Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

drzwi strażnicy muru uzbrojone
w zamki bezduszne schody
z klatki do klatki na drodze pułapki
nieugięte imadło
nie pieści

właśnie upadło najpotrzebniejsze
złośliwa twardość uwiera
nieporadność

za ścianą milczenia zwyczajne
głosy kroki śmiechy i ciała
fizycznie sprawne
jak ciernie

myśli niespokojne czepiają się muru
ramiona rozpostarte jak krzyż
na ścianie zwisające brzemię
milczy

i tylko serce odgadło gest
łza w oku bezradna zasłania
beznadziejność

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Panie Jacku, cała rzecz w tym, że dla peela jest to rzeczywistość,
niestety, choć jeszcze niedawno myślał tak jak Pan...

serdecznie dziękuję za pochylenie i sorki najszczersze
za umęczenie
pozdrawiam:)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



HAYQ, tu chodzi o "nieugięte imadło" czyli
żelazny gorset (stosuje się przy złamaniach
kręgosłupa)...na dodatek schody są barierą
do świata, a więc zgradzają drogę...itp. itd.
wyjaśnia tytuł

dziękuję za czytanie i pozdrawiam:)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Panie Jacku, cała rzecz w tym, że dla peela jest to rzeczywistość,
niestety, choć jeszcze niedawno myślał tak jak Pan...
i jeszcze dodam, że nie z własnej woli jest rzeczywiście
"zamotany" w żelazny gorset, a schody jakby byly o niego zazdrosne
nie chcą wypuścić na zewnątz (niestety brak windy, chodzić po
schodach jeszcze nie może)...dalej tytuł wyjaśnia

serdecznie dziękuję za pochylenie i sorki najszczersze
za umęczenie podczas czytania
pozdrawiam z uśmiechem :)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Panie Jacku, cała rzecz w tym, że dla peela jest to rzeczywistość,
niestety, choć jeszcze niedawno myślał tak jak Pan...
i jeszcze dodam, że nie z własnej woli jest rzeczywiście
"zamotany" w żelazny gorset, a schody jakby byly o niego zazdrosne
nie chcą wypuścić na zewnątz (niestety brak windy, chodzić po
schodach jeszcze nie może)...dalej tytuł wyjaśnia

serdecznie dziękuję za pochylenie i sorki najszczersze
za umęczenie podczas czytania
pozdrawiam z uśmiechem :)
teresa
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



II (a właściwie pierwotna wersja)

mur nieprzebyty cztery ściany
drzwi strzegą zazdrosne zamki
na klatce bezduszne schody
nieugięte imadło nie pieści

właśnie
upadło najpotrzebniejsze
i złośliwie zęby szczerzy
nieporadność

za ścianą szczęście zwyczajne
ludzi fizycznie sprawnych
jak ciernie

bezradne oczy czepiają się ściany
jeszcze się łudzą może ustąpi
z pułapki wypuści daremnie
krzyż ciężki

rozpostarł ramiona gestem szalonej miłości
łza wolno spływa po gorsecie


już sama nie wiem, na razie nie mam pomysłu
teresa
Opublikowano

oj, mnie te schody, też już dopiekły,
chyba domyślam się tego -" upadło najpotrzebniejsze"!
W pewnych okolicznościach, przedmioty nawet drobne,
nabierają wielkiego znaczenia.
Cmoki od kwoki -
baba

Opublikowano

kolejna (Iv) wersja????

drzwi strażnicy muru
do klatki z klatki nie wpuszczą
zamki bezduszne
za nimi człowiek w gorsecie
imadłem spięty
w potrzasku własnej niemocy

za ścianą jest tak zwyczajnie
głosy kroki sprawne ciała

tutaj mur milczenia udaje że nie ma
zatrzasków pułapek i tylko ramiona
rozpostarte jak krzyż
na którym zwisa głowa
pod ciężarem myśli niespokojnych

łza gniecie
gorsetu nie rozpuści

sorrki -:):)
cmok tereso

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



no stanislawo, ta wersja to już wybitnie twoja,
piękny ale troszeczkę zmienia zamiar autora,
na razie wkleję go u siebie i poczekam aż
wszystko dojrzeje, przefermentuje...hehe

serdeczne dzięki za pomysł
cmoook:)
Opublikowano

"i tylko serce odgadło gest szalonej miłości
łza w oku bezradna powoli spływa
po hardym gorsecie zmywa
beznadziejność"

Teresko, napisałaś, że to już - ostateczna, może ja - niepotrzebnie mącę.
Jak czytam całość, to wydaje mi się, że w ostatniej zwrotce, za dużo jest
"kawy na ławę", daj "czytaczowi" pole do myślenia. Ten rym "spływa, zmywa" ???

