Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

cebulowa podróż

Archie_J
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Archie_J

Archie_J

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

błądziłem
po nagich chodnikach
pokonując Jezusa w ilości upadków
wyzbierałem myśli
niedopałki

na polanie twych fantazji
znów poległem
warstwa za warstwą przenikałem
coraz głębiej

zeszklony

amehob

amehob

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


myślę, że nawias niepotrzebnie domawia, może ominąć?

błądziłem
po nagich chodnikach
pokonując Jezusa w ilości upadków
wyzbierałem myśli
niedopałki

całość na tak
pzdr
am.
Archie_J

Archie_J

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



cieszę się, że się spodobało, dzięki za komentarz :)



myślę, że bardziej zmrożony ;p dziękuję stasiu za odwiedziny :)



hm... nawias jednak pozostawię, ale dziękuję za propozycję :)



że peel poległ wiadomo, ale czy od razu zemrzeć musi ;p dzięki że wpadłaś :)
Archie_J

Archie_J

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




również mnie ten fragment zachwycił.
bardzo ciekawy wiersz Pathe.
pozdrawiam Waldemar


nie bardzo rozumiem dlaczego zwracasz się do pathe, chyba że po prostu podzielasz jej zdanie :)
dzięki za komenta
wypłosz pospolity

wypłosz pospolity

Opublikowano
Opublikowano

poczatek moglby zostac. to, co w nawiasie, moim zdaniem, zupelnie niepotrzebne.
idac dalej coraz bardziej wszystko 'siada'..

'na polanie twych fantazji' - to jest okropne :)

natomoast:
'warstwa za warstwą przenikałem
coraz głębiej

zeszklony' - to ok odnosnie cebuli jak i innych dwuznacznosci.

ale ogolny zamysl dobry.

pozdr
w.p

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Gosława
      torfowisko

      Przez Gosława · Opublikowano

      @Wędrowiec.1984 bardzo dziękuję

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @Waldemar_Talar_Talar to miłe pozdrawiam @Natuskaa pozdrawiam serdecznie Natuska
    • _M_arianna_W_
      Jej jakby nie było

      Przez _M_arianna_W_ · Opublikowano

      Nie odgaduję, kim jest peelka. Nie jest zainteresowana?    
    • Andrzej P. Zajączkowski
      Heinrich Heine - Na skrzydłach pieśni (Auf Flügeln des Gesanges)

      Przez Andrzej P. Zajączkowski · Opublikowano

      Na skrzydłach pieśni bez kresu, Najdroższa, zaniosę cię tam, Gdzie nad wodami Gangesu,  Przepiękne miejsce znam.   Księżyca blaski rozświetlają Ogród, co czerwienią rozkwita; Kwiaty lotosu czekają, By miłą swą siostrę powitać.   Fiołki chichocząc i pieszcząc,  W gwiazdy ku górze spoglądają; Róże do ucha szeleszcząc Wonne baśnie powiadają.   Przyskakują i słuchają Gazele, mądre i łagodne; A w oddali przepływają Świętej rzeki fale chłodne.   Właśnie tam chcemy się skryć Zatonąć w palmy cień, I miłość i spokój pić, I śnić rozkoszny sen.   I Heinrich: Auf Flügeln des Gesanges, Herzliebchen, trag' ich dich fort, Fort nach den Fluren des Ganges, Dort weiß ich den schönsten Ort.   Dort liegt ein rotblühender Garten Im stillen Mondenschein; Die Lotosblumen erwarten Ihr trautes Schwesterlein.   Die Veilchen kichern und kosen, Und schaun nach den Sternen empor; Heimlich erzählen die Rosen Sich duftende Märchen ins Ohr.   Es hüpfen herbei und lauschen Die frommen, klugen Gazell'n; Und in der Ferne rauschen Des heiligen Stromes Well'n.   Dort wollen wir niedersinken Unter dem Palmenbaum, Und Liebe und Ruhe trinken, Und träumen seligen Traum.
    • Natuskaa
      (... najgorsze, to zrezygnować z marzeń)

      Przez Natuskaa · Opublikowano

      Ile wyrw pozostaje po korzeniach? Ile dziur, w które można nieustannie wpadać? Niby idąc na spacer, niby pokonując tylko kilkaset metrów, niby pamiętając, że tam i tam się nie zachodzi. Niby... a jednak. We własnej słabości, w niedorzecznym sentymencie można trwać i trwać... i trwać. Aż w końcu pojawi się świadomość, że przecież, z tamtych wyrwanych drzew, już się błyszczą w promieniach słońca lakierowane krzyże, mężnie opierające się wiatrom. I że każdego dnia, matowieją nieznacznie, a wsiąkając w krajobraz - zapominają... skąd pochodzą. Bo komu jest potrzebna wiedza o szerokości geograficznej z jakiej je zabrano, kto i po co miałby to... notować? Dla kogo? Te krzyże.   Oglądam własne dłonie. Mają brzydkie ślady po ciągnięciu za klamkę. Skóra zaczerwieniona, zadrapana, z metalowymi opiłkami, które trzeba będzie wyciągnąć. Jednakowoż to są dobre ślady, najlepsze jakie mam, bo to pamiątka po drzwiach wyjściowych z cmentarza. Kto nigdy nie zamykał takich drzwi po kimś lub po czymś, ten nie wie, że one są bardzo ciężkie i toporne, a ich zawiasy skrzypią niemiłosiernie jakimś wewnętrznym buntem, gęstym i strasznym, choć tak naprawdę zrezygnowanym, a nawet przedawnionym. Trzeba szarpać z całych sił, żeby je zamknąć, bo te burzą się sprzeciwem, jakimś niezrozumiałym i niedzisiejszym. Jedne drzwi, potem drugie... Główne, potem wszystkie boczne. Należy obejść cały teren i zamknąć je. Zrobić to w odpowiednim czasie i z odpowiednią prędkością. Noc jest bardzo krótka. Za horyzontem już mamrocze czerwień z fioletem. Naradzają się przed dniem, rozmazując się przy tym. Jeden kolor chce być ważniejszy od drugiego. Mieszają się więc ze wschodzącą jasnością, która chce je pogodzić. W końcu wyłania się odcień żółty i pomarańczowy. Naraz zahaczają o zieleń... liści, traw... bo zieleń nie znosi próżni, wyrównuje teren i zasiedla go po nowemu.
    • _M_arianna_W_
      Na szali

      Przez _M_arianna_W_ · Opublikowano

      @Leszczym   Coś za coś. Wszystko ma swoją cenę?  

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...