Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Sestyna jesienna, grypowo-ortograficzna /wierszyk dla dzieci/ ;)

Joanna_Soroka
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Joanna_Soroka

Joanna_Soroka

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Wyczekany przyszedł wrzesień,
za nim drepcze pani jesień,
mgły pierzyną świat otula.
Pomaluje drzewa w lesie,
katar, kaszel nam przyniesie.
Pszczoły miód zrobiły w ulach.

Miodu pełne plastry w ulach,
świat do snu zaprasza. Wrzesień,
chłód i deszcze nam przyniesie.
No i grypę, jak to jesień.
Krzysia plany ciągle w lesie,
koc w fotelu go otula.

Miód podgrzeje mu matula.
Pszczoła jak aptekarz z ula,
czasem dzika, gdy barć w lesie.
Zbiera się go, bo gdy wrzesień
znów rozpocznie nową jesień,
chłód i słotę nam przyniesie.

Zwiędłe liście wiatr naniesie,
po ogrodzie wściekle hula,
co się dziwić, toż to jesień.
Dzieci w szkole pani Ula
uczy jak się pisze wrzesień
i co można znaleźć w lesie.

Na wycieczce dzieci w lesie
spacerują. Echo niesie
śmiechy, bo Krzyś słowo wrzesień
źle napisał, uszy stula,
ale dobra pani Ula
go pociesza. Toż to jesień.

A Krzyś pierwszą przecież jesień
spędzi w szkole, a nie w lesie.
Pracowicie, jak w tych ulach,
wiedzę zgłębia i przyniesie
to efekty. Niech roztula
kwiat mądrości szkolny wrzesień.

Wrzesień. Wiedzę pani jesień
niech otula, jak barć w lesie,
i przyniesie, jak miód z ula.

Joanna_Soroka

Joanna_Soroka

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Morfeuss
Powtórzenia są zasadą sestyny :)

Bogdan Zdanowicz: "Tak, jest, ale nieładnie to pachnie ;D"

Jeśli dosłownie - to wcale , bo ten katar. Nic nie pachnie i smaku się też nie czuje. Wiem coś o tym, bo katar ostatnio to mój problem :))))

W którym miejscu te przerzutnie rażą?
Chociaż nie wiem czy zdołam coś poprawić, bo w sestynie ostatnie słowo w wersie musi być takie a nie inne.

Joanna_Soroka

Joanna_Soroka

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Temat taki (niech będzie, że dydaktyczny) i dlatego zamieściłam wiersz na początku roku szkolnego :)
To wiersz dla dzieci (chyba) :)

A rytm jest ten sam pomimo przerzutni.
"źlE napIsał, tEraz stUla
Uszy, chOciaż pAni Ula"

Co złego w przerzutni. W wielu wierszach są i problem aby sensu przez taką przerzutnię nie stracić

Bogdan Zdanowicz

Bogdan Zdanowicz

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Początek roku szkolnego nie ma nic do tego, bo dydaktyka może jednak być bez "smrodku" ;)
Przerzutnia wymusza czytanie łączne - dlatego mówię o rytmie (może źle to określam?).
W żadnym ze środków poetyckich nie ma niczego złego, tym bardziej w przerzutniach. Ważne jest sensowne ich użycie, powinno być uzasadnione jakąś funkcją. Jeśli pod koniec stosuje Pani kilka razy przerzutnie, to dlaczego? (skoro na początku wiersza ich nie ma). Nie chciałbym sądzić, że to tylko "tak wyszło" (z powodów ograniczeń narzucanych przez wybraną formę).
Nie krytykuję wiersza - tylko proszę o wyjaśnienie.
Joanna_Soroka

