Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Świat jest wokół mnie niczym błysk flesza
Zbyt szybki, zbyt jasny a jednocześnie ciemny
Kto go ogarnie, kto pojmie, obejmie rękoma?
Człowiek? Czy my go tworzymy, czy on nas?

Idę samotnie pośród burzy myśli
Nie rozumiem ani jednego podmuchu w pełni
Kim jestem, kim jesteś Ty?
Próbujemy zrozumieć to co nas otacza
Choć sami nie rozumiemy siebie...

Dlaczego robimy tak a nie inaczej?
Co nas pcha? Chęć pokazania się jako lepszy?
Może chęć bycia lepszym? Nie rozumiem...
Jak możemy się nazywać tak samo – człowiek
Jesteśmy tak różni. Każdy z nas ma coś innego
Każdy jest inny...

Człowiek nie jest tym za kogo się uważa
Tworzy nas własna odmienność...
Wszystko jest przeciwieństwem,
To przeciwieństwo tworzy świat!

Jestem tancerzem błądzącym pośród gwiazd
Jestem częścią, która nie pasuje do całości
Jestem jak fala, raz piętrze się na górze, raz opadam w dół..
Jestem wszystkim i niczym

Dlaczego sen nie może być prawdą?
Dlaczego musze iść choć wolę stanąć?
Dlaczego świat zbyt jasny jest? Oślepia mnie...
Dlaczego pisze ten tekst?
Dlaczego czytasz go Ty?

Dlaczego jaśniej w nocy jest?

Opublikowano

Uważam że wiersz jest trochę przegadany. Stawiasz też za dużo pytań na raz, wiem, że to jest twoja polemika z samym sobą ale jednak troszeczkę za długa Spróbuj schować wiersz na jakiś czas do szuflady zdystansować się do utworu i wtedy coś w nim zmienić. Wtedy na pewno będzie lepiej serdecznie pozdrawiam :)))))

  • 2 lata później...
Opublikowano

Dobre pytania! :-)
Dlaczego idę, choć chcę stanąć? Forma!
O formie pisał Gombrowicz w Ferdydurke. Czytałeś już? Koniecznie musisz.
Jesteś na początku pisania, więc aż tak bardzo nie zajmuj się budową wiersza, tym bardziej jeśli tekst ma dotykać Twoich problemów. Najważniejsze, to właśnie zadawać tysiące pytań. Pisanie może być formą medytacji nad zagadkami nurtującymi człowieka. Pisać, pisać i pisać!
Pisz też pamiętnik. Ja tak robiłem. W dziale prozy dla początkujących zamieściłem jak dotąd 11 części swojego dziennika. W nim również zadaję podobne pytania jak Ty. Zapraszam do przeczytania.

Pozdrawiam

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


ok przeczytam na pewno Twoje pamiętniki, oprócz prozy i liryki jeszcze robię muzykę jako wokalista i mam mało czasu na wszystko ale obiecuję, że przysiądę jak będę miał nastrój czyli pewnie w nocy^^ "Ferdydurke" czytałem, oczywiście. Dzięki za zainteresowanie.
Pozdrawiam Kacper

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Być może człowiek umarł już dawno, odkąd powstał pieniądz, bez którego niemożliwe jest funkcjonowanie w tym najlepszym/najgorszym ze światów. Ludzie "płatni przy odbiorze", jak piszesz, to nic innego jak ludzie, którzy od stuleci kombinują, jak się sprzedać. Pomstujemy na prostytutki, handlujące swoim ciałem, a my wystawiamy na targowisko znacznie więcej - nasz czas, emocje, prywatność, relacje z innymi, wiedzę, wyobraźnię, przeszłość, przyszłość i teraźniejszość.. Żeby ktoś łaskawie ocenił, ile to jest warte, i rzucił nam za to jak ochłap najniższą albo średnią krajową. Tak mi się kojarzy złota klatka - a każdy ma swoją. I jak tu być? Istnieć istnieniem idealnym, wolnym, istnieniem które ma wartość dla siebie samego? Utopiści tysiącami rozbijali sobie łeb o rzeczywistość. Zmieniały się targowiska (dziś chyba największym jest internet), ale cały czas każdy z nas musi coś komuś udowodnić. Inaczej jest niewidoczny,
    • @lena2_ O, dzisiaj od rana mam szczęście do historii z morałem. Grzech zaniechania, o którym  piszesz, najczęściej ma podłoże w lęku. A to już się wiąże, zazwyczaj, z poczuciem sprawczości. Człowiek, który ma świadomość tego, że to co robi, ma sens i zostanie doprowadzone do zamierzonego rezultatu, po prostu działa. A kiedy czuje, że nic się nie da zrobić, że tylko narobi sobie kłopotów, wówczas betonuje się w bezpiecznej strefie komfortu. Brakuje mi czegoś w tym wierszu. Zaczęłaś od samego wierzchołka góry lodowej, a pod powierzchnią morza, tj. w duszy i umyśle ludzkim, dzieje się znacznie więcej.
    • Oceniam tę historię jako mocno schematyczną. Wiesz, taka duszoszczipatielna, z morałem, zresztą sama przyznajesz, że napisałaś ją pod kątem dyskusji z młodzieżą. To, że świat kocha jedynie pięknych, młodych i bogatych, pozostaje tajemnicą poliszynela, choć zdarzają się wyjątki. W środowisku poetów można oczekiwać większej wrażliwości i idealizmu, niż wykazała bohaterka. Niestety jednak, wyjątki potwierdzają regułę i karmią ludzką naiwność. Ewa to bardzo młoda dziewczyna, i element zaskoczenia mógł mieć dla niej kolosalne znaczenie. Gdyby Fenrir ją uprzedził wcześniej o swojej niepełnosprawności, być może miałaby czas przemyśleć sytuację i się z nią oswoić, zaakceptować. W idealnym świecie oczywiście szlachetna dusza w ogóle nie zwraca na takie sprawy uwagi, ale niestety, nie jesteśmy idealni. A jeśli założymy, że bohaterka opowiadania po prostu jest mało empatyczna, niedojrzała, egoistyczna, to może lepiej rozczarować się jak najwcześniej, wtedy, kiedy boli najmniej.
    • @violetta   A co? Pani już mnie nie kocha? Jakoś dziwnie pani już na mnie nie krzyczy...   Łukasz Jasiński 
    • spokój nie zawsze bywa święty gdy odwraca głowę by nie widzieć krzywdy pławi się w niewiedzy hodując beztrosko   obojętność
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...