Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


ale mnie się podoba podobny zabieg, choć nie wiem na ile zamierzony.
bez tytułowego "baroku" wiersz również jest przejrzysty, wszystko w nim
zazębia się tworząc spójny obraz a nawet wiele obrazów. np. świetne:
"niedziela nastraja winyle" w kontekście historii. jeśli zaś chodzi o tytuł,
do architektury baroku doskonale nawiązuje końcowe "leniwe światło".
dla mnie to poezja ponieważ tekst dostarcza wielu skojarzeń i nie kończy się
na przeczytaniu bo raz pobudzona wyobraźnia robi swoje (czy chce się
tego czy nie). pozdrawiam i jeszcze raz zacytuję Eco, tym razem precyzyjniej:

Komórki wymyślają historię, która jest inna niż historia wszystkich ludzi. Moje komórki nauczyły się już, że można bluźnić tworząc anagramy z Księgi i wszystkich ksiąg świata. I tego samego nauczyły moje ciało. Dokonują inwersji, transpozycji, alteracji, permutacji, tworzą komórki, jakich świat nie widział, i komórki bezsensowne albo mające sens przeciwny do właściwego. Musi istnieć sens właściwy i muszą istnieć sensy błędne, w przeciwnym razie się umiera.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


ale mnie się podoba podobny zabieg, choć nie wiem na ile zamierzony.
bez tytułowego "baroku" wiersz również jest przejrzysty, wszystko w nim
zazębia się tworząc spójny obraz a nawet wiele obrazów. np. świetne:
"niedziela nastraja winyle" w kontekście historii. jeśli zaś chodzi o tytuł,
do architektury baroku doskonale nawiązuje końcowe "leniwe światło".
dla mnie to poezja ponieważ tekst dostarcza wielu skojarzeń i nie kończy się
na przeczytaniu bo raz pobudzona wyobraźnia robi swoje (czy chce się
tego czy nie). pozdrawiam i jeszcze raz zacytuję Eco, tym razem precyzyjniej:

Komórki wymyślają historię, która jest inna niż historia wszystkich ludzi. Moje komórki nauczyły się już, że można bluźnić tworząc anagramy z Księgi i wszystkich ksiąg świata. I tego samego nauczyły moje ciało. Dokonują inwersji, transpozycji, alteracji, permutacji, tworzą komórki, jakich świat nie widział, i komórki bezsensowne albo mające sens przeciwny do właściwego. Musi istnieć sens właściwy i muszą istnieć sensy błędne, w przeciwnym razie się umiera.

Tak, to jest dialektyka:). Ale ja nie zamierzałem filozofować wokół tego tekstu.
Proszę pamiętać, że ja cały czas mówię o tytułowaniu. Tytuł jest dość istotny, bo jeśli nie jest, to można go sobie w ogóle darować. ;)
A co do tego, co poezją jest, a co nie, to ja napisałem o pewnej postawie, która niewiele wspólnego ma z poezją, nie o tekście. Zatem nadal nie wiem, z czym Pan polemizuje, poza kwestią, w gruncie rzeczy, gustu.
Pozdrawiam
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Publikuję pod trzema nickami i to jest wiadome, nie może mi Pan tego zarzucać, to jest co najmniej śmieszne, ocenia Pan tekst i już a złośliwostki proszę zachować dla Pani z marketu. do reszty komentarzy postaram się odnieść jutro. pozdry
Opublikowano

Proszę Pana, to nie jest śmieszne. Czy Panu się wydaje, że ja jakieś śledztwa przeprowadzam, kto pod jakim nickiem? To dopiero byłoby śmieszne. Wchodzę, komentuję, i nie bardzo mnie obchodzi czy to nick taki, czy inny.
Proszę wybaczyć, ale Pan mi nie będzie mówił, dla kogo mam zachowywać złośliwostki, bo to moje złośliwostki i ja decyduję, kogo nimi obdzielę.:)
Na koniec napiszę, że nie zarzucam nikomu publikowania pod wieloma nickami. Zwracam tylko uwagę na to, że nie każdy musi o tym wiedzieć.
Czepiam się szczegółu - tytułu. O co mi chodzi, napisałem wyżej.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Tak, poniekąd odnosi się do Pana, bo Pan napisał ten wiersz. Cieszę się, że Pan to zauważył.:)


Przykro mi, ale nie mogę się przestać. Mógłbym ewentualnie przestać się wygłupiać, ale to też niemożliwe, bo nie wygłupiam się.


