Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Czas zamierzchły
z głową rozciętą na krzyż
krzyk
gwiazdy huśtać niemrawo
i poczuć kiedy chwila umiera
niepokaźna mała zamknięta chwila


Czas z rozpołowionymi nogami
nacieranie łopianem
w takt śpiewów
psalmy wieszcze
psalmy pierwszeństwa
znak
skręcać w lewo
i zagarnąć ostatnią chmarę cienia
nadmuchaną w balonik


Czas we wnętrznościach
ruch robaczkowy do połowy jelit
do połowy zgrzytliwego kamienia
wyludnionego tartaku
patroszenie wypychanie trociną
punkt
ślepy jak koślawa kula
i zapomnieć o niepamiętaniu


Czas w ramionach ruchliwych
pantomima uczuć
wybuch
niczym strzał w palcach
gest wypraszający
napełnianie żył olejem
i muślinem
muślinem dookoła dłoni
pst
kamienne krzyże
w wyżłobionych wodą liniach
astronomiczna pracowitość
ciał niebieskich czujnych
zgubić
i odnaleźć los w liściach
martwych liściach


Czas wystraszony
umykający jak płochliwe maleństwo
chwila zadumy nad muzyką
może to jeszcze rzeźby powietrzne
przebierają w żarnach plewy
małe tajfuny
niezaprzeczalne
niewidzialne
skąpe


Czas jak stalaktyt
kapiąca teraźniejszość
zmniejsza
odrzuca kawałki wapna
pęka na dwoje
zaczyna od nowa
płynie w grocie chrobot nietoperzy
płynie ostudzony
czas


Czas potrójny
we wnętrzu
w kraju
w kosmosie życia
czas biedny nieznaczny
zbyt powolny ku śmierci
zmęczony

Opublikowano

Wiesz Ewo, upływający czas stał się dla mnie swego rodzaju obsesją. Opanować jej nie sposób, już mi tak prawdopodobnie zostanie. Ale kiedyś zmierzyłem się z nią, spróbowałem ją okiełznać, oswoić w sposób jedynie mi dostępny. Trochę to trwało. Rezultat jest jaki jest. A czy mi ulżyło? Hmmm, jak sądzisz? Bardzo Ci dziękuję!

Opublikowano

"Czas jak stalaktyt
kapiąca teraźniejszość
zmniejsza
odrzuca kawałki wapna
pęka na dwoje
zaczyna od nowa
płynie w grocie chrobot nietoperzy
płynie ostudzony
czas"

Dla mnie ten kawałek najciekawszy. Jeśli stalaktyt, to i stalagmit urośnie. Jest nadzieja na spójność mijania. Lub mówiąc inaczej, istnieje jedność tego, co było, jest i nastanie.
Formy naciekowe wspaniałe, zwłaszcza gdy umiejętnie podświetlić je blaskiem najpięknieszych emocji.

A.

Opublikowano

Witam Panie Grzegorzu:-)

Ja tylko na chwilkę
"by nieśmiało spojrzeć na świetlaną grzędę
daną od Erato prawdziwym poetom,
gdzie nigdy nie byłem i nigdy nie będę.

Pański wiersz kojarzy mi się z ujarzmianiem potwora, który mimo że przez Pana okiełznany strofami, to jednak nic nie tracący na swej potworności. Intuicja podpowiada mi, że stworzył Pan dzieło bardzo wysokich lotów, którego ostatecznego przesłania, dna, kwintesencji nawet nie próbuję ogarnąć. Bardzo pokornieję czytając takie teksty.

Gratuluję i pozdrawiam serdecznie.:-)


[sub]Tekst był edytowany przez Yourek Ajsiński dnia 23-04-2004 00:07.[/sub]

Opublikowano

Joanno! Zawsze masz dla mnie coś ciepłego w zanadrzu. Dziękuję Ci!Najpiękniejsze emocje podświetlone blaskiem - ślicznie to ujęłaś. Tylko u mnie te najpiękniejsze ustępują często miejsca tym najprawdziwszym we mnie, bo nie zawsze idą one ze sobą w parze.Serdeczności Joanno!
**********************
Yourku! Piszesz znakomicie, choć - całe szczęście - zupełnie inaczej aniżeli ja chociażby. Dlatego to co od Ciebie usłyszałem dziś przyprawia mnie o niekłamane wzruszenie, za które Ci serdecznie dziękuję. To dla mnie zaszczyt. Pozdrowienia! Co do potwora: pozostanie błogosławieństwem i przekleństwem do końca świata, albo i jeszcze dłużej, a ja razem z nim... Pozdrawiam Cię!

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @violetta chcesz powiedzieć, że kiedy ludzkość wyginie, to pozostanie po nas jedynie wielkie milczenie wszechświata? na pewno są obcy. tylko na podobnym poziomie rozwoju, co my. i jeszcze się po prostu nie odnaleźliśmy za sprawą gigantycznych odległości w kosmosie. a te rozwinięte bardziej od nas nie manifestują swojej obecności przed nami, tak jak i my staramy się nie afiszować, kiedy badamy dziką zwierzynę na prerii. ale np takie mrówki chyba nie zdają sobie sprawy, że ktoś je obserwuje. one mają swój świat w mrowisku, w przenoszeniu liści, małych gałązek, w pilnowaniu królowej etc. to i ch cały świat. nie mają pojęcia, że istnieje jaj=kaś wyższa forma życia. my jesteśmy takimi mrówkami... @violetta albo obcy mają nas w głębokim poważaniu tak jak to opisali w Pikniku na skraju drogi, bracia Strugaccy? @violetta przylecieli, pobawili się, popikniklowali, nie interesując się nami kompletnie. zostawili tylko po sobie śmietnik z nieznanych ludzkości kosmicznych artefaktów...
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       Masz wszystko 9-tką Tutaj jest szerszy schodzek   Nieśmiało podpowiem wciąż liczę z tobą w nieskończoność Ups,  nie bij
    • @Arsis nie ma obcych:) jesteśmy sami we wszechświecie:) to co się dzieje w kosmosie, to my tego nie widzimy i nie czujemy:) @Arsis jesteśmy na dobrej ścieżce skoro się zachwycamy, odkrywamy komety:) lubię astronomię i astrologię również. 
    • @violetta to na pewno są obcy. chcą nam przekazać sygnał wow, ten sam co w 1977 roku. ale okazuje się, że to tylko absorpcja rodników, fotodysocjacja wody, za sprawą działania słońca... nic szczególnego. takie to wszystko pospolite, nijakie, takie to nieciekawe i zwykłe. ot zwykła lodowa bryła sprzed miliardów lat. ale może jednak... jest miliardowa część procenta, że to jednak.. @violetta tylko właśnie, co wtedy? skoro nie potrafimy się nawet dogadać między sobą? popatrz, co się dzieje na świecie, na tym ziemskim padole...
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Masz guza od liścia? 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...