Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

między czterema ścianami
pejzaż przyzwyczajeń
mijany jak przedmioty

stół wydłużony ponad wymiar
strzępy słów spłowiałe
łoże co noc szersze

płomień świec
w szkle kieliszków
uroczystych kolacji
ni to ziębi ni to grzeje

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


na szczęście - "bywamy", bo życie ma wiele wymiarów i barw również!
Różne myśli się plotą.
Dziękuję za obecność i refleksję.
również cieplutko -
baba
Opublikowano
między czterema ścianami
przedmioty przyzwyczajeń
mijam
stół wydłużony ponad miarę
spłowiała cerata .nie ogarnia słów
łoże za szerokie

w płomieniu świec
szkło uroczystych kolacji
ni to ziębi ni to grzeje


ech Babo, zamąciłm ci conieco tradycyjnie
ale nie patrz na to, bo to ciekawy to wiersz, smutny ale i optymistyczny, skoro nie ziębi i nie grzeje, Plka ma go z głowy...

cmokes w lokes walentynkowy
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


dziękuję mątewko,
ładnie mącisz, dzisiaj już jestem skałamarniona doszczętnie!
tradycyjnie oddaję cmokiem walusiowym
- póki świeczki płoną nam - jeszcze tylko na stole - to jest fart!
hu, hu, hu, - baba
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


dziękuję, miło mi!
Myślę, że nie tylko u peelki tak bywa, ale dopóki bywa
- a nie osiadło w izbie na stałe, to wróci ciepełko,
na przekór góralom, co wołają o śnieg!
pozdrawiam - baba
w różowych
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


masz rację kaju-maju!
Strażacy też to wiedzą: nie zgaszone do końca to i pożar odrodzić może!
Ciąg dalszy napisze życie.
Dzięki za życzenia - było walentynkowo, ja po
- też z uściskiem
-baba
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Kto wie? Bez tego, też można.
Moim skromnym zdaniem,
"jak przedmioty" - oddaje to, że nie widzimy tego - nie zauważamy.
"strzępki słów" - że jednak - może dostrzeżemy.
Dziekuję, przede wszystkim za uwagi i przeczytanie,
zapraszam -
baba

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @infelia Ojejku, jak miło :))))  Ale mi niestety natchnienie ostatnio nie służy,  za późno chyba :)))   Umykam do spania :)   Dobrej nocy :)))   Deo 
    • @Deonix_  Dzięki za lekturę. Podziel się próbką swojego wiersza, który trzymasz w zanadrzu... a ozłocę Cię pogodą ducha...
    • @Berenika97 Pewnie będzie cd. Ciekawe co było dalej :)
    • @infelia No wybacz, zapomniała ja...  Oprawa muzyczna również oczywiście wskazana :)   D.
    • To było w pierwszej klasie. Święta - nie pamiętam już, czy Wielkanoc, czy Boże Narodzenie - ale wiem, że jechaliśmy do dziadków. Mama, tata, moi bracia i ja - całą rodziną, nocnym pociągiem, tym sypialnym. Ach, jaka to była atrakcja! Przedziały z łóżkami, wszystko pachniało inaczej niż zwykle. Spałam na górnym łóżku, cicho słysząc stukot kół i rozmowy zza ściany. Dziadkowie mieszkali w Łodzi, na Piotrkowskiej, w starym piętrowym domu. Klatka schodowa była ciemna i pachniała kurzem - trochę się jej bałam, a trochę lubiłam ten dreszczyk. Dziadkowie mieli piec kaflowy, starą kredensową kuchnię i mnóstwo zakamarków, w których można było buszować. I właśnie tam, w jednym z zakamarków, trafiłam na skarb. To nie były zwykłe koraliki. Nie takie z plastiku, sklepowe. Te były... inne. Koraliki zrobione z wysuszonych ziaren ogórka, zafarbowane - chyba atramentem - i nawleczone na nitkę. Niby byle co, a dla mnie to było coś absolutnie wyjątkowego. Takie korale, jakie mogły mieć tylko lalki z baśni, albo bardzo eleganckie panie. Zapytałam babcię, czy mogę je sobie zabrać. - Ależ dziecko, to przecież byle co… Ale jak ci się podobają, to bierz - powiedziała, machając ręką. Więc je wzięłam. Zawinęłam w papier i schowałam do kieszonki. I już wiedziałam, co z nimi zrobię. Dam je pani Bogusi - mojej wychowawczyni. Ona była taka ciepła, elegancka, mówiła do nas miękko i z uśmiechem. Bardzo ją lubiłam. Dam jej w prezencie. Następnego dnia w szkole podeszłam do niej i wręczyłam zawiniątko. - To dla pani - powiedziałam dumnie. Pani Bogusia rozwinęła papier, spojrzała na moje korale i… uśmiechnęła się. - Ojej, jakie śliczne! - powiedziała. - Dziękuję, Alu - i pogłaskała mnie po głowie. Byłam przeszczęśliwa. Tylko... przez następne dni wypatrywałam ich na jej szyi. No bo jak to - skoro śliczne, skoro prezent - to przecież powinna nosić, prawda? Ale nie nosiła. Mijały dni. Mijały tygodnie. A ja codziennie patrzyłam. Aż w końcu, któregoś dnia nie wytrzymałam i... zapytałam. Przy całej klasie. - Proszę pani, a dlaczego pani jeszcze nigdy nie ubrała moich korali? Zapadła cisza, wszyscy spojrzeli na panią Bogusię. A ona się tylko uśmiechnęła - tak jak to tylko ona potrafiła  - i odpowiedziała: - Wiesz, Alu… nie mam jeszcze sukienki do nich. Ale jak kupię, to od razu założę. Uśmiechnęłam się. I z jakiegoś powodu - bardzo się wtedy ucieszyłam. Dzisiaj, kiedy sobie to przypominam, robi mi się ciepło na sercu. I trochę wstyd. Nie wiedziałam wtedy, co to znaczy „wstyd”. Dopiero po latach zrozumiałam, że ta sukienka - to było najpiękniejsze wyjście z sytuacji, jakie mogła mi dać. I do dziś, kiedy patrzę na dzieci, które wręczają komuś coś zrobionego z miłości - zawsze widzę te moje ogórkowe korale. I uśmiech pani Bogusi.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...