Joanna_Soroka

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Oczywiście, że tak wyszło z powodu formy. W dodatku te przerzutnie mnie się wydają zabawne.
W wierszach wolnych nie ma ograniczeń, a mimo to niektórzy stosują przerzutnie lub inwersje, chociaż mogliby się bez nich obyć.
W sestynie jest tyle ograniczeń, że w większości, jakie czytałam, nie ma w ogóle rytmu, ani rymów.
Przy przerzutniach zawsze część sensu zdania trafia do następnego wersu i nie wiem czy wiersz byłby lepszy gdyby były tu przerzutnie w każdej zwrotce.
W wielu wierszach (nie koniecznie sestynie) takie przerzutnie są i też nie powtarzają się jakoś regularnie. W końcu to nie one są ograniczeniem w wierszach rymowanych, a rymy właśnie. Problem aby tego ograniczenia nie było widać i żeby coś nie wyszło bez sensu.
Natomiast wersy tutaj trzymają rytm i to nie powinno przeszkadzać przy czytaniu.
Smrodek dydaktyczny :)) hmmm, też nie bardzo wiem co to.
W wierszu uczeń, który miał przerwę w nauce z powodu choroby i kataru, robi błędy i musi nadrobić szkolne braki :)
Chyba, że się Panu nie podoba mój ul jak szkoła, albo miód jak wiedza. :))
Wiersz jest trochę zabawą z formą, a trochę był pisany z powodu rozpoczęcia roku szkolnego i w dodatku z przymrużeniem oka. I to tyle w ramach wyjaśnień. A jutro do szkoły. Koniec wakacji. :)))

Joanna_Soroka

Joanna_Soroka

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Bogdan Zdanowicz
Jakby się Pan tak dobrze przyjrzał, to przerzutni jest więcej niż ta jedna, którą podał Pan jako przykład.
Ale się robi :))) Nasz czytelnik, nasz pan :))
Teraz jest więcej :))

Wyczekany przyszedł wrzesień.
Drepcząc wolno, pani jesień
mgły pierzyną świat otula.
Pomaluje drzewa w lesie,
katar, kaszel nam przyniesie.
Pszczoły miód zrobiły w ulach.

Miodu pełne plastry w ulach,
a tu chłód na świecie, wrzesień
do snu prosi, deszcze niesie,
no i grypę, jak to jesień.
Krzysia plany ciągle w lesie,
koc w fotelu go otula.

Miód podgrzeje mu matula.
Pszczoła jak aptekarz z ula,
czasem dzika, gdy barć w lesie.
Zbiera się go, bo gdy wrzesień
znów rozpocznie nową jesień,
chłód i słotę nam przyniesie.

Zwiędłe liście wiatr naniesie,
co się dziwić, wściekle hula
po ogrodzie, ech ta jesień.
Dzieci w szkole pani Ula
uczy jak się pisze wrzesień
i co można znaleźć w lesie.

Na wycieczce dzieci w lesie
spacerują. Echo niesie
śmiechy, bo Krzyś słowo wrzesień
źle napisał, uszy stula,
ale dobra pani Ula.
go pociesza. Toż to jesień.

A Krzyś pierwszą przecież jesień
spędzi w szkole, a nie w lesie.
Pracowicie, jak w tych ulach,
wiedzę zgłębia i przyniesie
to efekty. Niech roztula
kwiat mądrości szkolny wrzesień.

Wrzesień. Wiedzę pani jesień
niech otula, jak barć w lesie,
i przyniesie, jak miód z ula.



Boskie Kalosze
Na wiersze zawsze jest czas.
Pozdrawiam :)

amehob

amehob

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Wiersz mi się bardzo podoba. Bardzo trudna forma. Musiała się Pani sporo napracować. Sestyny nie powstają na pniu. Ładnie poprowadzone słowa kluczowe Eee tam, co ja gadam (piszę) – idealnie. No i dobrze wkomponowane envoi. Jak widać, formy sprzed blisko (?) 7 wieków, nadal mają się dobrze. Gratuluję serdecznie.
Pana Zdanowicza troszkę muszę jednak poprzeć:



Sylabicznie jest poprawny, jak najbardziej, ale kłócą się troszkę stópki. Gdyby każdy wers zamykał się intonacyjnym wyodrębnieniem (bez przerzutni), to w ośmiosylabowym wersie nikt by nie doszukiwał się metrycznej średniówki, ale stosując przerzutnię w tego typu formach, dobrze jest zadbać o średniówkę, lub o zgodność stóp akcentowych. Wyrazy jednosylabowe nie posiadają wyraźnego akcentu, są częścią stopy (zestroju).
Tak więc np.
źlE napIsał – nie tworzy akcentu na źle, tylko do spółki z napisał jest peonem III źle-na-pi-sał
natomiast:
Uszy, chOciaż – stanowią samodzielne stopy akcentowe zwane trochejami U-szy, cho-ciaż.

stąd zachwiania rytmiczne są odczuwalne.
Ale i tak chwalę, i tak podziwiam. Teoria teorią, a napisać, to coś zupełnie innego. To sztuka.

