Ukochana

[Wilkołak]

Milczenie ciągłe,
samotność i pustka.
Jak orszaki pogrzebowe,
podążają za mną każdego dnia.

Zaś błękit nieba,
rozlewa plamę krwawą
ze słońcem się zlewa,
malując myśl czarną.

Czasami skryje ranę,
pod bandażem obłoku.
lecz tym nie pomogę,
na ból każdego kroku.

Każdego więc dnia deszczu kroplą,
przytula mnie przyroda.
Wiatru i liści, owija kołderką.
Pod głowę zaś podsuwa
poduszkę z lilii i mchu

Gwieździstym niebem,
ukoi do snu.
Księżyca Blaskiem,
Ugasi wszelki ból.

[Katarzyna Bielińska]

Hej! Twój wiersz przypomina mi trochę moje obcowanie z naturą w "gdy cię nie ma, jesteś blisko". Podoba mi się. Widać w nim nutkę optymizmu...
Pozdrawiam.

[Wilkołak]

Cieszę się że Ci sie podoba. przypomina zapewne dlatego że również jest opisem przyrody. Tyle że u Ciebie z tego co mnie pamięć nie myli przyroda porównywana była do Kochanka. A tu sama przyroda stanowi ową Kochankę, jako ucieleśnienie piękna. Pełna czułości i troski, Kochanka która zawsze jest przy swym ukochanym....

Dziękuje i Pozdrawiam
Wilkołak