Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Muzeum sztywnych obrazów

Espena_Sway
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Espena_Sway

Espena_Sway

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



dzięki za zrozumienie

lubię malować portrety, ale zdaję sobie sprawę,
iż jest to ciężki kawaŁ malarstwa i staram się doskonalić.
na uczelni wymagają martwych natur, które
średnio lubię. pejzażami nie pogardzę :)

pozdrawiam Espena :)
Pancolek

Pancolek

Opublikowano
Opublikowano

To jest rewelka. Brakowało mi takich klimatów na orgu. Dotykasz malarstwa, ale nie skupiasz się na nim - to mnie właśnie najbardziej dręczyło w Twoich ostatnich wierszach ;)
Wrócę na pewno.
+++

Pancuś

Espena_Sway

Espena_Sway

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

druga wersja

-----------------------

Z Japonii przypłynęły drzeworyty
i kobiety ze szpilkami we włosach.
Mają czerwone parasolki, sprawnie

naśladują uśmiech. W setną rocznicę
rewolucji francuskiej przyodziewamy się
na patriotę. Od stóp po końce włosów,

jeden kierunek, trzy kolory. Tymczasem
pijany malarz obserwuje Bal
w Moulin de la Gallette, a Eiffel

w środku miasta stawia
żeliwną damę. Pod koniec dnia
dowiadujemy się o impresjonistach;

wyszli z akademii i chwytają światło
w morskich pejzażach. Zaczynamy
stawiać pasjanasa z gładkich projektów.

Baba_Izba

Baba_Izba

Opublikowano
Opublikowano

nie umiem podpowiedzieć, nie znam się
niestety na tym, obie wersje mi 'leżą".
Chcę przekazać moje odczucia jako czytaczki:
bardzo mi się podoba ten wiersz, wyczuwalny
klimat Paryża, impresionistów też oglądałam "w drugiej połowie dnia".
Czytam wszystkie wiersze, staram się wszystkie zrozumieć,
ale to mi się nie zawsze udaje. Myślę, że trzeba być naprawdę
dobrym - żeby dotrzeć do szerszego kręgu.
Za to - dziekuję, pozdrawiam świątecznie
- baba

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Dekaos Dondi
      Tajemnica Świtu

      Przez Dekaos Dondi · Opublikowano

      Twój ślad błądzi wciąż przy mnie. Kolejny już raz pytam niebo o sens. Jeśli możesz to proszę powiedz, gdzie naprawdę jesteś. Chyba nie wątpisz, że są chwile w których próbuję cię odnaleźć. Wiem, to przecież niewykonalne. Tak dosłownie. Gdzie twój świat. Skąd mam to wiedzieć. Wybacz. Ja tylko tak. Chyba mnie znasz na wylot. Czasem pytam za dużo a innym razem olewam co ważne, parodią sensu namiastek.   Tak bardzo chciałbym cię zrozumieć nie bacząc na to, czym obdarzył mnie los. Wcale nie gniewam się na ciebie. Nie potrafię nawet, lecz czasami trudno jak cholera, więc proszę powiedz, gdzie te twoje niebo, w zwątpieniu chwil. Wiem, że nie dźwigam więcej niż mogę unieść. Chcę wierzyć, że każdy ma swój ciężar, dopasowany do możliwości. Rozumiem to, ale czasami tak po prostu brakuje zwykłych ludzkich sił.   Póki co, zdarza się ciemność w środku dnia. Dlaczego każesz mi błądzić. Po omacku natrafiać na to, co rujnuje umysł niczym żelazna kula, ściany samotnego domu. Czy mam życie zostawić, uciec sobie stąd? Tylko dokąd, skoro nawet śmierć tego nie zapewnia. Tak się nie da. Zniknąć zupełnie. Tu i tam. Absolutnie.   Jeżeli mnie słyszysz, to musisz przyznać, że w tej kwestii nie miałem wolnej woli. Taka niestety prawda. Nie mogłem zdecydować przed swoim narodzeniem, czy chcę zaistnieć na tym świecie. Takim, a nie innym. A może jednak podjąłem decyzję w jakiś niepojęty sposób, tylko nie jest mi dane o tym pamiętać. Myślę czasami poprzez pryzmat cierniowych marzeń. W tej krainie mego snu, chcę uwierzyć, że wydarzy się cud.   A z drugiej strony widzę w zwierciadle nadziei cień, taki prawdziwy, że aż oczy bolą mnie. Czy bywa tak, że to co zasłania światło, jest ważniejsze od blasku, który może oślepić. Dręczą myśli te, czy to znowu nie sen. A jeśli nie? Czy ujrzę kiedyś świt poza zrozumieniem, lecz mimo wszystko pojmując gdzie jestem, dlaczego i jaki to ma sens? Nie tylko dla mojej świadomej tożsamości. Dla każdej. Jako myślącej odrobiny universum. Takiej małej jak punkt.    
    • Alicja_Wysocka
      „mi”

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @Migrena Oj, dziękuję, a Aluś ma znowu chory komputer, a w tablecie piszę tak że 20 razy wolniej i w ogóle mnie nie słucha, koszmar! @Marek.zak1

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Ech, no właśnie, że nie wiadomo, ale nie będę o tym myśleć, bo się boję :) Dziękuję, Marku.
    • Migrena
      Gdzie Gaśnie Dziecięcy Śmiech.

      Przez Migrena · Opublikowano

      @lena2_   dzięki Lena. serdeczności :)  
    • Migrena
      westchnienie

      Przez Migrena · Opublikowano

      @lena2_   liryczne westchnie wyrażające bolesny nadmiar niewykorzystanej czułości.    pozostaje ona niezaspokojona i kończy się zmarznięciem w obliczu braku realnego dotyku.   bardzo piękny, emocjonalny wiersz :)    
    • Migrena
      „mi”

      Przez Migrena · Opublikowano

      @Alicja_Wysocka   Aluś. podziwiam Cię za Twoją wrażliwość :)   fantastyczny jest Twój wiersz.  

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...