Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano



Ona i On.......... 6–7.III.2000


Ona – delikatna bardzo tak
pozostaje ciągle w cieniu
aby oddać się w milczeniu
temu, czym obdarzył ją świat

Marzyła, by mieć o kim śnić
wciąż nie unikając cienia
by nikt nie stwierdził jej istnienia
A jednak widziana chciała być

By, kiedy ją ogarnie sztorm
pośród złudzenia, szarych spraw
z innego świata kilku warstw
niespodziewanie zjawił się On

Chciała, by w nią wiosnę wplótł
by namiętnie wpłynął w nią
by z niej skąpą pustkę zdjął
lecz bała się śmierci swych cnót

On był smakiem cierpkich snów
Chciał, by była jaka jest
Przeszedł namiętności test
lecz ostatnich nie rzekł jeszcze słów

Natchnieniem ją ośmielał wciąż...
Chciała , by z nią zawsze był
Jemu jednak brakło sił
bo od życia bardziej kochał ją

I chociaż kiedyś nie będzie Jej
bo zginie jak ludzkości krąg
I Jego już nie będzie bo
przeminie gdzieś w wieczności śnie

To dalej będą ciągle Oni
jak posągi w marmurze zaklęci
w miłości swej ciągle nieugięci
przetrwają w nicości dłoni.


Opublikowano

w niektórych fragmentach wiersza jesteś wręcz niesamowita,
ale z czystym sumieniem mogę powiedzieć: szkoda talentu dla
takich romansideł; więc pisz lepiej prozą.

Gorąco pozdrawiam.

Opublikowano

Przeczytałem kilka razy. Wracałem do niego. Nie przeszedłem obojętnie. Nie da się obojętnie wobec takiej miłości, takiego pragnienia. Zabrakło mi jednak jakiegos momentu kulminacyjnego. Jeżeli chciałaś bym pływał na powierzchni, to Ci sie udało. Ja jednak chciałbym zanurkować. Poczuć głębię uczucia.
Kiedys ktoś powiedział (może ja?... nie pamiętam...smile.gif ), że kochać prawdziwie, to znaczy zmieniać sie w rybę i przebywać tak głęboko jak inni nie potrafią.
Napewno byłaś taką rybą ( któż z nas nie kocha?), więc ten wiersz powinien być czymś w rodzaju autorefleksji w wyniku autopsji. Nie wiem Kim jesteś, może nie zanurkowałas nigdy głęboko, bo gdybyś to zrobiła, to napewno, znając Twoje inne wiersze, opisałabyś to piękniej.

Pozdrawiam

Adam

Opublikowano

cały wiersz mi się podoba, ale

CYTAT
To dalej będą ciągle Oni
jak posągi w marmurze zaklęci
w miłości swej ciągle nieugięci
przetrwają w nicości dłoni.

ma dla mnie szczególny wydźwięk, jak dla mnie to jest coś idealnego,
do poszczególnycy wersów mam tyle skojarzeń,
i gdy połączę to w całość, to powstaje zwrota doskonała, jak dla mnie oczy wiście.

smile.gif

Pozdrawiam.
Opublikowano

Ohhhhhh..Jestem pod wrazeniem..
Bardzo, bardzo wam wszystkim dziekuje za komentarze...
Nie spodziewalam sie ze wiersz zostanie tak pozytywnie odebrany..

Ciesze sie zwlaszcza z tego ze zadowolilam w koncu Seweryna..a Adama sklonilam wkoncu do jakich refleksji..To dla mnie chyba najwieksza nagroda..Uroslam chyba ze 2 metry

