Chmury czerwienią się

[Zielony listek]

Dlaczego chmury czerwienią się
jak jesienne, późne jabłka,
nasączone aromatem wiatru?

Zapewne oblewają się
wieczornym rumieńcem zniecierpliwienia,
gdy tysięczny przechodzień
z rozczarowaniem kręci uniesioną głową,
że to znów będzie padać – złośliwie
zsyłają im potem kryształowe ostrza gradu
lub sieką łydki witkami deszczu

Być może jednak czerwienią się,
gdy widzą palce gładzące policzek
lub przez zmrużone cirrusy dostrzegą
kochanków wtopionych w szczęśliwe
zielenią koniczyny

Malują się szkarłatem lub koralowo
uśmiechają do pierwszych gwiazd,
naciągniętych na nitkę horyzontu.

Mogą też tańczyć na rozżarzonych
węglach stratosfery, żegnając słońce,
gdy te tonie w podwórkowej kałuży,

a czasem też na powitanie,
a zresztą kto to wie, pewnie tylko mleczarze,
a oni już przecież nieliczni.

Cokolwiek nie twierdzą zazdrosne gile,
W końcu i tak chmurnie wzniosłe,
chmury unoszą się okryte purpurą, fioletem,
ku podniebnym Styksom.