kosmologia II

[drewniane palce]

szukam dziś pogubionych odbić
-tych ze szklanych
ośrodków patrzenia
po których spływa
nasza śnięta percepcja

-tych z papilarnych
autostrad nocnych
co stały się płatne

-tych w brudnych kałużach
co gwiazdami obsypane
śmieją się szczerbami
chmurzystych fizis
drgających do taktu
nierównych interwałów
szczęśliwych naszych kroków

kiedy jeszcze
in blanco
jest każdy lęk

[blady paznokieć]

widzę, że on płodnie na ciebie wpływa- to dobrze. dzięki temu mogę uprzyjemniać sobie wieczór takimi deserami jak ten tutaj wyżej.
pomarudziłabym jedynie nad wersyfikacją, ale czuję, że to będzie mocno nie na miejscu biorąc pod uwagę sytuację.

twoja już-nie-skacowana byk