Zmazane wiersz

[Nina Kram]

Czemu tyle pisałam ?
czemu tyle zmazałam ?
Smarowałam je głusząc ból
Który gryzł duszę jak mól,
To szło do kosza potem
Żeby nie chlapać błotem
Wśród przeznaczenia dróg
Nie zdarzył się żaden cud
A przecież mógł
Coś było nie tak
I wszystko trafił szlag
Niby oczy otwarte
A życie rozdarte
Zastygła, zamarła dusza
W sercu panuje susza
Przecież niby żyję
A takie to niczyje
Nie twoje i nie moje
Czegoś się boję?
Czy jeszcze potrafię?
Jak w życiu trafię
Zbudzić się jeszcze raz
Gdy przyjdzie na to czas?
Nie chcę się spalić,
Nie chcę nic zwalić.
A bezmiar tęsknoty?
A bezmiar ochoty?
A zapach w pościeli?
Kiedy nikt nie ścieli
A rozkosz zmysłowa?
I niewypowiedziane słowa?
A chwile spełnienia?
To wszystko zmienia
Moje niby wartości,
Wszystkie niezgody kości
Ustami w usta krzyczę
I chyba sobie tego życzę
Czy ktoś mnie zrozumie
Bo ja tego nie umiem

[Krzysztof Adam Meler]

Prędzej kupiłbym tomik z tym wierszem. Znowu kilka tym razem nierażących mnie zaburzeń rytmu, ale przecudny klimat. Nutka ironii. O wiele więcej smaku niż we wcześniejszym. Pozdrawiam.

[allena]

"częstochowa" może się obrazić:(
pytajników więcei niż w zgaduj - zgaduli. A.