Adamie..Nie wiem tak naprawde co mam ci odpowiedziec..poniewaz bardzo trodne jest dla mnie stwierdzenie czy juz zanurkowalam gleboko czy jeszcze plywam po powierzchni..I choc ma on dla mnie znaczenie bardzo osobiste..To wydaje mi sie
ze gdy pisalam ten wiersz nie myslalam jeszcze o tym..Nie zastanawialam sie nad tym co czulam.. Cos czulami dlatego pisalam..Teraz wiem ze jesli juz mam nurkowac glebiej.. To chyba teraz sie to dzieje..Chyba nigdy jeszcze nie bylam tak pochlonieta ta tonia oceanu i ta rybka we mnie chyba nigdy glebiej nie zanurkowala...Mam nadzieje ze dotknie dna..( w tym dobrym znaczenieu oczywiscie)

MM-ie..Zastanowie sie nad proza..Choc powiem szczerze wieksza satysfakcje daje mi poezja i nie zajmuje az tyle czasu( a mam go niewiele)..Moze masz jakies argumenty, ktore by mnie przekonaly?

Kai..Bardzo sie ciesze ze udalo mi sie wzbudzic w tobie emocje i ze jakas czesc mnie ma dla ciebie wyjatkowy wydzwiek Doceniam to..Jestem pod wrazeniem..

Owieczko.. ciesze sie ze mimo "zgrzytow" i tobie spodobalo sie cos mojego choc to napewno nie twoja dziedzina, co?

Opublikowano

Cóż mogę napisać ... poza tym, że bardzo podoba mi się, chociaż tematyka miłosna nie jest mi najbliższa, aczkolwiek rewelacyjnie opisałaś wszelkie możliwe stany. Rym? Również nie jest w mojej tonacji, lecz tutaj pasuje i nie razi. Gratuluję! Może ktoś powiedzieć, że się nie znam i mało wybredny jestem /to prawda/ ale jakie to ma znaczenie. Zwyczajnie - podoba mi się.
Pozdr!

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Nie przpominam soebie zeby mial pan wobec mnie jakies zobowiazania..Najwyzej zaleglosci moga dotyczyc moich wierszy..:)
Dzieki

Tito Sette- dziekuje za mile slowa..

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
  • Ostatnio w Warsztacie

    •  

      W małej wiosce nad jeziorem, gdzie tradycje były najważniejsze, zbliżały się coroczne święta ryb. Najważniejszym symbolem obchodów był karp — ryba, która według legendy przynosiła szczęście i dobrobyt.

       

      Wojtek, chłopiec niezwykle ciekawski, spędzał wiele godzin nad jeziorem. Pewnego zimowego wieczoru zauważył coś niezwykłego — wielkiego karpia, który przemówił ludzkim głosem.

       

      — Wojtek, potrzebuję twojej pomocy — powiedział karp. — Jestem strażnikiem tego jeziora, ale zły czarownik chce zatruć wodę i zniszczyć naszą wioskę.

       

      Chłopiec zaniemówił, lecz szybko poczuł, że musi działać. Pobiegł do wioski, by opowiedzieć o spotkaniu, ale mieszkańcy mu nie uwierzyli.

       

      — Karp nie może mówić — rzekła babcia Halina. — To tylko twoja wyobraźnia albo masz gorączkę. Daj czoło do ucałunku.

       

      — Nie mam gorączki i przysięgam, że to prawda. — powiedział chłopiec.

       

      Wojtek wracał nad jezioro, rozmawiał z karpiem i poznawał tajemnice tego miejsca. Karp wyjaśnił, że czarownik od dawna czyha na wodę, by zatruć ją i przejąć władzę nad okolicą.

       

      — Musimy działać szybko — mówił karp. — Jeśli zatruje jezioro, wszyscy zginą z głodu.

       

      Chłopiec zebrał grupę przyjaciół, którzy uwierzyli w jego historię. Razem z karpiem przygotowali plan obrony. Dzieci patrolowały brzegi, a karp uczył ich rozpoznawać znaki niebezpieczeństwa.

       

      W dniu święta ryb nad jeziorem pojawiła się ciemna chmura, a woda zaczęła się burzyć. Zły czarownik zjawił się, gotów zatruć jezioro.

       

      — To koniec waszej wioski! — krzyknął, unosząc czarną różdżkę.

