeć wszędzie, „od jednego krańca ziemi aż po drugi kraniec ziemi” (Jeremiasza 25:33). A zatem Armagedon nie oznacza wojny między ludźmi mającej się rozegrać w określonym rejonie Bliskiego Wschodu.

Jest to wojna Boga i ma zasięg globalny. A co sądzić o twierdzeniu, jakoby Armagedon miał być totalną zagładą ludzkości wskutek użycia śmiercionośnej broni albo zderzenia z jakimś ciałem niebieskim? Czy kochający Bóg pozwoliłby, żeby rodzaj ludzki i jego ziemski dom spotkał taki makabryczny koniec? W żadnym wypadku! Wyraźnie przecież powiedział, że nie stworzył ziemi „po prostu na nic” — „ukształtował ją po to, żeby była zamieszkana” (Izajasza 45:18; Psalm 96:10). Bóg nie zniszczy naszej planety w kosmicznej pożodze. Doprowadzi natomiast „do ruiny tych, którzy rujnują ziemię” (Objawienie 11:18).

Pozdrawiam...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • ... będzie zacząć tradycyjnie - czyli od początku. Prawda? Zaczynam więc.     Nastolatkiem będąc, przeczytałem - nazwijmy tę książkę powieścią historyczną - "Królestwo złotych łez" Zenona Kosidowskiego. W tamtych latach nie myślałem o przyszłych celach-marzeniach, w dużej mierze dlatego, że tyżwcieleniowi rodzice nie używali tego pojęcia - w każdym razie nie podczas rozmów ze mną. Zresztą w późniejszych latach okazało się, że pomimo kształtowania mnie, celowego przecież,  także poprzez czytanie książek najrozmaitszych treści, w tym o czarodziejach i czarach - jak "Mój Przyjaciel Pan Likey" i o podróżach naprawdę dalekich - jak "Dwadzieścia tysięcy mil podmorskiej żeglugi" jako osoby myślącej azależnie i o otwartym umyśle, marzycielskiej i odstającej od otaczającego świata - mieli zbyt mało zrozumienia dla mnie jako kogoś, kogo intelektualnie ukształtowali właśnie takim, jak pięć linijek wyżej określiłem.     Minęły lata. Przestałem być nastolatkiem, osiągnąwszy "osiemnastkę" i zdawszy maturę. Minęły i kolejne: częściowo przestudiowane, częściowo przepracowane; te ostatnie, w liczbie ponad dziesięciu, w UK i w Królestwie Niderlandów. Czas na realizację marzeń zaczął zazębiać się z tymi ostatnimi w sposób coraz bardziej widoczny - czy też wyraźny - gdy ni stąd, ni zowąd i nie namówiony zacząłem pisać książki. Pierwszą w roku dwa tysiące osiemnastym, następne w kolejnych latach: dwutomową powieść i dwa zbiory opowiadań. Powoli zbliża się czas na tomik poezji, jako że wierszy "popełniłem" w latach studenckich i po~ - co najmniej kilkadziesiąt. W sam raz na wyżej wymieniony.     Zaraz - Czytelniku, już widzę oczami wyobraźni, a może ducha, jak zadajesz to pytanie - a co z podróżnymi marzeniami? One zazębiły się z zamieszkiwaniem w Niderlandach, wiodąc mnie raz tu, raz tam. Do Brazylii, Egiptu, Maroka, Rosji, Sri-Lanki i Tunezji, a po pożegnaniu z Holandią do Tajlandii i do Peru (gdzie Autor obecnie przebywa) oraz do Boliwii (dokąd uda się wkrótce). Zazębiły się też z twórczością,  jako że "Inne spojrzenie" oraz powstałe później opowiadania zostały napisane również w odwiedzonych krajach. Mało  tego. Zazębiły się także, połączyły bądź wymieszały również z duchową refleksją Autora, któraż zawiodła jego osobę do Ameryki Południowej, potem na jedną z wyspę-klejnot Oceanu Indyjskiego, wreszcie znów na wskazany przed chwilą kontynent.     Tak więc... wcześniej Doświadczenie Wielkiej Piramidy, po nim Pobyt na Wyspie Narodzin Buddy, teraz Machu Picchu. Marzę. Osiągam cele. Zataczam koło czy zmierzam naprzód? A może to jedno i to samo? Bo czy istnieje rozwój bez spoglądania w przeszłość?     