Pozdrawiam miło.
Joanna_Soroka

Joanna_Soroka

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Amehobie
Panu Zdanowiczowi raczej chodziło o przerzutnie w tym wersie i podział składniowo-wersowy, a w dodatku na końcu pisze jeszcze, że wolałby więcej przerzutni aby rozluźnić rytm :)
Rozluźnić nie usystematyzować :)

Wszystko prawda, to co Pan napisał o zestrojach i akcentach, ale czy każdy wiersz musi być aż tak dokładnie podzielony? Tu równie dobrze wersy można czytać z podziałem na cztery, jak i na trzy stopy: źlE napIsał, tEraz stUla lub źle napIsał, tEraz stUla. Podobnie jest w innych wersach.
A w ogóle to kto by się zastanawiał przy pisaniu wiersza nad stopami, akcentami i innymi fidrygałkami wymyślonymi przez teoretyków. Już prędzej nad sensem tego o czym się chce pisać.
A już nad średniówką w ośmiozgłoskowcu, to już w ogóle. Pisze się na słuch i już.
Żartuję oczywiście :)))

Pięknie dziękuję i pozdrawiam obu Panów jesiennie :)

amehob

amehob

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Ja w sumie powiedziałem, że mi się podoba (wiersz), i że wrzucając trochę teorii, nie oczekuję zmian, jest dobrze, po co zmieniać. Fanaberie były są i będą, zawsze.
A jesienne pozdrowienia przyjęte i odpozdrowione - bez żartów :))

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Simon Tracy
      Boże szelmów... pobłogosław króla cz.4

