Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

konfrontacje - hiphop

wiosenka_
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

wiosenka_

wiosenka_

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Konfrontacje, racje, komunikacje,
Estetyka nam umyka,
Retrospekcje jak depozyt,
Pozostawiam je na później,
Luźniej, czuję się gdy nie muszę rodzić się,
Każdego dnia od nowa, bo męcząca ta droga,
Deo Optimo Maximo wołam, lecz czy wierzę?
Dzisiaj stan zainteresowania mierzę w mierze, ważę, rozkażę dzisiaj wam,
Byście sami stawali oko w oko ze strachem, nam
Wciąż estetyka umyka (mówiłaś)

Chcecie już do końca życia, żyć w nieświadomości,
Że nie powiedział wam nikt o tej wolności,
Którą macie na wyciągnięcie ręki,
Możecie skończyć już wreszcie odwieczne udręki,
Spójrzcie na nią i na niego,
Ma swe ego, mamy jego,
Twego circa serca,
Wierna, jestem dzisiaj swoim przekonaniom,
Nie zmienię zdania za nic, bo chcę przekazywać wszystkim, prawdę o ludziach,
O wielkich udziałach, chcę włożyć swój wkład w to,
Nie jest łatwo,
Ale tylko dzisiaj nie mogę tego zrobić,
Przecież w przyszłości wszystko możliwe jest, wabić
Znów chcę Ciebie, a proteguję taką manierę,
Żeby strachu się nie bać, żeby konfrontację przeżyć,
Ale trochę trudno w to uwierzyć,
Bo niby jak kiedy tyle problemów mam zza krat,
Obserwuję świat, ale nie jestem w więzieniu,
Więzieniem mym dom? Domem mym blok,
Sama wybrałam, sama stawiłam krok,
Moim pierwszym wyrokiem,
Było to, że musiałam stoczyć walkę ze smokiem,
Dym papierosów, tego nienawidzę,
Ale często idąc ulicami widzę,
Jak stoją grupami, poubierani na czarno,
Myślą, że są twardzi, tak głośno, tak gwarno,
Minie im życie, nawet nie zauważycie,
Starajcie się nie unikać starć,
Oko w oko stać,
Ze swym lękiem i tak was dopadnie,
I nie będzie pięknie.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Simon Tracy
      Per crucem ad lucem

