Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

ostatnio budzę się rzadziej w środku
dni i nocy przerażona ugniataniem
owoców jej namiętności

mniej blednę kiedy znajduję
wasze sapania i nagie prośby
długie mokre momenty które
zostały ze mnie zerwane
jak stanik we francuskim zakątku
naszego domu

wtedy każdy moment był dobry

wierzę że moje stopy nadal
wskazują ci drogę do domknięcia
powiek pod strumieniem kadrów
i rozkoszy

mogłam dać ci o wiele więcej

Opublikowano

wybrał tą drugą:(

w drugim wersie zrezygnowałbym z "dni i "
zostałyby - nocy itd. Bo w środku dnia budzić się ..?

"długie mokre momenty" - trochę jakby banałem
ale całość ma swój wydźwięk:)
Pozdrówka

Opublikowano

Egzegeto; dzięki wielkie za komentarz! Ta wersja wymaga obróbek, więc nad dniami,
mokrymi momentami i całością pomyślę ;) Tym bardziej, że ma wydźwięk, a więc
wystarczy tylko tknąć w ten pomysł życie ;)) Wiel/uśmiechu!

mariannko; jestem 100% facetem :) ale będę się wcielał w kobiety, bo są cudowne ;p

Opublikowano

A ja już myślałem, że peel, to... poduszka (ona) Z tego poziomu obserwacyjnego wiersz wydał mi się bardzo ciekawy... lekko perwersyjny nawet ;) Aź do momentu:

"wierzę że moje stopy..."... i tu się pogubiłem. ;)
Tutaj, zdaje się, to już naprawdę Ona.
Bardzo fajny, ciekawy wiersz.
Pozdrawiam.

Opublikowano

No ciekawie i fajnie się zrobiło:))
Podoba się "wcielanie w kobiety" wiem, że nigdy
nikt tego do końca nie zrobi:) Facet to facet - ma innego coś od nas:))
Ale jako poezjowanie w różnych "postaciach" czemu nie?
Pozdrawiam serdecznie z plusami:))) EK

Opublikowano

rozumiem że Pancolek napisał kontynuację,
widzę, że w kierunku--> intymny się chylą
i bardzo dobrze, tylko nie pewna czy " wasze"
przy sapaniu jest potrzebne, bo zdaje się, że
kobieta, którą umieściłeś ma wielu adoratorów?
a przynajmniej tak wskazuje to słówko, może
tak było, słowo było :)
pozdrawiam

Opublikowano

Egzegeto; to jesteśmy orgowymi braćmi :) Tzn. do tej pory też byliśmy, ale teraz ta więź
została wzmocniona kobiecym kształtem ;))

Tomku; bardzo dziękuję! Lubię Cię czytać, więc tym mocniej się cieszę! ;) Pozdrawiam!

Mariannko; niezwykle prawdziwe zdanie; zgadzam się, że musi Cię samotność porządnie
kopnąć w dupę, żeby móc tworzyć. Zresztą to kwestia wrażliwości autora czy
poety. A w stopy mojej ukochanej wierzę... oj tak... ;)) Co do progów... hmmm...
czasami są za kobylaste, tak mi się zdaje. Chyba że wola walki wychodzi z 2 stron.
Wiel/uśmiechu! :)

Hayq'u; przede wszystkim, bardzo dziękuję! A co do stóp kobiecych... nie
mogłem się oprzeć ;) Więcej nie napiszę, bo to portal poetycki... hehehe...
A z tą poduszką to znakomity pomysł! Szkoda,że nie mój :)

Pani Ewo; zgadzam się z Panią w 100%. Nawet 'moje kobiety/a'-peelki trochę popadają
w stereotypowe zachowania, ale głęboko wierzę, że jeśli facet ma mózg na swoim
miejscu, potrafi zrozumieć każdą piękną istotkę :) Ja próbuję i będę próbował, bo
pasjonująca to sprawa :) BARDZO DZIĘKUJĘ ZA PLUSKI !!! Wielgachnego
uśmiechu życzy Pancolek! ;)

Pani Stasiu; dziękuję! rozwijam się, rozwijam :))) Obym tylko męskości nie zaczął gubić.
Zapiszę się na siłownię, żeby nie zapomnieć, że powinienem skupić się na
rzeczywistej formie mojego ja :p Pozdrawiam nie aż tak gorąco, bo coś dzisiaj
pogoda niezła ;)

Bajeczko; dziękuję za ocenę i zaglądnięcie! I zgadzam się, że warto się wysilić dla szerszego
zamysłu albo urzekających klimatów, nastrojowych chwil - zaleciało banałem, ale
ja go w codziennym życiu pragnę jak niczego! :p Wiel/uśmiechu!