a jak byś np.skróciła: (nie umiem kursywą)

" i tylko serce odgadło gest
łza w oku bezradna
po pancerzu (gorsecie?) spływa
nadzieją"

albo: "z gorsetu zmywa
beznadziejność "

ja tylko z punktu widzenia czytającego, wyraziłam swoje zdanie,
autor decyduje o ostatecznym kształcie wiersza.
Wieczorkiem jeszcze odwiedzę -
z uściskami -
baba

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @infelia Ojejku, jak miło :))))  Ale mi niestety natchnienie ostatnio nie służy,  za późno chyba :)))   Umykam do spania :)   Dobrej nocy :)))   Deo 
    • @Deonix_  Dzięki za lekturę. Podziel się próbką swojego wiersza, który trzymasz w zanadrzu... a ozłocę Cię pogodą ducha...
    • @Berenika97 Pewnie będzie cd. Ciekawe co było dalej :)
    • @infelia No wybacz, zapomniała ja...  Oprawa muzyczna również oczywiście wskazana :)   D.
    • To było w pierwszej klasie. Święta - nie pamiętam już, czy Wielkanoc, czy Boże Narodzenie - ale wiem, że jechaliśmy do dziadków. Mama, tata, moi bracia i ja - całą rodziną, nocnym pociągiem, tym sypialnym. Ach, jaka to była atrakcja! Przedziały z łóżkami, wszystko pachniało inaczej niż zwykle. Spałam na górnym łóżku, cicho słysząc stukot kół i rozmowy zza ściany. Dziadkowie mieszkali w Łodzi, na Piotrkowskiej, w starym piętrowym domu. Klatka schodowa była ciemna i pachniała kurzem - trochę się jej bałam, a trochę lubiłam ten dreszczyk. Dziadkowie mieli piec kaflowy, starą kredensową kuchnię i mnóstwo zakamarków, w których można było buszować. I właśnie tam, w jednym z zakamarków, trafiłam na skarb. To nie były zwykłe koraliki. Nie takie z plastiku, sklepowe. Te były... inne. Koraliki zrobione z wysuszonych ziaren ogórka, zafarbowane - chyba atramentem - i nawleczone na nitkę. Niby byle co, a dla mnie to było coś absolutnie wyjątkowego. Takie korale, jakie mogły mieć tylko lalki z baśni, albo bardzo eleganckie panie. Zapytałam babcię, czy mogę je sobie zabrać. - Ależ dziecko, to przecież byle co… Ale jak ci się podobają, to bierz - powiedziała, machając ręką. Więc je wzięłam. Zawinęłam w papier i schowałam do kieszonki. I już wiedziałam, co z nimi zrobię. Dam je pani Bogusi - mojej wychowawczyni. Ona była taka ciepła, elegancka, mówiła do nas miękko i z uśmiechem. Bardzo ją lubiłam. Dam jej w prezencie. Następnego dnia w szkole podeszłam do niej i wręczyłam zawiniątko. - To dla pani - powiedziałam dumnie. Pani Bogusia rozwinęła papier, spojrzała na moje korale i… uśmiechnęła się. - Ojej, jakie śliczne! - powiedziała. - Dziękuję, Alu - i pogłaskała mnie po głowie. Byłam przeszczęśliwa. Tylko... przez następne dni wypatrywałam ich na jej szyi. No bo jak to - skoro śliczne, skoro prezent - to przecież powinna nosić, prawda? Ale nie nosiła. Mijały dni. Mijały tygodnie. A ja codziennie patrzyłam. Aż w końcu, któregoś dnia nie wytrzymałam i... zapytałam. Przy całej klasie. - Proszę pani, a dlaczego pani jeszcze nigdy nie ubrała moich korali? Zapadła cisza, wszyscy spojrzeli na panią Bogusię. A ona się tylko uśmiechnęła - tak jak to tylko ona potrafiła  - i odpowiedziała: - Wiesz, Alu… nie mam jeszcze sukienki do nich. Ale jak kupię, to od razu założę. Uśmiechnęłam się. I z jakiegoś powodu - bardzo się wtedy ucieszyłam. Dzisiaj, kiedy sobie to przypominam, robi mi się ciepło na sercu. I trochę wstyd. Nie wiedziałam wtedy, co to znaczy „wstyd”. Dopiero po latach zrozumiałam, że ta sukienka - to było najpiękniejsze wyjście z sytuacji, jakie mogła mi dać. I do dziś, kiedy patrzę na dzieci, które wręczają komuś coś zrobionego z miłości - zawsze widzę te moje ogórkowe korale. I uśmiech pani Bogusi.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...