Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Echa leśne.

Krzysztof Adam Meler
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Krzysztof Adam Meler

Krzysztof Adam Meler

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Jesienią szepty w całym lesie słychać,
Krąży legenda straszna jak te drzewa,
Której nie zmaże niepamięci zwyczaj,
I nie zakryje nawet kryształ nieba.

Wieści w tym mroku mijają powoli:
Każda nikczemna jak szyszki złośliwie
Żadnej ludzkości wcale się nie boi,
Snując swe baśnie ponuro i tkliwie.

Nieszczęść rzucone żółte liście plotą
Pasy szkarłatne, niczym tęcza szara.
Patrzysz i myśl twą paletą oplotą,
Która zapomnieć się, zwyczajem, stara.

Nagle w tym lesie odzywa się cisza,
Której podpowiedź płynie z drzew milczenia:
Wtedy, rok temu, wczoraj rankiem, dzisiaj,
Płoną gdzieś znicze wolności pragnienia.

Cisza: łzę wolność za chwilę uroni.
Cisza, bo echo nie chce szeptać głośniej…
Wystrzał tak głośny jak z pradziadka broni?
Wiatr to- nieznośny!

Głosy umarłych gdzieś w krzakach ból niesie,
Stronią od ludzi po dziś dzień zhańbione-
Tak, to tu właśnie w tym zielonym lesie
Prochy złożone…

Nikt z nas nie widział łzy skromnie rojonej,
Nikt nie zobaczył początku i kresu-
Każdy jest wdzięczny Ofierze złożonej,
Którą las przesiąkł.

Krzewy i drzewa, i niebo nad lasem
Niosą tę wdzięczną ciszy epopeję,
Która wygrała z tym surowym czasem
I czasem wieje…

Wiatr płynie szeptem, czasem burzy krzykiem,
Niesie opowieść o losach Nieznanych…
Płynie od września, nucąc kul muzykę,
Gniewnie - oddanych…

Ponad szkarłatem, kałużą straconą,
Niesie się echo gehenny gdzieś w lesie.
Czasem napotka wiązankę złożoną,
Co je poniesie.

Kiedy przekwitnie- echo ucieka,
Wraca zapewne w te lata minione,
W usta hańbione tamtego człowieka
Gdzieś tu złożone…

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Radosław
      Wiersz drogi

      Przez Radosław · Opublikowano

      @KOBIETA 

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      i z głowy do serca dorga bywa daleka. I z serca do głowy również ;)    Dokształcasz się ;)    " w sztuce tracenia nie jest trudno dojść do wprawy, tak wiele rzeczy budzi w nas zaraz poczucie straty, że kiedy je się traci, nie ma sprawy" E. Bishop 
    • beta_b
      Do siego roku

      Przez beta_b · Opublikowano

      To był rok dla mnie dobry pełen darów i wzruszeń. I chwil odkrywania: co ja chcę, a co muszę. To był rok dziękczynienia, czynienia dla siebie. I podróży po globie, i mazania po niebie. To był rok, kiedy życie powciągało w swe nurty i płynęłam w nim żwawo, uważając na burty. Jakby - ciężko - już było, jakby nauk niemało w część praktyczną włożnych w końcu za_działało. Jakby życie, co z puzzli rozrzuconych na deski cały obraz stworzyło. A ja pytam: co jeszcze? Dzisiaj lepiej rozumiem sztukę, filmy, historię, wiem, co z czego wynika, co się nie da zapomnieć. Zrozumiałam swe błędy i to na każdym kroku. Świata olśnień i głębi Wam życzę. Do siego roku!    
    • KOBIETA
      Wiersz drogi

      Przez KOBIETA · Opublikowano

      @Radosław   Radosławie :) och Radosławie.! Ja tylko bywam…pragmatyczna :)    no dobrze…przesadziłam z „ porzucaniem” :)  wiesz, że potrafię ;)     
    • Radosław
      Wiersz drogi

      Przez Radosław · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Może tak być, jeśli podmiot nie jest przyspawany do traum. Natomiast    jeśli porzuci się ten metaforyczny plecak to trudno by było skorzystać i z tych zasobów.    widzę, że jednak pragmatyzm wziął (przynajmniej częściowo) górę również i u Ciebie ;) 
    • EwelinaWawrzyniak
      Nadzieja

      Przez EwelinaWawrzyniak · Opublikowano

      Kwitnie na polanie zapomniany kwiat. Nie pamięta o nim juz cały świat. Bo cóż pamiętać? - gdy młody był głupi! Myślę czasem, że może to lubi.   Starym liściom słońce blask nadało. Nikt dotąd nie wie jak to się stało. Niespodzianka - te proste słowo się rzekło. i bez tego nawet zdrowe serce by pękło.   Wody już nie trzeba. To cudem zwany kwiat. Bo zawirował na nowo przy nim świat. On zwiędnie i zgaśnie - ulotność ma w sobie. Chyba tylko na chwilę postawił się chorobie.   Kto widział ten wie, kto nie wie - nie widział. Czy tak jak nas, kat będzie go ścinał? Natura matką mych dziwacznych losów. Nożem nie pogardzi wyznaczenia paru ciosów.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...