Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

zrobił to
na moich oczach
kamuflując się zwykłym omdleniem
zaczął umierać

byli i inni ludzie
zaklinowani w drzwiach
plecami do umierającego
zapewniali się na wzajem
że nic nie widzieli

ja nie mogłam nie patrzeć
moje powieki
które tyle lat udawały że chronią
zostawiły mnie bezradną
przyznając się do przeźroczystości

więc patrzyłam
zamykając otwierając oczy

a on przedłużał śmierć
choć trzeba przyznać
bardzo starannie

pozazdrościłam tym wszystkim perfekcjonistom
którzy w takiej chwili trzymają się planu

i gdy już skończył
wymownie tracąc puls
zapominając o oddychaniu
akcji serca
rozpoznałam w nim staruszka
któremu nie ustąpiłam miejsca w autobusie
wiozącym mnie po nie udanej próbie

Opublikowano

podoba mi się, takie podejście do tematu (lekkie ? )
"a on przedłużał śmierć
choć trzeba przyznać
bardzo starannie "
albo
"i gdy już skończył
wymownie tracąc puls "
bardzo to ciekawie napisane....
ale zakończenie okropne, burzy cały wiersz... szkoda, bo zepsul mi całe dobre wrazenie...
pozdr

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



cieszę się , że sa jakieś dobre aspekty :) zdaje sobie sprawę z "ułomności" zakończenia. niestety ani gdy napisałam ten wiersz, ani teraz nie potrafię tego pożadnie zakończyć. utknełam, ale może to się zmieni. dziekuje bardzo za komentarz.
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


teraz, na spokojnie, stwierdzam, że jednak nie zepsuło tak do końca efektu... po powtórnej weryfikacji przyznajemy "+" za początek, zakończenie mimo wszystko do zmiany (mnie najbardziej drażni moralizatorski wydźwięk tego ustępowania miejsca - ale całe trzy ost. wersy (oczywiście to moja całkowicie subiektywna opinia) jednak do poprawki - i poinformuj mnie jakoś jak kiedyś to zmodyfikujesz, bo będe musiał do ulubionych dorzucić...
pozdr
Opublikowano

Popieram przedmówcę.Może na końcu wystarczyłoby lekkie niedomówienie?Bardzo ciekawy wiersz, przeczytałam z niecierpliwością,ponieważ faktycznie początek obiecuje wiele a reszta [moze poza 2 ost.wersami]dotrzymuje kroku początkowi.Jestem pod wrażeniem.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



jestem miłośniczkom niedomówień więc w tą stronę będe się kierowac :) tylko, że o ile całośc pisała mi sie dośc płynnie to pod koniec okazało się, że nie mam najmniejszego pojęcia jak to zpuentować :( i skończyło się jak sie skończytło.
pozdrawiam

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • szukaj mnie tam gdzie wiatr we mgle marzeń cień   szukaj mnie tam gdzie wiara się tli zobacz mnie   ja jestem nadzieją  nie zgub mnie proszę cię
    • Za dużo furor divina, zdecydowanie.
    • co to były za zimy śnieguł i mrozu było po pas   wiatr był tak zimny że momentami stawał czas   a mimo to byliśmy szczesliwi patrząc na okno   na którym  zimny  malarz malował co chciał   co to były za zimy tylko minione wie o tym najlepiej  
    • nadchodzi południe znów żenujący rytuał składania rączek przy obiedzie  i udawania że jest cudownie   na stole niedoprawione mielone i kilka imitacji warzyw   wszystko byle jakie tak jak życie w codziennej iluzji szczęścia chwalenie się tym co mamy i czego nie mamy   uśmiechy na pokaz   tylko na internetowych fotografiach wszystko wygląda cacy   papier i sieć przyjmą wszystko a potem z obrzydzeniem wyrzygają prawdą schowaną gdzieś za zamkniętymi drzwiami
    • symfonia kosmicznego istnienia   Otoczyły mnie dźwięki łagodne Wiatr  w  liście  drzew  dmuchał  ostrożnie Gładził je ciepłym oddechem poranka I pochylały się trawy i krzewy I      drzewa      w      nieustającym     akcie Wdzięczności dla nieznanego Bowiem czerpały energię z ruchu I        spijały        promienie słońca        darczyńcy Hojnego   bóstwa   któremu   istnienie   swe zawdzięczały    

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

          Rozum odbiera i w życie wtłacza Świadomość tej zależności uparta Nie do zniesienia jak niewolnictwo Którego pęt zaciśniętych nic nie rozluźni I nie wyzwoli nawet myśl czysta Najstarszych mędrców sprzed wieków głębokich Przeżuta     przez          miliardy    istot          wrażliwych Uginających się pod ciężarem bytu swojego           A   wiatr   swoje   czyni   i   Słońce   nie   gaśnie Wzajemnie w utrzymywaniu się wspomagając Porządku rzeczy i praw fizyki I algorytmów które czuwają Nad porządkiem wszystkiego bytu           I  wiem  że  myśl  żadna  wplątana  w  sieci Zależności      kosmicznych     nie      zmieni Tchnienia   najlżejszego   nawet   podmuchu Ani promieni nadbiegających Z otchłani kosmosu nieskończonego I bez wysiłku wymuszających Istnienie moje w czaso-przestrzeni             A  wiatr  gra  na  liściach  drżących  jak  struny Mieniących się nutkami kolorów Z tęcz wszystkich natchnienie pobierających i zachwyt I trwogę mi przynoszących           Realność   zatraca   się   w   nierealności Granicy już żadnej nigdzie nie widzę Ze snu się budzę, lecz śnię już następny I jeszcze jeden i znów kolejny Budzę się budzę miliardy razy A sen się ze snu kolejny wyłania Eony niczym sekundy mijają I myśl przepada i oświecenie Nie-przebudzony znów rezygnuję Niczego więcej nie oczekuję           A wiatr to ustaje, to znowu wzbiera A Słońce zza chmur się jasne wyłania Choć  czuję  grozę  i  słyszę  w  oddali Pomruk  i  ciemność  burzy  niszczącej Zgaszą muzykę gromy piorunów I nuty zielone rozproszą na wichrze I czas się nowy wyłoni z nicości Lecz czy go żywy jeszcze doczekam?           Czy w ciszy powstałej usłyszę rodzące Się z wolna melodie Grajka Bożego? I czy w szarości kolory tęczy Łzami radości wypełnią znów oczy?           Zasnęli buddowie w kamiennych blokach Wykuci męką istot cierpiących Nie      zburzyły       spokoju      wiecznego Barbarzyńców szalonych zastępy Nie   musieli      z        martwych powstawać Oświeceni. By zbawiać żywych           Raje z łoskotem się zatrzasnęły Wrót co do niebios nas prowadziły I upadł człowiek i umarł człowiek Bo nie miał siły Bo był przegniły    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...