Judytko; jakoś temat zdrady stereotypowo kojarzy mi się głównie z akcją w sferze
intymnej :) Pee'lka w sumie w moim widzimisię miała mówić o 2 osobach, ale
Twoja interpretacja też mnie pociąga, chociaż ja z tych co wolą jedną jedyną i bycie
jednym jednym-taki ułomny idealizm ;) Dziękuję, że zajrzałaś! Zawsze Pancolek
z radością gości Judytkę! :)

Opublikowano

w takim razie zdrada zdradą- ułomnością mą?
pomieszaje poplątaje Pancolek tak zakręcił
damą, mówiła- ona, a interpretacja się
wytworzyła, no cóż.
ps. a dziękujęęęęęęęęęęęęęęęęęęęę!
zapraszam ;)

Opublikowano

Mariannko; pewnie, że można się bez niej obejść i życzę wszystkim z całego serca, żeby
szczęśliwie zawsze potrafili zrobić unik we właściwym momencie, kiedy atakuje.
Zakładam, że masz rodzinę i jesteś dorosłą kobietą, więc swoje chwile izolacji
i bezsensu masz za sobą :) A osamotnienie... ech... Szkoda, że rzadko trafia
się idealne małżeństwo (para) potrafiąca we dwójkę nie dać mu dojść do głosu.
Liczę na fart ;) energicznie Pancolek lubi gadać!

Judytko; chciałbym umieć zakręcać damami/damą ;) Zawsze o tym marzyłem, tyle że
nie w weirszu (tj. o tym też marzyłem, ale jednak rzeczywistości dumanie nie
zastąpi ;). Zawsze Cię odwiedzam, gdy mam chwilkę. Mam trochę zaległości z tego,
co widzę w W i P, ale niedługo przysiądę i do wielu osób zajrzę (do Judytki na 1
miejscu ;)). Wiel/uśmiechu!

pancolek

Opublikowano

marianno; Pancolek lubi rozprawiać o smutku i niespełnieniu. Czemu? Cholera go wie ;)

