sprawa archeologa

[Echnaton]

mały drewniany

w centrum półmroku
przybrudzony zbratany z mchem
w kielichu ze sztucznego złota
widoczny mimo paru metrów
czarnoziemu

obok równie zasypany
- już nie człowiek!
przesuwa mimowolnie
grudki ciszy jedna
za drugiego
za niego za nią
za nich

W akcie wandalizmu - obok na cmentarzu -
ktoś zniszczył doszczętnie płyty nagrobków.
Proboszcz strasznie się wkurzył, gdy małolat
z pobliskiej wsi powiedział, że to wszystko -
nie ważne jest.
Po ciałach zostają tylko wygniłe pustostany.

[Serek Mascarpone]

Ojoj. Początek nawet, nawet, można by się czegoś fajnego spodziewać, ale potem to oj... Poprawiłabym, ale myśl ciekawa. Ja bym zakończyła jakimś pytaniem.
Zdrawiam :)

[Anna_M.]

Ciekawe, ruszające mój umysł przenośnie w dwóch pierwszych cząstkach, zwłaszcza "kielich ze sztucznego złota" i "paciorki ciszy". Tak cisza w jakiś tajemniczy sposób jest powiązana z paciorkami, choć nie wiem dlaczego, tak intuicyjnie czuję.

Później, ostatnia zwrotka w konwencji artykułu w prasie, trochę jak zderzenie mocy, magii i w pewnym sensie świadomości, którymi obdarzone, to co dokonane - przeszłości z bezmyślną, samobójczą współczesnością.

No i na koniec - "pustostan".

Podoba mi się, zatrzymał mnie, pozdrawiam.

[Echnaton]

dzięki za komentarze i rady, zmieniać nic nie będę ;]


pozdrawiam

[Echnaton]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

hehehehe :) z tą zmianą to był żart w sumie to na razie szkic jest wiec wiesz :D



pozdrawiam :)