Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

"oddaje ci to, co we mnie zainwestowałeś" S.Dali


popatrz mamo jak mnie walą
popatrz tato, co ty na to

ty tato lubiłeś takie filmy
pamiętam z czasów, gdy mieszkaliśmy z mamą
teraz na ekranie, wśród spoconych wzwodów
widzisz twarz swojej córki

mamo, pamiętasz laurki dla taty?
opowiadałaś że go cieszą
znalazłam je w szpargałach na dnie szafy

a twoje łzy w sądzie nad krzywdą twoją
i moją, którą usilnie mi wmawiałaś?
wieczorne imprezy z panami
do których kazałaś mówić tato
a oni, gdy już zasypiałaś
dotykali
moich małych piersi i wstydu

tato, świeciły chwile z Tobą
tak krotko jak flashback
lub lampa błyskowa
twoje objęcia były czyste lecz rzadkie
objęcia innych mężczyzn dawały iluzje
która znikała w ich sile
aż siła stała się objęciem
tarcie czułością
pot zrozumieniem

tak, marketing skończyłam
na dupie
teraz jestem zimna
mam tylko ciało
które technicznie umiejętnie sprzedaje

PS. nie liczcie na wnuki i pomoc na starość

Opublikowano

dziękuje za komentarze. w sumie mam ochote cos napisac o tym wierszu, ale...zbytnio mnie dotyczy. fakt, że jest on do bólu przerysowany może wynikac z obaw o przyszlosc, a przez ten baczniejszej obserwacji teraźniejszości i analizy spostrzeżeń z przeszłości...
dzie w uszko , nie jest to gra na łatwym chwycie a wiersz "osobisty" o tych, które coś kiedyś straciły, a przede wszystkim o jednej osóbce, ktorej odczuć straty nie moge pozwolić

ot i aniu - cv gotowe, czekam na konkurs na Prowokatora Miejskiego, czyli ciepłą posadke;)
zamiarem było uwypuklić pustynie emocjonalną w wyniku straty.

S.Dali (jakby ktoś nie wiedział) odesłał ojcu w chusteczke ze swoją spermą i z cytowanym dopiskiem.

dzieki pozdrapywam

Opublikowano

karmenko, moim zdaniem nie ma złych czy dobrych uczuc, one po prostu są bardziej lub mniej przez nas lubiane, nawet furia i wsiekłośc mogą być przyjemne, osobiście nie lubie uczucia smutku i poczucia beznadzieji...

dziew uszko, zajady od slinotoku wywołanego zachwytem nad tworzonym dziełem - to musiało przeszkadzac;)

  • 6 miesięcy temu...
Opublikowano

"tato, świeciły chwile z Tobą
tak krotko jak flashback
lub lampa błyskowa
twoje objęcia były czyste lecz rzadkie
objęcia innych mężczyzn dawały iluzje
która znikała w ich sile
aż siła stała się objęciem
tarcie czułością
pot zrozumieniem"

ten fragment najbardziej zapada w pamięci. To jest cała prawda. Dotyka..niestety.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Alicja_Wysocka↔Dzięki za filmik. Znam:) Deszcz ma w sobie coś magicznego. Jakby w każdej kropli, było zatrzymane marzenie i w zależności gdzie spadnie, będzie lub nie będzie, spełnione–Pozdrawiam
    • @Marek.zak1 To dla mnie jest zaskoczenie, niezwykle miłe, że jesteś pisarzem. Zajrzałam do recenzji na Historia.org i na Twoją stronę . Książka wydała mi się ciekawa, odważna i warta przeczytania, tym bardziej, że ma kontynuację. Wprawdzie historia współczesna nie jest moją pasją (wolę starożytność - mniej kontrowersyjna, chociaż można się przejeść na uczcie u Platona. :)), ale jest pasją mojego taty (zawodowego historyka), więc otrzymuję w prezencie sporo książek. Największe wrażenie zrobiła na mnie książka "Wakacje w III Rzeszy" Julii Boyd. Bardzo dziękuję za komentarz, jest dla mnie bardzo ważny. Pozdrawiam.
    • Chyba tekst powtórkowy?     Puszyste krople deszczu, bębnią o płaską twarz leśnego pnia. Wiele z nich znajduje ukojenie w okrągłych słojach, o drzewnych ścianach, pomalowanych ongiś nieustającym wzrastaniem.   Słońce z ciepłym rozleniwieniem, delikatnie toruje drogę, pomarańczowo złotym promieniom, muskając białe pierzaste baranki, karmiąc nimi potrzebne światło. Są trochę uparte i ani myślą robić miejsce na blado błękitnej łące, ozdobionej brzaskiem, a gdzieś hen daleko, przestrzenią i gwiazdami.     Pomału przestaje padać. Burza dawno minęła. Może przestraszyła się własnych błyskawic. Tylko gdzieniegdzie, słychać jeszcze cichnącą muzykę dotykanych liści. Skrawki wilgoci, iskrzą odrobinkami światła, na pięciolinii srebrzystej pajęczyny. Drga niczym struna harfy, dotykana śpiewem ptaków i wspomnieniami drzew, które odeszły, chociaż przecież odejść nie mogły.     Przemoczony wiatr, zwiewnym powiewem, strąca resztki snu z zaspanych owadów oraz z innych leśnych stworzeń. Całun utkany z ozonu, przenika ożywczym zapachem, dosłownie wszystko wokół. Miesza w strumieniu. W żabowych kumkaniach, futerkach wiewiórek i piórkach ptaków.    Zewsząd dobiega szum przytulania konarów, do innych sąsiadujących. Wiatr w tym usilnie dopomaga. Nie za mocno. Tak w sam raz. Żeby jeszcze mogły pobyć razem. Nacieszyć się wspólnym wzrastaniem ku niebu, pomalowanym wschodzącym słońcem świtu. Wchłonąć obraz i mieć nadzieję, że zostanie w nich na zawsze.   Nad lasem lecą łabędzie. W oddali słychać śpiew pił łańcuchowych.      
    • Pewnego dnia, na pewnej drodze, Spaceruję, rozmyślam, błądzę. Pewien kolega mnie pyta: Jako poeta, jakbyś napisał: "Nie chce mi się"? Odpowiadam nagle, z kopyta, Że bym się bardzo rozpisał: "Nie chce mi się". Jakby ktoś jeszcze kiedyś pytał.
    • Rada ma. Woni Wanda łąki nutą... Ma szlaban na bal z samą tuniką. Ładna. Wino wam? A... dar.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...