Marlettko; idealnie dobrany cytat. Strasznie smęci życie czasami i Pancolek przy okazji :)
a za tą radość dzięęękuję. Przyda się. Naprawdę się przyda. Pozdrawiam :)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Marek.zak1  Kurczę, to pierwszy raz słyszę, czytam takie powiedzenie.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        No fakt, błądek się wkradł. Dziękuję za zwrócenie mi na to uwagi.
    • Urąga swym sąsiadom stary Dzban miedziany: Ty, Rondlu, masz od roku rączkę ułamaną, Ty zaś, mój towarzyszu, polewany Garnku, Więcej plam masz sobie niż kram na jarmarku Miewa rys rozmaitych i plamek i dziurek. I ty, Miso, nie błyszczysz już niby marmurem, Lecz na obłym swym ciele kurzu trzymasz warstwę. A nawet ulubieniec niektórych Naparstek Coraz bardziej sczerniały latami się robi, A podarta Serweta stołu już nie zdobi. Posmutniały naczynia, zmarkotniały sprzęty, Wtem odezwał się Tłuczek, cóż, dyskutant wzięty. I stwierdził: Niech nam Dzbanek wyrzutów nie czyni, Nikt z nas tu nie jest winny, tylko – Gospodyni…
    • Jestem obcy. Obcym ciałem w obcej rasie. Podróżnikiem w czasie, który jak duch pojawia się w przypadkowych miejscach w czasie zimowych nocy. Pojawiam się przy tych, którzy zdecydowali. Są pewni i zdeterminowani. Dla tych, którym kości losu zawsze wyrzucają, jedynie dwa zera. Pojawiam się w rogach pokojów. Ciemnych, zaniedbanych i zapuszczonych. Tonących w latach, nieleczonych depresji. Czasami podam, wypolerowaną broń, innym razem wyrównam przygotowany sznur. Czasami, proszą mnie bym napisał list w ich imieniu, dla przyjaciół i rodzin. Najczęściej mam lub ojców.  Zanim wezmą tabletki i popiją krystalicznie zimną wodą.  Proszę ich tylko o podpis. Patrzę jak długopisy wypadają im z drżących rąk a łzy zraszają kartki. Wiem, że chociaż tyle mogłem zrobić. Być przy nich do końca. Bywa, że nazywają mnie aniołem stróżem. Dziwna to funkcja dla anioła śmierci. Nie ma tutaj miejsca na litość. Słabość. Sumienie. Na niespodzianki i uczucia. Nic co ziemskie nie może  trwać w tych sercach. Dalej wolne duszę. Idźcie za światłem gwiazd. Wyleje Was na cmentarne aleje poświata pełni. I będziecie mogli ucztować i bawić się aż do brzasku. Tylko życie ogranicza. Śmierć jest wyzwoleniem.     Nie bójcie się wilka, który chyłkiem sunie za wiktoriańskimi nagrobkami i grobowcami. On wie jaki dziś dzień. Najkrótsza noc w roku. Ghoule wyją cichutko, bawiąc się skrzypiącymi krzyżami  i drzwiczkami grobowców. Piękna, dostojna, wysoka postać w gotyckiej sukni jedwabnej o barwie kruczej, brodzi w chłodnej mgle do kostek po funeralnej trawie. Czasami poprawi kapelusz z koronką, która zakrywa jej szczelnie twarz. Innym razem pozbawi się niewygodnych pantofli i jak rusałka boso, bieży pomiędzy  świec ognikami. Zdarza się i tak, że pozdrowi przedziwnym ukłonem wilka, który wyskoczy przed jej oblicze nagle zza grobu. Ma w zębach róże, której nikomu nie odda. Niesie ją na jedną, zapomnianą wydawać by się mogło mogiłę. Tam czeka zawsze tej nocy co rok,  milczący jegomość. Szlachetnie widać urodzony i ubrany zgodnie  z najnowszą modą. Jego postać zawsze jest w półcieniu ukryta więc godności jego odgadnąć nie sposób. Odziany jest w schludny frak i woskowane spodnie. Ma skrojony melonik i laskę ze srebrną główką wilka. Wilk tylko jemu odda kwiat.  A przybysz ułoży go u wezgłowia grobu. Nie modli się ani nie kontempluje. Odchodzi wraz z wilczym towarzyszem w gęstniejącą mgłę. Ku bramie cmentarnej. Czasami jeśli ich drogi są sobie skrzyżne, pozdrowi gotycką piękność w sukni. On znika wraz z wilkiem za bramą. Ona najpewniej szuka schronienia  w swoim grobowcu. Róża na grobie, szybko zamienia się w kałuże ciemnej krwi. A może wina. Dziwny przybysz zawsze gdy się tylko zjawia to wychyla jeden kieliszek. Za spotkanie. Za dawne czasy. Za pamięć. Od przeszło stu lat. Rokrocznie. Kogo to grób spytacie? Poety, odpowiem. Samotnika i samobójcy. A w grobowcu nieopodal, szykujące się już do snu, po przechadzce.  Widmo jego miłości. Jego pragnienia. Jego szaleństwa. Jego wyśnionej kochanki.    
    • 2 uwagi: -powiedzenie: "gdie rabotajesz, nie jebiosz" sprawdza się wszędzie,   -karzesz - od karać, ale każesz od kazać. 
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Michale, rozpieszczasz mnie, choć dziś przyznaję, potrzebuję rozpieszczenia. Te nocki mnie wykańczają, ale kawa, ciastko i dobre słowo dają siłę na przeżycie... tej ostatniej w tym tygodniu. Pięknie Ci dziękuję, postaram się utrzymać... wróć... nadal pracować nad poziomem :)   Pozdrawiam :))
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...