Stałem wczoraj wśród tego, co pozostało z Machu Picchu: pośród murów, ścian i tarasów. W sferze tętniącej wciąż,  wyczuwalnej i żywej energii związanych arozerwalnie z przyrodą ludzi, którzy tam i wtedy przeżywali swoje kolejne wcielenia - najprawdopodobniej w pełni świadomie. Dwudziestego pierwszego dnia Września, dnia kosmicznej i energetycznej koniunkcji. Dnia zakończenia cyklu. Wreszcie dnia związanego z datą urodzin osoby wciąż dla mnie istotnej. Czy to nie cudowne, jak daty potrafią zbiegać się ze sobą, pokazując energetyczny - i duchowy zarazem - charakter czasu?     Jeden z kamieni, dotkniętych w określony sposób za radą przewodnika Jorge'a - dlaczego wybrałem właśnie ten? - milczał przez moment. Potem wybuchł ogniem, następnie mrokiem, wrzącym wieloma niezrozumiałymi głosami. Jorge powiedział, że otworzyłem portal. Przez oczywistość nie doradził ostrożności...    Wspomniana uprzednio ważna dla mnie osoba wiąże się ściśle z kolejnym Doświadczeniem. Dzisiejszym.    Saqsaywaman. Kolejna pozostałość wysiłku dusz, zamieszkujących tam i wtedy ciała, przynależne do społeczności, zwane Inkami. Kolejne mury i tarasy w kolejnym polu energii. Kolejny głaz, wybuchający wewnętrznym niepokojem i konfliktem oraz emocjonalnym rozedrganiem osoby dopiero co nadmienionej. Czy owo Doświadczenie nie świadczy dobitnie, że dla osobowej energii nie istnieją geograficzne granice? Że można nawiązać kontakt, poczuć fragment czyjegoś duchowego ja, będąc samemu tysiące kilometrów dalej, w innym kraju innego kontynentu?    Wreszcie kolejny kamień, i tu znów pytanie - dlaczego ten? Dlaczego odezwał się z zaproszeniem ów właśnie, podczas gdy trzy poprzednie powiedziały: "To nie ja, idź dalej"? Czyżby czekał ze swoją energią i ze swoim przekazem właśnie na mnie? Z trzema, tylko i aż, słowami: "Władza. Potęga. Pokora."?    Znów kolejne spełnione marzenie, możliwe do realizacji wskutek uprzedniego zbiegnięcia się życiowych okoliczności, dało mi do myślenia.    Zdaję sobie sprawę, że powyższy tekst, jako osobisty, jest trudny w odbiorze. Ale przecież wolno mi sparafrazować zdanie pewnego Mędrca słowami: "Kto ma oczy do czytania, niechaj czyta." Bo przecież z pełną świadomością "Com napisał, napisałem" - że powtórzę stwierdzenie kolejnej uwiecznionej w Historii osoby?       Cusco, 22. Września 2025       
    • @lena2_ Leno, tak pięknie to ujęłaś… Słońce w zenicie nie rzuca cienia, tak jak serce pełne światła nie daje miejsca ciemności. To obraz dobroci, która potrafi rozświetlić wszystko wokół. Twój wiersz jest jak promień, zabieram go pod poduszkę :)
    • @Florian Konrad To żebractwo poetyckie, które błaga o przyjęcie, dopomina się o miejsce w czyimś wnętrzu. Jednak jest w tym prośbieniu siła języka i humor, dzięki czemu to nie poniżenie, lecz autentyczna, godna prośba. To żebranie z honorem - pokazuje wrażliwość i odwagę ujawnienia się.   Twoje słowa przypominają, że można być nieodspajalnym  (ładny neologizm) prawdziwym i trwałym. Ta pokora nie umniejsza, lecz dodaje blasku.      
    • @UtratabezStraty Nie chcę tłumaczyć wiersza, bo wtedy zamykam drzwi do innych pokoi czy światów. Czasem czytelnik zobaczy więcej niż autor - i to też jest fascynujące, szczególnie w poezji.
    • Skoro tak twierdzisz...  Pozdrawiam
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...