      Przez Simon Tracy · Opublikowano

      Skończyło się tak, jak miało się skończyć. Gdy tylko przekroczyłem tunel światłości I ujrzałem u jego wylotu,  wiszące ogrody niebios. Z postaciami aniołów i świętych, przechadzających się  we frywolnej wolności bytu duchowego, po zakwitłych miododajnym kwieciem,  Polach Elizejskich. Poczułem się jak żebrak, co dla kaprysu możnych  lub z zupełnego przypadku losu, znalazł się na salonach magnackich.     Ależ musiałem wzbudzić sensację  swym pojawieniem się. Ich szaty z atłasu i jedwabiu. Togi wyszywane złotymi i rubinowymi nićmi. Złote sygnety i bransolety, świecące jaśniej  od nawigujących żeglarzom gwiazd. Ich lica i ciała. Wymasowane i wygładzone, ambrozyjnymi maściami. Nie trupioblade a zaróżowione i pełne wigoru. Oczy brązowo-złote.  Mieniące się lekką wilgością perłowych łez. A głosy, donośne acz śpiewne i czyste  jak pierwotne, ziemskie powietrze. Język ich zapomniany od eonów. Muskał, spragnione jego świętości,  uszy niedawnego śmiertelnika. Słowem niebiańska harmonia w miejscu najczystszego spełnienia i szczęścia.     Westchnąłem ciężko  i nie mogąc już zawrócić, wsparłem się na drewnianych kulach, i jedynej nodze jaka mi pozostała. Ruszyłem przed siebie,  wiedząc dobrze co usłyszę. Jak już rzekłem,  ostała mi się jedynie lewa noga. Prawa urwana była poniżej kolana. Obwiązany starą gazą i koszulą kikut, krwawił obficie i rwał bólem  tak obłąkańczo nieludzkim,  że gdybym już nie żył,  to jedyne czego bym pragnął to umrzeć, by nie odczuwać jego destrukcyjnej mocy  w komórkach tego przeklętego ciała. Twarz miałem nabrzmiałą i spuchniętą. Blizna ciągnąca się od lewego boku szyi, biegnącą aż do oka.  Była wypalonym śladem po ostrzu sztyletu.  Na prawe oko nie widziałem zbyt wiele. Nie przywykłe do jasności krain  na powierzchni i niebiosach, Było mi bardziej ciężarem  niż przydatnym zmysłem. Skórę miałem spaloną i czarną. Jak gdybym wytarzał się od stóp do głów w węglowym pyle. Dłonie cierpiały na równi z resztą ciała. Palce ich były otępiałe i spuchnięte. Artretycznie skrzywione kości, nadały im wygląd  demonicznym drzew lub krzewów. Mimo braku serca. Krew pulsowała i to tak prędko, że nadal słyszałem echo tętna, którego przecież nie powinno tam być. Otwierałem, spękane i suche usta. Lecz jedyne na co się wysiliłem, to jęki i krwiste pomruki. Nie mogłem używać w niebie, wężowego języka demonów. Sznur wisielczy nadal dyndał mi na piersi. Angelisa, która przyszła po mnie  w chwili śmierci, odcięła mnie tylko lecz nie zdjęła pętli. A ja widząc jej doskonałe rysy  i hebanową, magiczną czerń włosów, zapomniałem prosić ją  by uwolniła mnie z symbolu potępienia  i słabości ludzkich nerwów.   Mieszkańcy nieba  z początku byli chyba  w zbyt wielkim szoku i odrętwieniu  by rzec choćby słowo  na mój bluźnierczy widok. Stali jak posągi,  zamarli w półkroku, półsłowie. Nie szydzili, nie uciekali. Nie próbowali mnie przepędzić. Po prostu patrzyli. Na to czym mogli się stać. Gdyby nie wiara. W zbożny żywot. W nadzieję i drugiego człowieka. W cokolwiek co miało wartość odkupienia win. Ich milczenie też było złotem a nie osądem. Nie czułem się  wzgardzony ani gorszy wśród nich. W niebie każdy jest sobie równy i zbawiony. Dziwne uczucie. Czuć lekkość zbawienia  a nie ciężar kajdan grzechu. Szkoda, że za życia  nie czułem się tak dobrze, nie dane było mi poznać szczęścia i miłości, gdzie wtedy byłeś szalony Starcze? Chciałem pomyśleć o tym zdaniu, lecz nie byłem w stanie. W niebie nie ma grzechu. Nie można grzeszyć.  Myślą, mową i uczynkiem. Ciężkie jest życie upiora w niebie.     Podszedłem do małego cherubinka o złotych lokach. Nie mogąc mówić wprost. Przesłałem mu swoją myśl. Szukam klucznika, moje dziecko, czy jest tutaj z Wami? Cherubin uśmiechnął się, pokiwał głową i wskazał palcem postać  siedzącą niedaleko od nas, nad brzegiem jeziora o krystalicznej toni. Klucznik bo zaiste był to on, rozmawiał z Nauczycielem. Siedzieli na piasku plaży i pochyleni ku sobie, dyskutowali o czymś zawzięcie. Klucznik żywo gestykulował i opowiadał a Nauczyciel wydawać by się mogło odpowiadał rzadko i krótko, lecz ciągle pisał i rysował coś na piasku  małym kijkiem i zachęcał Klucznika by ten patrzył na jego znaki i skupił się na nich.     Podszedłem tak by widzieli mnie  z dalszej odległości. Nauczyciel przerwał swój rysunek  i obrzucił mnie wzrokiem. Odczułem to tak jakbym  rozpadł się od wewnątrz  na najdrobniejsze atomy. Widział wszystko i wiedział wszystko. W jednej sekundzie. Opisał całe moje życie. Wszystkie dobre i złe uczynki. Nic się nie ukryło. Przywołał moją utraconą duszę i scalił ją ze mną na powrót. A więc jesteś. Usłyszałem w myślach jego głos. I wtedy do mnie dotarło. Ten głos. Słyszałem go już. W godzinie śmierci. Gdy pętla spoczywała na mojej szyi. Gdy krzesło chybotało się  u jeszcze dwóch nóg. Pamiętam obróciłem głowę w prawą stronę. Nad futryną drzwi do salonu. Wisiał krzyż z jego postacią. Ostatni jaki miałem w tym domu. Nie to, że chciałem się go pozbyć. Był mi w zasadzie obojętny. Wisiał od lat  i był w zasadzie niewidocznym detalem. Lecz wtedy zatrzymałem na nim swój wzrok. Wiele złego uczyniłem bliźnim i sobie, lecz wspomnij na mnie Jezu gdy przyjdziesz do swego królestwa. A on mi odrzekł. Zaprawdę powiadam Ci, że jeszcze dziś będziesz ze mną w raju.    
    • Konrad Koper
      Cisza sen i pająk

      Przez Konrad Koper · Opublikowano

      @Waldemar_Talar_Talar Arcyciekawy !!
    • KOBIETA
      Zajmijmy się miłością

      Przez KOBIETA · Opublikowano

      @huzarc

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        wtedy ... nie mamy czym się ...tutaj ...zajmować ;) ponieważ miłość istnieje tylko w wierszach ;) 
    • andrew
      Zbite lustro 1

      Przez andrew · Opublikowano

      zbite lustro  leżało na ziemi  wiele widziało  czy warto jest  ułożyć tę mozaikę  zobaczyc to wszystko    ciekawe  czy zapamiętało  widziane zdarzenia  radość smutek  miłość zdradę  narodziny śmierć  zabawę płacz    wszystko ma pewnie  zapisane w swojej  lustrzanej  świadomości  czy dobrze byłoby  ujrzeć to ponownie    co lustro wie o mnie  co twoje o tobie     2.2022/25 andrew  
    • huzarc
      Zajmijmy się miłością

      Przez huzarc · Opublikowano

      @KOBIETA rdza, to cena przemijania. A skoro kosmos jest wiecznością…

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...