       

      Wtedy karp wyskoczył z wody i przemówił donośnie:

       

      — Nie pozwolimy ci zniszczyć tego, co kochamy!

       

      Gdy Czarownik podniósł dłoń z różdżką karp ponownie wyskoczył z wody i uszczypał go w nos.

       

      Mieszkańcy, widząc odwagę karpia i determinację dzieci, dołączyli do walki. Dzięki magii karpia i jedności wioski pokonali czarownika i ocalili jezioro.

       

      Od tej pory karp przemawiał ludzkim głosem tylko do tych, którzy wierzyli w magię i dobro. Wioska żyła w pokoju, a tradycje i natura były nierozerwalnie związane.

       

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       

  • Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach



  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Czy pierścionek odzwierciedla miłość, chyba tak:)
    • W małej wiosce nad jeziorem, gdzie tradycje były najważniejsze, zbliżały się coroczne święta ryb. Najważniejszym symbolem obchodów był karp — ryba, która według legendy przynosiła szczęście i dobrobyt.   Wojtek, chłopiec niezwykle ciekawski, spędzał wiele godzin nad jeziorem. Pewnego zimowego wieczoru zauważył coś niezwykłego — wielkiego karpia, który przemówił ludzkim głosem.   — Wojtek, potrzebuję twojej pomocy — powiedział karp. — Jestem strażnikiem tego jeziora, ale zły czarownik chce zatruć wodę i zniszczyć naszą wioskę.   Chłopiec zaniemówił, lecz szybko poczuł, że musi działać. Pobiegł do wioski, by opowiedzieć o spotkaniu, ale mieszkańcy mu nie uwierzyli.   — Karp nie może mówić — rzekła babcia Halina. — To tylko twoja wyobraźnia albo masz gorączkę. Daj czoło do ucałunku.   — Nie mam gorączki i przysięgam, że to prawda. — powiedział chłopiec.   Wojtek wracał nad jezioro, rozmawiał z karpiem i poznawał tajemnice tego miejsca. Karp wyjaśnił, że czarownik od dawna czyha na wodę, by zatruć ją i przejąć władzę nad okolicą.   — Musimy działać szybko — mówił karp. — Jeśli zatruje jezioro, wszyscy zginą z głodu.   Chłopiec zebrał grupę przyjaciół, którzy uwierzyli w jego historię. Razem z karpiem przygotowali plan obrony. Dzieci patrolowały brzegi, a karp uczył ich rozpoznawać znaki niebezpieczeństwa.   W dniu święta ryb nad jeziorem pojawiła się ciemna chmura, a woda zaczęła się burzyć. Zły czarownik zjawił się, gotów zatruć jezioro.   — To koniec waszej wioski! — krzyknął, unosząc czarną różdżkę.   Wtedy karp wyskoczył z wody i przemówił donośnie:   — Nie pozwolimy ci zniszczyć tego, co kochamy!   Gdy Czarownik podniósł dłoń z różdżką karp ponownie wyskoczył z wody i uszczypał go w nos.   Mieszkańcy, widząc odwagę karpia i determinację dzieci, dołączyli do walki. Dzięki magii karpia i jedności wioski pokonali czarownika i ocalili jezioro.   Od tej pory karp przemawiał ludzkim głosem tylko do tych, którzy wierzyli w magię i dobro. Wioska żyła w pokoju, a tradycje i natura były nierozerwalnie związane.  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       
    • Może ktoś się zachwyci krajobrazem :)
    • Jakaż piękna burza w szklance wody. Szkoda, że mnie nie było. @Migrena pisz, publikuj, nie chowaj się. Twoja nieobecność lub jakakolwiek inna niczego nie zmieni. Szkoda mi autora, który całkowicie się wymiksował, niepotrzebnie to zrobił, ale wiem, że emocje potrafią ponieść w siną dal. A ludzie, cóż ludzie zawsze będą się ścierać, bo mają naturę papieru ściernego

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...