Nie czyta Pan komentów pod własnym wierszem? Czy zawsze interpretuje Pan zarzuty wobec wiersza jako niezrozumienie Pańskich zabiegów?
Bez odbioru.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


ja nie mam zastrzeżeń. to znaczy - ufam Autorowi i zgadzam się na zasugerowaną
przez niego grę skojarzeń w obrębie takiego właśnie a nie innego tytułu.
zostańmy tym razem przy baroku, pomijając anagramy: dlaczego odbierać Autorowi
prawo do takiego a nie innego rozumienia jego odbioru? np. barokowe malarstwo
charakteryzuje kontrast - gra świateł i cieni. podobny kontrast,
pomiędzy tym co realne a nierzeczywiste, można wyczytać w tym wierszu:

- niebo (powietrze) i ciało (z mgły)
- mroźny wieczór i niedziela (kojarząca się z pogodnym nastrojem)
- święto (niedziela) i winyl, czyli coś sztucznego stworzonego przez człowieka
- światło i ślina (coś wiecznego i krótkotrwałego co się miesza, zapętla z sobą)

jak dla mnie wiersz operuje podobnymi środkami stylistycznymi jakie można
napotkać w barokowych obrazach, i moja intuicja akceptuje taki zabieg.
pozdrawiam
Opublikowano

Autor ma prawo do każdych skojarzeń.
Polemizuje Pan ze mną na gruncie bardzo uznaniowym, jednocześnie dokonuje nadużycia pisząc, że odbieram autorowi jakieś prawa. Ja piszę z punktu widzenia czytelnika. Jednego z możliwych punktów widzenia. I tyle. Nie wiem, co Pan chce mi udowodnić. Że się czepiam dla zasady? Nawet gdyby tak było, to czy czytelnicy nie są też tacy?:)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


to jest podobnie jak z cytowanym tu "Rejsem". akurat leciał w telewizji a ja
chciałem rzucić rzucić po raz kolejny okiem i przepadłem. gdzieś w połowie napatoczył się jakiś
kuzyn i mówi: "to najgłupszy film jaki widziałem w życiu i w ogóle nic się na nim nie dzieje"
wyłączyłem telewizor bo co, miałem uchodzić za czarną owcę w rodzinie z prowincji?
a do czego zmierzam? otóż podobnie jest z wierszami: dla jednego coś się w nich dzieje,
dla drugiego nic a potem, przy innym wierszu jest zmiana :)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


i tutaj wróciliśmy do cytatu z "Wahadła":

Musi istnieć sens właściwy i muszą istnieć sensy błędne, w przeciwnym razie się umiera.