      Przez Simon Tracy · Opublikowano

      Dotąd unikałem skutecznie spotkania z tą chwilą, która właśnie miała dotknąć mój żywot w całej swej okrutnej pełni. Unikałem stryczka i wyroku śmierci po trzykroć. Dwa razy zamieniono mi go na banicję a raz mój kochany kompan złodziejskich eskapad i mistrz manipulacyjnych gierek i oszust pierwszej wody - Wacek z Brugii. Ze skarlałą dostojnością swej aparycji i wdzięku, na który jak zapewniał mnie w trakcie wielu niekończących się wręcz nocnych pogaduszek w upadłych karczmach i zajazdach, połakomiła się nawet sama królowa Maria Luksemburska. Uwolnił mnie tylko sobie znanym sposobem, choć podejrzewam, że nie obyło się bez użycia zatrutego wina dla straży a dla bardziej opornych, pozostawał sztylet wbity w samo serce.   Więc ja Orlon de Villargent - szelma, łotr, złodziej, alfons i morderca. Ach i oczywiście niezwykle dostojny, czarujący i przystojny poeta, upadłych ideałów. Piewca tych którzy głosu nie dostąpią i którym godność człowiecza jest odbierana, idę w twe objęcia, o droga śmierci! Przed obliczem drewnianej kochanki już się nie trwożąc i nie lamentując na francowaty los fortuny dziecięcia ulicy. Taki mój los i uroda widać bym oddał swe gardło pod konopną linę, czekającej w ciszy placu, dostojnej szubienicy.   Więc szedłem ku niej. Lecz nie w słodkiej samotności i ciszy pokutnych, spóźnionych interwencją sumienia myśli. Na placu St Genevieuve było gwarno, duszno i śmierdząco od wyziewów rzeki Loivre, wszechobecnego łajna i truchła, zdechłych zwierząt i oczywiście cegiełkę od siebie dokładały tłumy mieszkańców. Odarci lub opatuleni, Bezzębni lub o zębach tak czarnych jak węgle w kominkach, młodzi a już zepsuci, brudem i chorobą jątrzącą ich oblicza lub starzy i gnijący od grzechu swych pozbawionych sensu żywotów. Wszyscy oni jak dzikie bestie a nie ludzie. Opętani żądzą mordu i w transie pobudzonych swych członków i oczu. Fale ich postaci jak morze wzburzone zimowym sztormem. Burzyło się groźnym rykiem, nawoływaniem i obelgami. Sędziowie trybunału, spełnili aż nazbyt dobrze swą powinność i zadbali o to by śmierć moja była przednią rozrywką dla wszystkich, którzy jej pragną z całej dobroci swych plebejskich serc jak i dla tych którym będzie ona przestrogą by powrócili na ścieżkę światłości i społecznego ładu i porzucili swe uczynki i frantowskie profesje. A jeśli tego nie uczynią i nie opamiętają się w porę. Wtedy to Bóg pod postacią sędziów, znajdzie im dogodne miejsca na miejskich szubienicach a ogień piekielny poczęty z ich grzechów będzie palił ich duszę aż po dzień sądu ostatecznego. Szedłem bardzo powoli, kajdany spięte na krótkich łańcuchach u stóp i rąk krępowały mnie skutecznie.   Bosy i w rozciągniętej koszulinie, która bardziej przypominała brudną ścierę od butelek, która zaprzyjaźniona z moją kompanią Brunhilda, zwykła ganiać po sali i rozdawać nią razy przy okazji dodając kopniaki co bardziej pijanym i przysypiającym u stolików klientom. Szedłem w asyście straży. Dwóch niezbyt rosłych gołowąsów, których złamałbym jak liche deseczki, urosło dziś do rangi oficerów i konwojentów skazańca. Zdawać się mogło, że byli bardziej przerażeni reakcjami tłumu wokół niż ja sam. A mieli jedno i do tego jasne zadanie. Doprowadzić mnie na szafot w jednym, względnie nienaruszonym kawałku.     A później to niech się dzieje wola nieba. Po odczytaniu wyroku, równie dobrze można by wrzucić mnie w tłum a on zająłby się ochoczo jego egzekucją a zarazem mojej osoby. Młodzieńcy robili co w ich mocy bym w miarę bezpiecznie przebył mą ostatnią ziemską podróż. Odpychali nawałę tłumu halabardami, rękoma odzianymi w lekkie rękawy zbroi a jeśli to nie skutkowało to nadziakami serwowali ukłucia gdzie tylko trafił dziób broni. Ludzie cofali się wtedy jak przed Mojżeszem, pomstując na matki, babki i ojców strażników, trzymając się za świeże rany na dłoniach, twarzy czy brzuchu.     Kilka razy i wśród tłumu, błysnęło ostrze noża jakiegoś samozwańczego bohatera lub bohaterki, którzy chcieli przeprowadzić egzekucję bez tego zbędnego i bądź co bądź żałosnego theatrum.     Tych wyciągano z tłumu i bito pałkami po żywotach i głowie tak długo aż wypuszczali broń chcąc chronić swe nędzne oblicza przed solidną siłą twardego drewna. Darli się wniebogłosy a krew tryskała na boki, powodując jedynie jeszcze większy napływ wściekłej gawiedzi. Szczęśliwcy gdy tracili przytomność byli na powrót wrzucani w tłum a ten chwytał ich niewładne ciała z pieśnią zemsty na ustach. Ci którzy jakoś wytrzymali, turlali się w rynsztoku bruku, podtrzymując sącząca się z ran krew lub patrząc martwo na obite, połamane kikuty rąk i dłoni.   Wreszcie będąc już w połowie drogi do szafotu, bezwiednie podniosłem głowę i wzrok który dotąd tępo wbijałem w swe stopy. Spojrzałem na tłum i szybko wyłapałem w nim znajome, przyjazne mi oblicza.     