Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

pisz do mnie słowa ciepłe
od których dreszczy dostanę
takich jak od słońca
dotykaj mnie niebezpiecznie
do lęku przed odkryciem
że yestem na ziemi
nie pomiędzy gwiazdami
swoimi słonecznymi słowami
dotkniy mnie
ulecz mnie
z moyey nieufności
zawołay mnie
powołay mnie
aż do dreszczy aż do siebie

Opublikowano

szczerze. to lubię takie komentarze. o pewnym gościu grającym na pewnej trąbce mówili, że jego muzyka jest kiczem i takie tam - nie żebym się porównywał. imponują mi inteligentną elokwencją swoją takie komentarze. aniołów tych opiekunów twórczości wybitnej życzę.

Opublikowano

pisz do mnie słowa ciepłe
pisz do mnie ciepłe słowa - o wiele naturalniej;

od których dreszczy dostanę

dotykaj mnie niebezpiecznie
do lęku przed odkryciem
że yestem na ziemi
nie pomiędzy gwiazdami
swoimi słonecznymi słowami
dotkniy mnie
ulecz mnie
z moyey nieufności
zawołay mnie
powołay mnie
aż do dreszczy aż do siebie
aż do dreszczy
do siebie

--
Poza tym w wierszu przedstawiony jest przewspaniały peel, z czego to wnoszę? Ano z tego: mnie mnie mnie mnie mojej. Peel narcyz.
--

Wiersz jest bardzo ckliwy. Nie ma równowagi między językiem racjonalnym a emocjonalnym. To rozumiem pod pojęciem lirycznego przegięcia. Zawiodła tak "myśl" wiersza, jak warsztat.
--

Każdy ma prawo do komentarza, tak pozytywnego, jak krytycznego. Chyba nie zdobyłabym się na atakowanie własnego czytelnika. To świadczy o braku dystansu, tak do tekstu, jak i osoby. Dla pana własne teksty i pan – to jedno. Do póki nie zacznie pan zauważać granicy, nie będzie pan otwarty na to, co do powiedzenia mają inni, a własne braki będzie pan przypisywał innym.


To tyle,
pozdrawiam
Lena Achmatowicz

Opublikowano
pisz do mnie
ciepłe słowa
od których dostanę dreszczy

dotykaj niebezpiecznie
do lęku przed odkryciem
--> wybacz, ale nie rozumiem. dla mnie to nie jest
po polsku. a może to ja taki pusty ? najlepiej
dotknij mnie pozbądź się tego wersu, najlepiej razem z poprzednim.
swoimi słonecznymi słowami --> marna ta metafora. już dawno wyszła z obiegu.

dotknij mnie
ulecz mnie
z moyey nieufności
zawołay mnie
powołay mnie
aż do dreszczy aż do siebie


wybacz, nie mam więcej siły, żeby bawić się z tym utworkiem.
ostatnie wersy tragiczne. przypomina mi to trochę teksty Dżemu
za czasów Ryśka. konkretnie 'z moyey nieufności' .
cały czas powtarza się jedno słowo 'dotknij'. jest go zdecydowanie
za dużo, jak na tak krótki wierchołek. ostatni wierszyk był lepszy.

pozdrawiam.

p.s podziwiam Lenę, że miała tyle wytrzymałości ;)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Kładę się bezwładnie jak kłoda, droga z żelaza, czarna owca pod powierzchnią bałagan, para, hałas. Stukot setek średnic, mimikra zjełczałego stada, przedział, raz dwa trzy: nastał dusz karnawał. Chcą mi wszczepić swój atawizm przez kikuty, me naczynia, czuję dotyk, twoja ksobność, krew rozpływa się i pęka, pajęczyna przez ptasznika uwikłana- dogorywam. Stężenie powoli się zmniejsza, oddala się materia. Rozpościeram gładko gałki, błogosławię pionowatość, trzcina ze mnie to przez absynt, noc nakropkowana złotem, ich papilarne, brudne kreski, zgryz spirytualnie wbity na kość, oddalają mnie od prawdy, gryzą jakby były psem! A jestem sam tu przecież. Precz ode mnie sękate, krzywe fantazmaty! Jak cygańskie dziecko ze zgrzytem, byłem zżyty przed kwadransem, teraz infantylny balans chodem na szynowej równoważni latem.
    • kiedy pierwsze słońce uderza w szyby dworca pierwsze ptaki biją w szyby z malowanymi ptakami pomyśleć by można - jak Kielc mi jest szkoda! co robić nam w dzień tak okrutnie nijaki?   jak stara, załkana, peerelowska matrona skropi dłonie, przeżegna się, uderzy swe żebra rozwali się krzyżem na ołtarza schodach jedno ramię to brusznia, drugie to telegraf   dziury po kulach w starych kamienicach, skrzypce stary grajek zarabia na kolejny łyk wódki serduszko wyryte na wilgotnej szybce bezdomny wyrywa Birucie złotówki   zarosłe chwastem pomniki pamięci o wojnie zarosłe flegmą pomniki pogromu, falangi ze scyzorykami w rękach, przemarsze oenerowskie łzy płyną nad kirkut silnicą, łzy matki   zalegną w kałużach na drogach, rozejdą się w rynnach wiatr wysuszy nam oczy, noc zamknie powieki już nie płacz, już nie ma kto słuchać jak łkasz i tak już zostanie na wieki
    • @Migrena to takie moje zboczenie które pozostało po studiach fotograficzno-filmowych. Patrzę poprzez pryzmat sztuki filmowej i w obrazach fotograficznej - z moim mistrzami Witkacym i Beksińskim. 
    • @Robert Witold Gorzkowski nie wiem nawet jak zgrabnie podziękować za tak miłe słowa. Więc powiem po prostu -- dziękuję ! A przy okazji.  Świetne są Twoje słowa o Hitchcocku. O mistrzu suspensu. "Najpierw trzęsienie ziemi a potem napięcie narasta." Czasem tak w naszym codziennym życiu bywa :) Kapitalne to przypomnienie Hitchcocka które spowodowało, że moja wyobraźnia zaczyna wariować :) Dzięki.
    • @Robert Witold Gorzkowski myślę, że masz bardzo dobre podejście i cieszę się akurat moje wiersze, które nie są idealne i pewnie nigdy nie będą - do Ciebie trafiają. Wiersze w różny sposób do nas trafiają, do każdego inaczej, każdy co innego ceni, ale najważniejsze to do siebie i swojej twórczości podchodzić nawzajem z szacunkiem. Myślę, że większości z nas to się tutaj udaje, a Tobie, Ali czy Naram-sin na pewno. Tak to widzę :) Dobrej nocy, Robercie :)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...