my jesteśmy wyrazicielami takich dwóch stron, czyli wiersz jest... po prostu JEST.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Berenika97   absentia dei  !!!!!!!   Twój wiersz jest głęboką medytacją nad stratą, pamięcią i bezsensem cierpienia, umieszczoną na granicy snu i jawy.   w obliczu totalnej ruiny, pytasz  o swoją tożsamość w kontekście archetypicznej figury Hioba.   milczenie Boga, który wydaje się być jedynie biernym świadkiem rozpadu świata i ludzkiego ducha.   stworzyłaś poetyckie studium żałoby.   piękno poetyckiego języka służy opisowi niemożliwej do zniesienia pustki.   to w rzeczywistości nie jest wiersz.   to studium do zamyśleń.   głębszych niż wszystkie dni człowieka.   do rozpaczy......i maleńkiej iskierki WIARY.   do sensu wszystkiego.        
    • Nie polubisz mnie.  Bo ja lubię myśleć i rozwiązywać.  Planować i dociekać.  Od bezsensownej piłki,  wolę mecz curlingu czy snookera.  Partię zaciętego tenisa.  Nie polubisz mnie.  Bo ja lubię, skąpany w świeżej ciszy dzień. Samotny spacer,  wśród nagich, wichrowych szczytów. Odseparowanie od poznania ludzkiego myśli. Odpoczynek na leśnym zboczu  z widokiem na stada rozciągnięte,  wśród pastwisk.  Dorodne konie, jaki i kozy.  Nie patrz.  Nie dotykaj.  Nie krzywdź.  Ja się cofam i kurczę przed ludzkim dotykiem, jak listki bezbronnej mimozy.  Nie polubisz mnie. Bo ja obcuję ze starymi bóstwami i demonami Chodzę ścieżkami umarłych  poza ziemskimi eonami.  Dzięki składam Matce Mokoszy  a krew z mych ran spływa do ust,  śpiącego pod ziemią Welesa. Ty potrzebujesz oparcia w męskiej skale, której wichry i tajfuny losu nie straszne.  Na cóż Ci oblicze marsowe i milczenie złote, ociosanego surowo czasem okrutnym, porośniętego mchem i bluszczem dzikim, posągu o kamiennym spojrzeniu i sercu. Porzuconego na pastwę wściekłych biesów. Zimnego i na żale  i na płacze dźwiękochłonnego.  Dorosłem, by osiąść w swej oddalonej od blasków dusz samotni.  Przeczekam miłość i śmierć,  jak wiekuiste, wieczne dęby.  Nie ma na mój żywot kosy,  dość sprawnej i ostrej. Czemu tak patrzysz na mnie  góro śnieżna i samotna? Nie widziałaś nigdy duszy utraconej?  Ześlij lawinę.  Któż będzie szukał posągu  w przepaść strąconego.
    • @Berenika97 Twój wiersz dotyka cierpienia tak samo, jak czyni to Księga Hioba - od środka, przez mrok, przez pytanie „dlaczego?”, które brzmi w człowieku bardziej niż odpowiedzi. Ale warto pamiętać, że w samej historii Hioba to nie Bóg był sprawcą jego nieszczęść. To Szatan twierdził, że człowiek kocha Boga tylko wtedy, gdy wszystko mu sprzyja. Bóg jedynie dopuścił próbę - bo wierzył w serce Hioba bardziej, niż Szatan wierzył w ludzką słabość. Hiob nie wiedział, co dzieje się „za kulisami”. Nie znał przyczyny swojego bólu. A mimo to nie złorzeczył. Powiedział tylko: „Bóg dał - Bóg wziął.” Słowa, które rodzą się z pokory, a nie z oskarżenia. Dziś ludzie często widzą świat odwrotnie: gdy im się poszczęści  mówią o "diabelskie szczęście miałem" gdy ich spotka nieszczęście  mówią „kara Boska”. Szczęście przypisują złu, a ból - Bogu.   A przecież Księga Hioba jasno odsłania, jak niewłaściwa jest taka logika. I właśnie dlatego Twój wiersz tak dobrze koresponduje z tamtą opowieścią: wchodzi w tę samą przestrzeń pytań, w której człowiek próbuje uchwycić sens, którego nie widać - a jednak, mimo ciemności, nie wypuszcza z dłoni światła. Ojej, ale się rozgadałam, sorry.
    • @Laura Alszer   Lauro.   to jest cudny, sensoryczny wiersz.   wyraża intensywne wrażenie luksusu i blasku, które prowadzi do głębokiego, niemal kosmicznego przeżycia.   buduje napięcie od chłodnej, ekskluzywnej obserwacji do gorącej, spełnionej bliskości w ostatniej strofie.   bardzo, bardzo, bardzo..... podoba mi się .  
    • @Migrena Ano właśnie. Otóż to. Więc gardłujmy się lepiej dalej i pogarszajmy stosunki z naszymi sprzymierzeńcami. To nas od Rosji uratuje. No i zamiatajmy przy okazji wykroczenia naszych współbraci pod dywan. Brawo   A w wersji hard. Podczas wojny niejeden polski szubrawiec wzbogacił się na żydowskim nieszczęściu. Po wojnie Polacy sobie nawzajem uczynili piekło. A i dzisiaj w niektórych kręgach szerzy się antysemityzm a nawet faszyzm.     Mimo wszystko jest to piękny kraj i żyją w nim w większości wspaniali ludzie. Tylko że w innych krajach jest tak samo.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...