Były to trzy moje dziewczęta, które walczyły z przewagą tłumu by móc przedostać się jak najbliżej mnie. Roniły szczere łzy i zanosiły się piskami i żałosnym szlochem umartwionych duszyczek na widok swego chlebodawcy w kajdanach przeklętej sprawiedliwości. Wykorzystując sytuację, że akurat moi strażnicy obijali jakiś dwóch parszywców po drugiej stronie ulicy, doskoczyłem do moich owieczek.   Przyszły pożegnać mnie moje najwierniejsze z wiernych.   Były to Mignonne Pluie - drobna brunetka o najcudowniejszych zielonych oczętach we Francji, najmłodsza z całej trójki, pracującą dla mnie od czterech lat. Nie bała się nigdy wykonywania usług swej najstarszej na świecie profesji ani dla agresywnych, podpitych szelmów ani tym bardziej świątobliwych acz obleśnych, podstarzałych dziadyg w habitach. Jej dziecięca prawie twarz zawsze łagodziła obyczaje w moim domu uciech a rozpalała uczucia do jej bardzo ponętnych kształtów i sprawnego nie tylko w sprośnym słownictwie języka. Chwile upojne w jej towarzystwie zawsze zostawiały po sobie solidny utarg a i ona często dostawała ode mnie dodatkowe pieniądze na suknie czy kosmetyki by zrobić się na prawdziwe bóstwo i ściągać jeszcze możniejszą klientele pod opiekę swych ust i piersi.   Druga z dziewcząt Alipsa Ronce - blondynka, lekko przy kości o spojrzeniu tak dalece lubieżnym i zepsutym, że choćby ja porządnie oporządzić i sprawić jej najbogatsze ubiory i podać ją za księżniczkę to każdy o wprawnym oku wiedziałby wprzód że ma przed sobą nie potulną i dziewiczą w swej krasności księżniczkę a murwę wszeteczną i upadłą. Alipsa nosiła nie bez powodu swój przydomek. Specjalizowała się w zabawach dla wybranych gości, którzy płacili ku czasami mojemu największemu zdziwieniu całkiem niemało by móc pobyć z nią choć te jedną niezapomnianą noc. Co działo się za zamkniętymi drzwiami jej sutereny znałem tylko z opowieści. Podobno klienci lubili gdy wiązała ich ciała, znęcała się ochoczo i wyuzdanie nawet nad najbardziej delikatnymi częściami męskiego ciała, raniła ich i spijała krew prosto z ciał, stąpała nago po ich rozciągniętych ciałach i twarzy. Podduszała, znęcając się nad ich miękkimi kusiami, wyśmiewając i żartując z ich impotenckiej niemocy. Słuchając tych opowieści, zawsze bałem się że za takie zabawy gdyby się kto o nich szerzej dowiedział. Ja jako jej alfons wyląduje w wieży albo lochu na długie miesiące i jeszcze będę musiał sowicie i pokutnie wynagrodzić księży lub braciszków z miejscowych zakonów, klnąc się że po raz wtóry tak zepsutej wiedźmy pod dach nie przyjmę. A Alipsa pewnie zastąpiłaby mnie pewnego dnia na stryczku ku uciesze gminu I Boga.   No i wreszcie trzecia niepokalana niewiasta domu uciech Orlona de Villargent.   Tibelle Noirette - jedna z moich faworytek. Już w dość zaawansowanym wieku, dwudziestu ośmiu lat jak na wykonywany zawód ulicznicy. Czarnulkę przygarnąłem od jednego z urzędników miejskich, który popadł u mnie w kościane i karciane długi. Jego jedyna córeczka zamiast do stanu zakonnego trafiła do renomowanego burdelu. I nad wyraz podobał jej się taki nieoczekiwany obrót spraw. Była dziewczyną na zamówienie pod adres klienta. Zawsze ja osobiście lub ktoś z moich ludzi zawoziliśmy ją na miejsce i czekaliśmy w jakimś ciemnym ustroniu by nie tylko jej cudne, kobiece wdzięki zaczęły działać na naszą korzyść ale również jej niezrównany intelekt połączony z sadystycznym upodobaniem do ściągania długów i wyrównywania rachunków. Niejeden nasz klient poczuł jej gniew na sobie. Wielu straciło cały dorobek życia swojego i całej rodziny a kilku także życie.
    • tie-break
      Moja plaża

      Przez tie-break · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Bzdury opowiadacie, Kolego ;)     No i tu jest pies pogrzebany. Ty masz żyć działaniem. To wtedy zobaczysz, jak wiele zależy od Ciebie. I choć wydaje  się często, że porażki są oznaką jakiegoś fatum - to właśnie one dają nam siłę, bo się na nich uczymy.     Bo? Przecież to zależy od Ciebie.
    • viola arvensis
      bez

      Przez viola arvensis · Opublikowano

      @FaLcorN tylko sie zakochaj, a potem to juz z górki albo pod , to zależy...  Naprawdę ładna liryka - czułe dotyka

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Tectosmith
      Raz jeszcze

      Przez Tectosmith · Opublikowano

      @tie-breakDziękuję Ci bardzo. Zdjęcie to kawałek mojego okna po prostu.  Wiersz Ci się nie spodobał. Jeśli tak jest nie pogniewam się.  Pozdrawiam serdecznie. 
    • viola arvensis
      urodziny

      Przez viola arvensis · Opublikowano

      @Alicja_Wysocka no właśnie, i czuję jakiś niedosyt i czekam na c.d

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...