wracam, wracam, wracam...

[Michał Domagalski]

brakuje mi spotkania z moją wirtualnie
prywatną Południcą, bym mógł umrzeć jeszcze
przed nocą. i przez dziesięć godzin – albo więcej –
tańczyć z nią, bujać się sennie, panowie szlachta.

niech nie łapie mnie za ucho piskliwą dłonią
dźwięku budzik telefonu komórkowego.
jakby wystukiwał polifoniczny telegram:

IDŹ DO PRACY!

STOP!

na te moje myśli zbyt pogańsko-destrukcyjne
nad dachem supermarketu, niczym promocja,
pojawia się chmura deszczem nabrzmiała jak
członek klubu osiedlowego w trakcie

erekcji. niech tylko Jezus w wiklinowej
koronie cierniowej nie patrzy na mnie przez
Judasza tych balonowych obłoków
piorunującym wzrokiem Zeusa:

KRZYŻUJESZ MI PLANY!

STOP!

ale nad cumulonimbusami chyba już
tylko stalowe niebo próżni, więc wracam,
wracam do Ciebie po niezbyt długiej rozłące

z wypchaną zakupami torbą. i kiedy już
pochowam wszystko po lodówkach, szafkach, półkach...
kiedy usta ku twym ustom chylę, słyszę, że
mówisz, choć nie rozchylasz warg:

WEJDŹ WE MNIE!

[Tomasz roman]

Bardzo kontrowersyjny i szorstki w czytaniu......to dobrze!!!

[ula]

nie mam przekonania;) ale to nic, bo nie zawsze.. pozdrawiam, Ulka