Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

[coraz wiecej...]

Łucja Barska
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Łucja Barska

Łucja Barska

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

coraz więcej miejsca w autobusach

model rodziny 2+1
(z jedynką w razie przypadku )
na każdym przystanku
powiewa ciszą

a tych wszystkich co z biletem ulgowym
o miejsce siedzące wzrokiem prosili
wożą już tylko karawany

Witold Marek

Witold Marek

Opublikowano
Opublikowano

Gdzie tak jest?! Gdzie takie miasto, w którym o dziennej porze przejadę bez ścisku w autobusie przez centrum?... Mieszkałem naprawdę w wielu miejscach, ale takiego nie znam; może to poza Polską.
Chyba że mowa o zagrożeniu. Ale wtedy chyba prędzej zlikwidują autobusy, przy naszej coraz bardziej ekonomicznej świadomości.

Wiersz sam w sobie dosadnie autentyczny, tylko że ja mu nie za bardzo wierzę.

Aneta Paradysz

Aneta Paradysz

Opublikowano
Opublikowano

Ciekawy fragment pierwszej strofki:
„...model rodziny 2+1
(z jedynką w razie przypadku )...”
...chociaż zapis 2+1 trochę mnie razi, wolałabym słownie.
Reszta niestety jakaś taka obła; jest początek i koniec, brak rozwinięcia.
„a” zaczynające drugą strofę – zbędne.


Pozdrawiam
A.

Łucja Barska

Łucja Barska

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



wiersz oczywiście musiał powstać w oparciu o coś, skądś się ta myśl wzięła. może i tylko raz zdarzył się ten luz w autobusie ,ale się zdarzył:) efektem tego była taka o to refleksja.
[sub]Tekst był edytowany przez Łucja Barska dnia 29-07-2004 14:31.[/sub]
Łucja Barska

Łucja Barska

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



dzięki za komentarz. jedno małe" a" zawsze można wyrzucić jeśli jest zbędne. a co do zapisu 2+1 to być może lepiej byłoby zamienić to na słowa. zmiana niewielka, a może się okazac na plus
pozdrawiam
[sub]Tekst był edytowany przez Łucja Barska dnia 29-07-2004 14:36.[/sub]

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Berenika97
      Sala 117

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Migrena
    • Somalija
      ty i ja

      Przez Somalija · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Dzień dobry, czy może Pan już skończyć te geriatryczne wstawki... jest Pan pod moim wierszem na forum głównym nie na turnusie w Ciechocinku... Z góry dziękuję 
    • iwonaroma
      Wiersz genetyczny

      Przez iwonaroma · Opublikowano

      Kogo tyka genetyka? Genetyk powie, że każdego. Na szczęście są jeszcze poeci, którzy czasem rozkminiają system i wylatują z niego. Na Pe-gazie :)      
    • Berenika97
      Mgławica

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @huzarc Kosmiczny wiersz! Połączenie języka astronomicznego z głęboką intymnością. Wszechświat jest gęsty, zwłaszcza między dwojgiem ludzi.
    • Berenika97
      Wiersz genetyczny

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Leszczym Piękne historie o humanitaryzmie. W pierwszej - dwadzieścia lat terapii zajęciowej dla pacjenta. Niech się postara, niech udowodni, niech się wykaże. A my tu mamy test w szufladzie, ale ciii, nie zepsujmy zabawy. Bo po co od razu mówić prawdę, skoro można popatrzeć, jak ktoś przez dwie dekady tańczy do naszej muzyki? To buduje charakter. To uczy pokory. To... no właśnie, czego to właściwie uczy? Że system cię kocha? Że jesteś partnerem w dialogu? Nie, nie - że jesteś szczurem w labiryncie, a oni mają mapę. Zawsze mieli. Ale gdzie w tym zabawa, gdyby ci powiedzieli?   W drugiej - ćwierć wieku alimentów jako wyraz prawdziwej miłości rodzicielskiej. Dwadzieścia pięć lat systematycznych przelewów, dwadzieścia pięć lat bycia ojcem na raty. A potem test DNA jak prezent na zakończenie sezonu: "Dzięki za grę, było super, ale wiesz... w sumie nie musieliśmy się znać". See you nara. Z uśmiechem.   Bo o co chodzi w życiu, jeśli nie o piękne iluzje? O udawanie, że zasady są jasne, że prawda ma znaczenie, że wysiłek zostanie doceniony. A potem ktoś wyciąga kartkę z szuflady i mówi: "A nie, jednak nie. Ale fajnie było, co?" Bardzo ludzkie. Bardzo humanitarne. Bardzo... pouczające. (przepraszam za mój sarkazm, ale znam podobną historię)

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...